ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 2-บทที่ 3

“ไงวะไอ้กริช เกาะคุณไทร่าติดหนึบเลยนะแก สาวๆ อกหักกันทั่วงานเลย”

“สวย…หวาน…น่าสน” กฤตินตอบยิ้มๆ ด้วยท่วงท่าสบายๆ

“ชิมได้…หวาน…อร่อย” อีกฝ่ายตอบยิ้มๆ ด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

“หา! อะไรนะ”

“หวานอร่อยไง ฉันชิมมาแล้ว”

“เฮ้ย!”

“ไม่ใช่แค่ฉัน พวกไอ้เมธ ไอ้ยศ ไอ้วิน ไอ้พี ก็ชิมแล้ว”

“หา! คนนี้น่ะเหรอ ที่แกเคยพูดถึงน่ะ คนนี้จริงๆ เหรอ”

“ก็เออดิ ธีร์วรา ภคภัทราจะมีกี่คนบนโลก”

“ไม่น่าเชื่อ” กฤตินอุทานเสียงแผ่ว จากที่ได้สนทนากันร่วมสองชั่วโมง เขาดูว่าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นเลย

“ไม่น่าเชื่ออะไรวะ อ่านง่ายจะตาย คุยกันไม่กี่คำ ถ้าคุณเธอพอใจก็โอเค ด้วยความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย ถ้าพอใจจะคบกันต่อก็คบ พอใจจะจบก็จบ ง่ายๆ ไม่เรื่องมาก”

“จริงอ้ะ” กฤตินเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

หรือเขาจะอยู่ในข่ายที่ไม่น่าประทับใจหล่อน ถึงได้บ่ายเบี่ยงลูกเดียว วางท่าราวกุลสตรีผู้สูงศักดิ์ ประพฤติปฏิบัติตามกรอบจารีตประเพณีทุกอย่าง

“ทำไม เค้าไม่โอเคกับแกเหรอ” คนเป็นเพื่อนถามตรงๆ

“ไม่หรอก” กฤตินวางฟอร์ม จะให้รู้ได้ยังไงว่าถูกบอกปัดทุกประตู เสียเชิงหมด

“เพียงแต่เห็นเค้านิ่งๆ ยังไม่มีท่าทีอะไรเลย ไม่คิดว่าจะเป็นคนแบบ…แบบนั้น”

“สงสัยยังไม่คุ้นมั้ง เพิ่งเจอกันครั้งแรกครั้งเดียวเอง แถมอยู่ในที่ที่คนพลุกพล่าน เค้าคงไม่อยากแสดงออกมาก ถ้าแกสนใจก็รุกเลย ไม่ยากหรอก เดี๋ยวเดียว สบาย…”

ทินกรหัวเราะลงลูกคอก่อนพูดต่อ “เค้าชิมกันมาหมดแล้ว เหลือแกคนเดียว ถ้าชวดล่ะก็ เสียเชิงชาติอาชาไนยแน่เลยว่ะ”

ประโยคสุดท้ายนี่แท้ๆ เชียว ที่ทำให้กฤตินแอบหมายมาดอยู่ในใจอย่างเงียบๆ ว่าเขาจะเสียเชิงไม่ได้เด็ดขาด!

“คุณไทร่าคะ มีคนมาขอพบค่ะ” เสียงของเลขาฯ ดังขึ้นผ่านเครื่องอินเตอร์คอมพาให้สตรีซึ่งกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์สะดุ้งสุดตัว

“คะ คุณนก อะไรนะคะ”

“มีคนมาขอพบค่ะ”

“ใครคะ” อรกานต์ที่ยังไม่คลายอาการหน้านิ่ว กลับต้องขมวดคิ้วหนักกว่าเก่าเสียอีก ใครกันมาขอพบ หล่อนแทบไม่รู้จักใครเลย ทำงานยังไม่ถึงสัปดาห์เลยด้วยซ้ำ

“คุณกฤตินค่ะ”

ทีนี้หญิงสาวสะดุ้งหนักกว่าคราวแรก จนเก้าอี้ติดล้อตัวที่นั่งอยู่เลื่อนถอยหลังไปนิดหนึ่ง

กฤตินมาขอพบ! หล่อนควรจะตอบอย่างไรดี ใจหนึ่งก็อยากปฏิเสธ ผู้ชายคนนี้อันตราย หล่อนจัดเขาไว้ในประเภทเพียบพร้อม ซึ่งเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของชายประเภทนี้ ถ้าไม่เจ้าชู้ก็มีอีโก้สูงจัด ไม่น่านำพาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยประการทั้งปวง แต่อีกใจกลับมองเห็นเสี้ยวหน้าคมคายกับดวงตาคมกริบวาววับชัดเจน

“คะ…คุณคะ คุณกริชเดินเข้าไปแล้วค่ะ”

เสียงจากเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ดังขึ้นอย่างร้อนรน คนได้ฟังก็ตกใจจนมือไม้เย็น เงยหน้าขึ้นมองประตูก็ได้ยินเสียงเคาะพอดี

ยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากเอ่ยคำอนุญาต ร่างสูงใหญ่ก็มาปรากฏตัวอยู่หลังบานประตูเสียแล้ว

อรกานต์ลุกขึ้นยืนตามมารยาท สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพนมมือไหว้ทักทาย “สวัสดีค่ะ เชิญนั่งสิคะ”

กฤตินรับไหว้ แปลกใจอยู่ครามครัน ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าหล่อนจะทักทายด้วยการไหว้