ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 3

อารมณ์ขุ่นข้องหมองใจของเฉิงจยาโหย่วเริ่มคลายลง เขาพูดต่อ “จู่ๆ วันนี้ผมก็มีความคิดแบบเด็กๆ ว่าอยากย้ายไปอยู่คอนโดฯ เดียวกับคุณ จะได้มีโอกาสดูแลและทำความรู้จักกันให้มากขึ้น”

“ไม่ต้องเลย!…ไม่จำเป็นจริงๆ”

“คุณรังเกียจผมเหรอ”

“เอิ่ม…ไม่ใช่” สวีเจ้าอิ่งหัวเราะ “คอนโดฯ ฉันไม่สบายเท่าไหร่ คาดว่าคงย้ายออกเร็วๆ นี้ คุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลา เสียเงินหรอก”

ความใส่ใจที่เฉิงจยาโหย่วมีต่อสวีเจ้าอิ่งกินเวลาถึงยี่สิบนาทีเต็มๆ แต่แทนที่จะเรียกว่าความใส่ใจ ไม่สู้เรียกว่าความกังวลจะดีกว่า และคนที่ทำให้เขากังวลคือฉู่จิงหงผู้เปรียบเสมือนแมงเม่าที่บินมาตอมตาของเฉิงจยาโหย่ว ไม่มองก็ไม่ได้

หลังวางสาย สวีเจ้าอิ่งก็รีบเข้านอน นานแล้วที่ไม่มีผู้ชายมาใส่ใจห่วงใยเธอ การที่จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาเข้าหาแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกพอใจมาก แต่อาจเพราะวัยที่มากขึ้นของตัวเอง แม้ว่าเธอจะรู้สึกชอบ แต่ก็รู้สึกเหนื่อยนิดๆ ในเวลาเดียวกันด้วย ก่อนสวีเจ้าอิ่งจะปิดเครื่องก็เห็นแจ้งเตือนขอเป็นเพื่อนอยู่ในกล่องข้อความ ยูสเซอร์เนมให้ความรู้สึกชวนฝันว่า ‘ต้นหญ้าแสนงาม’ แต่พอเห็นว่าภาพโพรไฟล์เป็นฉู่จิงหง เธอก็รีบปิดเครื่อง เข้านอนอย่างรวดเร็วเพื่อให้หลุดพ้นจากเขา

เช้าวันต่อมาสวีเจ้าอิ่งตั้งใจตื่นแต่เช้าตรู่เพราะอยากหนีหน้าฉู่จิงหง แต่โชคไม่ดีเอามากๆ ที่ตอนอยู่ตรงป้ายรถเมล์บนถนน มองไปก็เจอฉู่จิงหงที่สวมดาวน์แจ็กเก็ตสีแดงสดที่เห็นได้แต่ไกล เห็นได้ชัดว่าฉู่จิงหงมาคอยเธออยู่ ฉู่จิงหงโบกมือโบกไม้ให้สวีเจ้าอิ่งแรงๆ ใบหน้าชื่นมื่นยินดี สวีเจ้าอิ่งกลอกตาเพราะไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะอารมณ์ดีอะไรนักหนา

“บังเอิญจัง! พวกเราเจอกันอีกแล้ว”

สวีเจ้าอิ่งไม่โต้ตอบอะไร

“ดูสิ เมื่อก่อนตอนยังไม่ได้รู้จักกัน เราก็ไม่เคยจะเจอหน้ากันเลย แต่ตอนนี้พอรู้จักกันแล้วกลับได้เจอกันทุกวัน แบบนี้ใช่ไหมที่โบราณเขาเรียกว่า ‘โชคชะตา’ ”

สวีเจ้าอิ่งยังคงเงียบ

“ผมคอยคุณอยู่ทั้งคืนเลยนะ แต่คุณยังไม่ได้รับผมเป็นเพื่อนเลยอ่ะ”

สวีเจ้าอิ่งนิ่งเป็นไก่ไม้

“คุณพูดอะไรหน่อยได้ไหม ผมรู้สึกเหมือนตัวเองพูดไม่หยุด ส่วนคุณกลายเป็นท่อนไม้ไปแล้ว”

ครั้งนี้เองที่สวีเจ้าอิ่งมีปฏิกิริยาขึ้นมา เธอแค่นเสียงเอ่ยถามเขา “คุณอยากให้ฉันพูดอะไร”

ฉู่จิงหงหัวเราะหึๆ “พูดว่าพ่อคุณอยู่ที่ไหน ผมจะได้ไปหาคุณพ่อไง”

สวีเจ้าอิ่งตัวสั่น ถอยกรูดไปหลายก้าวเพื่อเว้นระยะห่างจากฉู่จิงหงหลายเมตร เธอทำเสียงจิ๊จ๊ะใส่เขา “เถ้าแก่ฉู่คะ! คุณช่วยสงวนท่าทีหน่อยได้ไหม เพื่อซอสขวดเดียวถึงกับเรียกพ่อคนอื่นว่าคุณพ่อแบบส่งเดชเลยเหรอ”

แม้สวีเจ้าอิ่งจะพูดจาไม่น่าฟัง แต่ฉู่จิงหงกลับไม่ถือสา ชายหนุ่มยังคงหัวเราะหึๆ ได้อยู่ “คุณช่วยผมตั้งหลายครั้ง ผมย่อมต้องเห็นคุณเป็นเพื่อน พ่อเพื่อนก็คือพ่อผม ง่ายๆ แค่นี้เอง ผมจะคิดให้ซับซ้อนไปทำไม ทำอย่างกับผมคิดไม่ดีกับคุณอย่างนั้นแหละ”

“ก็เห็นๆ อยู่ว่าคุณคิดไม่ดีกับฉัน เพราะอยากได้ซอสหนึ่งขวด”

สวีเจ้าอิ่งก้าวเดินเร็วๆ แต่ฉู่จิงหงยังวิ่งเหยาะๆ ตามมา เขาใช้มือทั้งสองข้างจับแขนสวีเจ้าอิ่งเอาไว้ พยายามอ้อนวอนอย่างไม่ยอมแพ้ “เห็นไหม คุณพูดจาไม่น่าฟังอีกแล้ว”

สวีเจ้าอิ่งตัวสั่น หนังศีรษะชาหนึบ การที่ผู้ชายล่ำบึ้กอย่างฉู่จิงหงมาทำเสียงอ้อนใส่แบบนี้ มันเกินจะรับไหวจริงๆ

“คุณรีบปล่อยฉันเลยนะ! นี่มันกลางถนนแท้ๆ ยังจะมายื้อยุดฉุดกระชากกันทำไม อายเขาตาย”

“งั้นคุณก็โทรบอกคุณพ่อให้หน่อยสิว่าผมอยากไปเยี่ยมท่านผู้อาวุโส ฝีมือการทำซอสของคุณพ่อเด็ดดวงมาก จะปล่อยให้เสียเปล่าไม่ได้ ผมอยากขอเรียนวิชาจากท่าน”