ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 2-บทที่ 3

อรกานต์กลับมานั่งกุมขมับในห้อง ตัดสินใจโทรหาทินกรทันที

“ไม่มีอะไรผิดพลาดที่โรงแรมของคุณหรอกไทร่า สบายใจได้”

หนุ่มหล่อปลายสายให้ความร่วมมืออย่างดี อาจจะดีเกินไปด้วยซ้ำ หล่อนแทบจะนึกถึงหน้าขาวๆ กำลังยิ้มใสๆ ขณะสนทนาได้เลย

“มีโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งเพิ่งมาลงโฆษณาในหนังสือของผม ผมก็เลยอยากจะอุดหนุนเขาขึ้นมา นี่ก็ชวนบริษัทของเพื่อนกับโรงเรียนสอนภาษาของน้องให้ไปลองด้วยกัน”

“คุณทิน! ฝีมือคุณหมดเลยหรือคะเนี่ย”

“คร้าบ ใช่ เก่งมั้ยล่ะ คุณเต้นผางเลยล่ะสิ”

“ใช่ ทั้งเต้นทั้งสะดุ้งเลย คุณวิรัช ผู้จัดการใหญ่ก็เต้น และเรื่องก็กำลังจะเต้นไปถึงอาสาริศด้วย”

“โทษทีนะไทร่า เลยเดือดร้อนไปถึงญาติผู้ใหญ่เลย”

ฟังน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายของเขาแล้วอรกานต์ยิ่งเดือด “คุณ! คุณฟังแล้วจำเอาไปบอกเพื่อนคุณด้วยนะ ว่ายังไงก็ไม่มีวัน ฉันไม่มีทาง…”

“ใจเย็นๆ ไทร่า แค่ไปคุยกันดีๆ เท่านั้นเอง อย่างน้อยคุณก็จะได้นิตยสารสมาร์ตกลับไปนะ”

“บ้า! บ้าที่สุดเลย ฉันไม่เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปนกันอย่างนี้หรอก นิตยสารสมาร์ตจะต้องกลับมาเพราะข้อเสนอของทางโรงแรม ไม่ใช่เพราะเรื่องของฉันกับคุณกฤติน งี่เง่าที่สุด!”

“แค่ไปคุยกันเท่านั้นเอง ไม่อย่างนั้นคุณอาจเจออย่างอื่นตามมาอีกนะ ผมขอเตือนไว้ก่อน”

“พวกคุณนี่มัน…ทุเรศ…แย่มาก…”

แล้วหล่อนก็กระแทกหูโทรศัพท์ดังโครมก่อนจะทันจบประโยคเสียอีก

วันถัดมาอรกานต์เริ่มงานอย่างราบรื่นดี มามีปัญหาเอาตอนสาย

“เชฟเดวิดลาหยุดค่ะ คุณไทร่า”

หล่อนได้รับแจ้งจากผู้จัดการประจำห้องอาหารอิตาเลียนเมื่อตอนเดินตรวจความเรียบร้อยของโรงแรม

“ค่ะ แล้ว…ทำไมเหรอคะ”

“คือ…” อีกฝ่ายอึกอักเล็กน้อยก่อนเอ่ยต่อ “คุณธนากรและคุณพิชิต เชฟคนไทยก็ลาหยุดพร้อมกันค่ะ เด็กผู้ช่วยที่พอจะเป็นงานบ้างก็หาตัวไม่เจอค่ะ”

“อ้าว แล้วทำยังไงล่ะคะ”

“ดิฉันให้ขายแต่ของง่ายๆ ที่เด็กลูกมือในครัวพอทำเป็น กับของที่มีอยู่แล้วเอาไปอุ่น”

“ค่ะ”

“แต่นี่ยังเช้าอยู่ ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ทั้งวัน ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะคะ”

“แจ้งคุณวิรัชรึยังคะ”

“ยังค่ะ ดิฉันบอกคุณไทร่าก่อน”

“เรียนคุณวิรัชได้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะลองโทรตามเชฟให้มาทำงานสักคน ตอนนี้คุณแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนนะคะ”

หล่อนถูกคุณวิรัชอบรมนิดหน่อยฐานที่ดึงลูกค้ากลับมาไม่ได้สักรายแถมยังมีปัญหาตามมาในวันนี้อีก แต่หลังจากที่หล่อนเปลืองน้ำลายไปหลายถังเจรจาจนเชฟชาวไทยชื่อพิชิตกลับเข้าประจำการในอีกสองชั่วโมงถัดมา ผู้อาวุโสกว่าก็มีท่าทีพอใจมากขึ้น หารู้ไม่ว่าหล่อนต้องควักเงินส่วนตัวออกไปร่วมหมื่นบาทในการดึงตัวบุคลากร

แค่งานนี้งานเดียว กระเป๋าหล่อนก็เริ่มแห้งแล้ว จะเอาทุนที่ไหนไปงัดกับมหาเศรษฐีอย่างกฤตินในยกถัดไปล่ะนี่ และยังไม่ทันที่อรกานต์จะหายเหนื่อยกายเหนื่อยใจจากการทำงานในครึ่งแรกของวันเลย พอบ่ายสองโมง ปัญหาใหม่ก็ลอยเข้ามาหาอีกแล้ว

“ฝ่ายจัดเลี้ยงมาขอพบคุณไทร่าค่ะ” คุณรัชนก เลขาฯ ผู้แสนดีรายงานนำร่องเข้ามาก่อน พอจะทำให้หล่อนมีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจอีกสักพัก

อรกานต์ออกปากอนุญาต พร้อมกับสั่งตัวเองให้ตั้งสติให้มั่น พร้อมลุย

“สวัสดีค่ะ มีธุระอะไรหรือคะ” หล่อนยิ้มหวานทักทายไปก่อน แต่กระนั้นสีหน้าแตกตื่นตกใจของผู้เข้าพบก็ยังไม่ดีขึ้น

“คือ…คุณไทร่าคะ ภาพถ่ายคู่บ่าวสาวขนาดเท่าตัวคนจริงๆ ที่จะมาตั้งโชว์หน้างานหายไปค่ะ”

“คะ?!” รองผู้จัดการใหญ่อุทานเสียงดัง สีหน้าซีดเผือด ตกใจไม่แพ้ผู้เข้ามารายงาน “ละ…แล้ว…ทางสตูดิโอจัดงานว่ายังไงคะ”

“ทางสตูดิโอยืนยันว่าเอามาตั้งไว้แล้วแน่นอน มีรูปใหญ่อยู่รูปเดียวค่ะ จะให้เขาไปขยายแล้วใส่กรอบมาใหม่ก็ไม่ทัน ส่วนอัลบั้มภาพไม่มีปัญหาค่ะ จัดวางเรียบร้อยดีแล้ว”

“แล้วทางเจ้าภาพว่าอย่างไรบ้างคะ”

“โวยวายใหญ่แล้วค่ะ ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคน จะขอพบผู้จัดการท่าเดียว”

“คุณวิรัชว่าอย่างไรคะ”

“คุณวิรัชบอกให้คุณจัดการค่ะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ แล้วถึงจะช่วย”

ตายล่ะสิ ทำยังไงดีล่ะ ยิ่งพูดจาประนีประนอมเก่งผิดมนุษย์มนาเขาอยู่ด้วย แถมยังไม่เคยรับมือกับปัญหาอะไรแบบนี้มาก่อนอีก มีแต่ตายกับตายลูกเดียวงานนี้

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 13 ก.พ. 64