ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 3

ฉู่จิงหงหอบดอกลิลลี่ช่อใหญ่เดินอาดๆ เข้ามา ทันทีที่เห็นสวีเจ้าอิ่ง ชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ เข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วเหมือนดาวตก ทำราวกับว่ารอบตัวไม่มีใคร

“ผอ. สวี ผมขอมอบดอกไม้นี้ให้คุณครับ”

น้ำเสียงของฉู่จิงหงสดใส ดอกไม้ช่อนั้นก็สะดุดตามาก ซ้ำมันยังถูกยื่นมาตรงหน้าสวีเจ้าอิ่งอีก

“กุหลาบแดงคือตัวแทนความรักอันเร่าร้อนของผม ลิลลี่ขาวคาซาบลังก้าเปรียบได้กับความสูงส่งของ ผอ. สวี”

สวีเจ้าอิ่งตัดบทฉู่จิงหงด้วยการถาม “คุณจะบอกอะไรกันแน่”

ฉู่จิงหงกะพริบตามองสวีเจ้าอิ่งตาละห้อย “คุณก็รู้นี่…ยังต้องให้ผมพูดอีกเหรอ”

หญิงสาวต้องยกไหล่ทั้งสองข้างขึ้นเพื่อระงับอาการขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว จังหวะนี้เองที่ฉู่จิงหงยัดเยียดดอกไม้เข้ามาในอ้อมแขนเธอ กลิ่นดอกไม้หอมฟุ้ง สวีเจ้าอิ่งนิ่วหน้าก่อนจะวางดอกไม้ไว้บนเคาน์เตอร์ ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ

ในสายตาของเจ้าหน้าที่ภายในโรงพยาบาลสัตว์แห่งนี้ สวีเจ้าอิ่งเป็นผู้หญิงที่ทั้งเก่งและทั้งมีเสน่ห์ แต่การที่มีคนมาตามจีบเธออย่างเปิดเผยเช่นนี้ ทำให้ทุกคนต้องมองหญิงสาวใหม่อีกครั้ง เพราะในที่สุดต้นไม้เหล็กพันปีก็ออกดอก ซ้ำยังออกทีเดียวตั้งหลายดอก เวลานี้ภายในโรงพยาบาลสัตว์ไม่มีลูกค้ามาคอยรับบริการ บรรยากาศจึงยิ่งนิ่งเงียบ สายตาทุกคู่หันมามองที่พวกเขาสองคน

ท่ามกลางบรรยากาศกระอักกระอ่วน เสียงสุนัขร้องงี้ดง้าดก็ดังขึ้นมาช่วยชีวิต เสียงนั้นทำลายความเงียบลงและตามมาด้วยอาการขวัญหนีดีฝ่อของฉู่จิงหง

“ช่วยด้วย!”

ยังไม่ทันขาดคำ ฉู่จิงหงก็เผ่นหลบไปอยู่ด้านหลังของสวีเจ้าอิ่ง พีพีพุ่งตัวออกมาจากห้องตรวจ เผ่นโผนมาอยู่ที่ขาของฉู่จิงหง แล้วการเล่นไล่จับก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

สวีเจ้าอิ่งนวดขมับที่ปวดตุบๆ พูดเสียงเฉียบขาด “เลิกเหยียบโซฟาตัวใหม่ของฉันได้แล้ว! ราคาตั้งหลายหมื่น!!”

“ก็ผมกลัว”

เสียงของฉู่จิงหงสั่นอย่างเห็นได้ชัด แต่พีพีกลับกระดิกหางขอให้เขาอุ้ม ดวงตาของมันเป็นประกายอย่างสุขใจ รอคอยให้ฉู่จิงหงก้าวลงจากโซฟาเพื่อมาเล่นกับมัน

“คุณฉู่ครับ ผมขอเสียมารยาทถามคุณอีกครั้งว่าตกลงคุณมาทำอะไรที่นี่กันแน่ หรือจะมาหาเรื่อง?” เฉิงจยาโหย่วทนดูต่อไปไม่ไหวจึงต้องเปิดปากถาม

ได้ยินเฉิงจยาโหย่วพูดแบบนี้ฉู่จิงหงก็รู้สึกเสียหน้า ชายหนุ่มรวบรวมความกล้า สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ท่องคำว่า ‘อามิตาภพุทธ’ ในใจสามรอบแล้วค่อยๆ ลงมาจากโซฟา พีพีที่กำลังตื่นเต้นรีบวิ่งเข้ามาพันแข้งพันขาฉู่จิงหงทันที

“คำบางคำพูดออกไปแล้วอาจไม่ค่อยดีและเหมือนมีอะไร แต่ดอกไม้งามคู่คนงาม ใครดูก็รู้ว่าผมหมายความว่าอะไร”

เฉิงจยาโหย่วนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “เถ้าแก่ฉู่เล่นใหญ่จริงๆ ขนาดมอบดอกไม้ยังต้องให้สาธารณชนรับรู้ ทำเอาไก่บินสุนัขกระโดด”

ฉู่จิงหงรับรู้ได้ถึงความเป็นอริที่ส่งมาจากอีกฝ่าย แต่เขาไม่สนใจ ชายหนุ่มเอ่ยถาม “แต่ไหนแต่ไรมาผมก็เป็นคนทำอะไรเปิดเผย ไม่ว่าจะทำอะไรต้องให้แจ่มแจ้งอยู่แล้ว”

เฉิงจยาโหย่วรู้จักฉู่จิงหง เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่พวกกระจอก และไม่ได้มีเจตนามาชิงดีชิงเด่นกับเขา แม้จะยังมีคำพูดอีกหลายประโยคอัดอั้นอยู่ในท้อง ทว่ามีสายเข้าจากทางธนาคารมาเบนความสนใจของเขาไป

“เจ้าอิ่ง ผมไปก่อนนะ ที่ธนาคารมีประชุมตรวจสอบ ส่วนพีพี…”

“วางใจเถอะค่ะ ฉันจะเล่นกับพีพีสักสองวัน”

คอยจนเฉิงจยาโหย่วออกนอกประตูไป ฉู่จิงหงถึงพูดด้วยสีหน้าตื่นๆ “ผอ. สวี พวกเราต้องติดอยู่กับเจ้าหมาไปอีกพักหนึ่งเหรอ?! ผมเริ่มจะคันขึ้นมาแล้วนะ ไม่เชื่อคุณดูสิ เนี่ย ผื่นขึ้นด้วย”

เขาพูดพลางยื่นแขนล่ำๆ มาตรงหน้าสวีเจ้าอิ่งเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้พูดโกหก