ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 3

“เรื่องนี้…ผมจำเป็นน่ะครับ สรุปคือต้องขอขอบคุณผู้จัดการเฉิงกับ ผอ. สวี ถ้าไม่มีผู้จัดการเฉิง ผมกับพีพีคงต้องติดแหง็กอยู่ด้วยกัน ผู้จัดการเฉิงครับ…ผมขอดื่มคารวะคุณหนึ่งแก้ว” จบคำฉู่จิงหงก็รินเหล้าหนึ่งแก้วเต็มๆ เลื่อนไปตรงหน้าเฉิงจยาโหย่ว “ผมหมดแก้ว ส่วนคุณเชิญตามสบายเลย”

ฉู่จิงหงกระดกรวดเดียวหมดแก้ว เฉิงจยาโหย่วไม่พูดอะไร ทำเพียงจิบเล็กน้อยแล้ววางแก้วลง “ต้องขออภัยเถ้าแก่ฉู่ พอดีวันนี้ผมขับรถเลยไม่สะดวกจะดื่มเหล้า”

เจ้าของร้านบ้านฟาร์มส่งเสียงหัวเราะฮ่าๆ ไม่มีท่าทีถือสาหาความ ซ้ำยังเชิญชวนให้ทุกคนกินอาหาร คอยดูแลนั่นนี่ เพราะกลัวว่าเมิ่งเทียนเทียนจะดึงเรื่องพีพีมาใส่ตัวเขาอีก

ฉู่จิงหงรินเหล้าให้เมิ่งเทียนเทียนเต็มแก้วแล้วเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “บ.ก. เมิ่งครับ นิตยสารปักษ์นี้ของคุณจะวางแผงเดือนไหนเหรอ”

เมิ่งเทียนเทียนกำลังแทะขาไก่อยู่ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ “ทางเรายังไม่ทราบแน่นอนว่าจะได้วางแผงเมื่อไหร่ เถ้าแก่ฉู่สนใจงานแบบมือสมัครเล่นพวกนี้ด้วยหรือคะ”

“ผมเป็นแค่คนทำธุรกิจคนหนึ่ง การได้ขึ้นปกนิตยสารแฟชั่นของคุณทำให้ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก และเท่ากับว่านี่เป็นโอกาสในการโปรโมตร้านบ้านฟาร์มอีกทางหนึ่งด้วยครับ”

“เอาไว้ได้วันแน่ๆ แล้วฉันจะบอกค่ะ เถ้าแก่ฉู่คะ คุณยังมีคดีทิ้งสัตว์เลี้ยงอยู่นะ พูดกันจริงๆ นี่เป็นรอยด่างที่จะว่าใหญ่ก็ใหญ่ จะว่าเล็กก็เล็ก ถึงคนทั่วไปจะรู้สึกว่าก็แค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง แต่มันมีประเด็นเรื่องความรับผิดชอบด้วย คุณทำธุรกิจแล้วไม่ต้องมีความรับผิดชอบงั้นเหรอคะ นักธุรกิจคนอื่นเขายังช่วยเหลือสัตว์ แต่คุณกลับทิ้งพวกมัน หากเอาคุณขึ้นปกนิตยสารแล้วมีคนขุดเรื่องนี้ขึ้นมา มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อสังคมเหรอคะ”

เมิ่งเทียนเทียนพยายามไล่ต้อน ด้านฉู่จิงหงก็มีท่าทีร้อนใจจนเผลอนั่งลงข้างเธอ “ไม่เอาน่า บ.ก. เมิ่ง ถึงผมจะเซ็นเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดู แต่ผมไม่เคยทารุณเจ้าตัวเล็กเลยสักนิด ผมเป็นแค่ผู้ชายน่าสงสารที่กลัวสัตว์หน้าขนคนหนึ่ง แต่ไม่ได้ทำบุญน้อยไปกว่าคนอื่นเลย เรื่องเอาใจใส่คนแก่ ดูแลสิ่งแวดล้อม ช่วยเหลือสังคม ผมไม่เคยขาดตกบกพร่องนะ”

เมิ่งเทียนเทียนทำเป็นไม่ใส่ใจคำแก้ตัวของเขา เธอไม่ยอมให้คำตอบที่แน่นอนแก่ฉู่จิงหงง่ายๆ ผ่านไปสักพัก บ.ก. สาว เฉิงจยาโหย่ว และสวีเจ้าอิ่งก็รวมตัวกันถกเรื่องสมาคมคุ้มครองสัตว์เลี้ยงประจำเซี่ยงไฮ้ พวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนานโดยที่ฉู่จิงหงพูดแทรกไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งอยู่ข้างๆ อย่างรำคาญใจ กว่าอาหารมื้อนี้จะสิ้นสุดก็ตอนสี่ทุ่ม หากไม่นับเรื่องของฉู่จิงหงที่ไปวางโตค่าอาหารมา มื้อนี้ก็ถือว่าได้ให้ความบันเทิงอย่างเต็มที่

เฉิงจยาโหย่วเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับพลางพูดกับสวีเจ้าอิ่ง “เจ้าอิ่ง งั้นผมไปส่งคุณก่อนนะ”

“ฉันกลับเองได้ค่ะ เพราะฉันกับเมิ่งเทียนเทียนไปทางเดียวกัน พวกคุณไปกันก่อนเถอะ”

“แต่มันดึกแล้ว คุณเป็นผู้หญิงอยู่ข้างนอกคนเดียว ผมไม่ไว้ใจ อีกอย่างมันก็ไม่ไกลด้วย ไว้ส่งคุณเสร็จแล้วผมจะกลับพร้อมเมิ่งเทียนเทียนเอง”

“ผู้จัดการเฉิงจะยุ่งยากไปทำไมครับ เดี๋ยวผมไปส่ง ผอ. สวีเองก็ได้ พวกเราสองคนอยู่คอนโดฯ เดียวกัน แถมยังอยู่ตึกเดียวกันอีก ผมเป็นแชปเปอโรน* ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว” ฉู่จิงหงที่เพิ่งบอกลากันในร้านเมื่อครู่พุ่งตัวออกมาจากร้าน

ถึงจะเป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว แต่ร้านบ้านฟาร์มยังคงมีลูกค้าเข้าออกอย่างต่อเนื่อง เฉิงจยาโหย่วยิ้ม “คุณไม่อยู่ดูร้านเหรอครับ”

“ผมมีร้านหลายสาขา ต้องดูเองที่ไหนล่ะครับ มีผู้จัดการอยู่แล้ว ต่อให้ผมไม่มาก็ไม่เป็นไร พวกคุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ รับรองว่าผมจะต้องไปส่ง ผอ. สวีกลับบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน”

ระหว่างที่กำลังคุยกันสวีเจ้าอิ่งก็ถูกฉู่จิงหงคว้าตัวเดินออกไปไกลลิบ