ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

รถของชายหนุ่มเคลื่อนตัวออกห่างไปแล้ว แต่สวีเจ้าอิ่งยังคงมองส่งเขาอยู่ที่เดิม

“ผอ. สวี! ผอ. สวี! คุณมานี่หน่อย!!” เสียงของฉู่จิงหงดังทะลุประตูอัตโนมัติของโรงพยาบาลออกมา ทำเอาสวีเจ้าอิ่งหูอื้อไป

ผู้อำนวยการสาวข่มอารมณ์ขณะเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล ฉู่จิงหงยังคงยืนนิ่งงันเป็นไก่ไม้อยู่ที่เก่า ในขณะที่เจ้าพีพีก็กำลังกระดิกหางอย่างมีความสุข มันไม่ได้รับรู้เลยว่านายเก่าของตนเองกำลังหวาดกลัวตัวเองอยู่

“อะไรอีกล่ะคะ” สวีเจ้าอิ่งกอดอกมองฉู่จิงหง

ฉู่จิงหงสัมผัสได้ถึงความรังเกียจจากสวีเจ้าอิ่ง ทำให้แม้ว่าในตอนนี้เขาจะต้องการความช่วยเหลือแบบเร่งด่วนจากสวีเจ้าอิ่งแค่ไหน แต่พอขยับปากก็พูดได้แค่ว่า “ไม่มีอะไร…ผมไปก่อนนะ”

ภาพของฉู่จิงหงกับพีพีที่เดินจากไปนั้นดูแล้วตลกมาก เพราะสายจูงไม่ใช่เครื่องรักษาระยะห่างที่ดีที่สุด ฉู่จิงหงเอาแต่หลบเจ้าหมา ส่วนพีพีก็อยากแต่จะอยู่ใกล้เขาให้มากขึ้นอีก ทำให้จากที่ตอนแรกชายหนุ่มทำแค่เดินเร็วๆ ก็ต้องเปลี่ยนเป็นวิ่งอย่างไวโดยมีพีพีไล่กวดด้วยความเข้าใจว่าเขากำลังเล่นด้วย บางทีแม้แต่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็คงมองว่าเป็นแบบนั้นเช่นกัน มีเพียงฉู่จิงหงกับสวีเจ้าอิ่งที่คอยดูอยู่เท่านั้นที่รู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของความน่าอับอายในฉากที่เกิดขึ้นนี้

แม้ภาพของเจ้าพีพีที่กระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงจะหายไปจากตรงหน้าแล้ว แต่สวีเจ้าอิ่งยังคงเหม่อลอย มนุษย์หลายคนก็เป็นเหมือนเจ้าพีพี คือเอาแต่ไล่ตามคนหรือสิ่งที่ตนชื่นชอบ แต่กลับหลงลืมคนที่ดีต่อมันจริงๆ ไป พวกสัตว์นั้นมักจะรักแบบปักใจ ลองว่าได้รักใครแล้วก็จะไม่มีวันปล่อย ส่วนคนน่ะเหรอ…บ้างก็อาจแน่วแน่ได้อยู่ชั่วระยะหนึ่ง บ้างก็มั่นคงได้ตลอดชีวิต

แต่สรุปแล้วไม่ว่าจะเป็นการมีรักอยู่ชั่วระยะหนึ่งก่อนจะเลิกรากันไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ หรือโง่เขลาจนยอมให้คนอื่นกลั่นแกล้งรังแก แบบไหนจะดีกว่ากันนั้นก็ไม่มีใครบอกได้ แต่ในสายตาของคนทั่วไปแล้วมักจะมองว่าคนโง่เขลาที่ปล่อยให้ตัวเองถูกย่ำยีเป็นคนซื่อสัตย์กว่าเสียอย่างนั้น

เสียงรถที่แล่นผ่านไปช่วยให้สวีเจ้าอิ่งดึงสติกลับมาได้ พอได้สติแล้วหญิงสาวก็เผลอหลุดขำออกมา บางทีเธอคงอายุไม่น้อยแล้วจริงๆ ถึงได้คิดเยอะแยะมากมาย เอาแต่วิตกกังวลได้แบบนี้

พอแล้ว! วันนี้เลิกงานเร็วหน่อยดีกว่า

สวีเจ้าอิ่งไม่เคยเลิกงานเร็วแบบนี้ พอกลับถึงบ้านเธอก็ตรงเข้าไปอาบน้ำอุ่น ก่อนจะออกมาดูซีรี่ส์เรื่องล่าสุดจนจบ จากนั้นก็โทรคุยกับเพื่อนเก่าที่ยุโรปอีกพักหนึ่ง เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่สวีเจ้าอิ่งจะเข้านอนก็พบว่าตัวเองลืมไปเอานมที่สั่งไว้ซึ่งยังวางอยู่ในกล่องรับนมด้านล่าง จึงสวมชุดนอนคลุมทับด้วยโอเวอร์โค้ตลงไปที่ชั้นล่างอย่างง่ายๆ แต่เพิ่งจะเดินออกจากลิฟต์ได้ก็โชคร้ายต้องมาเจอกับฉู่จิงหง

ฉู่จิงหงในตอนนี้กำลังนั่งยองๆ ใช้มือซ้ายถือกระดาษชำระ ส่วนมือขวาบีบจมูก ดูท่าพีพีคงถ่ายทั้งหนักและเบา ในสายตาของสวีเจ้าอิ่งแล้วท่าทางของฉู่จิงหงดูเหมือนคนท้องผูก หน้าตาของชายหนุ่มบิดเบี้ยวอย่างทุกข์ทรมานสุดแสน พีพีถูกผูกเอาไว้กับที่จับประตูตึก ดวงตากลมโตไร้เดียงสากะพริบปริบๆ มองท่าทางตลกๆ ของอดีตเจ้านาย

เฮอะ! คนคนนี้หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ สวีเจ้าอิ่งบ่นอุบในใจ หญิงสาวแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านฉู่จิงหงไปหยิบนมในกล่องรับนม ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมาคอยลิฟต์

“เดี๋ยวครับ ผอ. สวี”

หัวใจของสวีเจ้าอิ่งชาหนึบคล้ายว่ากำลังถูกบีบ เพราะเรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว เขาไม่คอยให้สวีเจ้าอิ่งตอบก็ชิงเอ่ยบอกก่อน “ผมขอซื้อนมขวดในมือคุณได้ไหม”

สวีเจ้าอิ่งชะงัก เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่ฉู่จิงหงพูด เธอหันกลับมาจึงพบว่าฉู่จิงหงทิ้งสิ่งปฏิกูลที่อยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว

“เมื่อตอนบ่ายผู้ชายคนนั้นบอกว่าหมามันชอบดื่มนมน่ะ แต่ที่บ้านผมไม่มี…”

เธอไม่รอให้ฉู่จิงหงพูดจบก็ส่งขวดนมในมือให้เขาก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์