ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 2-บทที่ 3

ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็ต้องแปลกใจรอบสอง เมื่อมองดวงหน้าเรียบเนียนเกลี้ยงเกลา ปราศจากสีสันของเครื่องสำอางใดๆ แต่งแต้ม ผมยาวสลวยถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างง่ายๆ

และแปลกใจรอบสาม เมื่อเห็นหล่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตลายทางสีเทาสลับขาวกับกางเกงผ้าสีอ่อน ไม่ใช่เสื้อผ้าอ่อนหวานมีสไตล์ตามแบบฉบับของผู้เกาะติดวงการแฟชั่น

“คุณกริชมีธุระอะไรกับดิฉันหรือคะ”

กฤตินยังคงมองสำรวจใบหน้าขาวนวลอยู่ไม่วางตา นี่ขนาดไม่ได้แต่งเติมตรงไหนสักนิดเลยนะเนี่ย ใครหนอช่างปั้นช่างวาดออกมาได้งามขนาดนี้

“คุณกริช” หญิงสาวเรียกอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเขายังคงจ้องหน้าเธออยู่แบบนั้น “มีอะไรติดอยู่บนหน้าฉันรึเปล่าคะ”

กฤตินหัวเราะน้อยๆ ค่อยรู้สึกตัว “เปล่าครับ ผมแค่มองว่าคุณเหมือนคนละคนกับเมื่อคืนเลย”

“เวลาออกงานกับทำงานจะให้เหมือนกันได้ยังไงคะ”

“เวลาทำงานคุณแต่งตัวแบบนี้ แต่งหน้าทำผมแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”

“เปล่าค่ะ” อรกานต์หัวเราะเบาๆ กล่าวต่ออย่างเขินๆ “เมื่อคืนฉันนอนดึก กว่าจะล้างเครื่องสำอาง กว่าจะจัดการแกะกิ๊บบนศีรษะ กว่าจะสระผมจนหมดคราบสเปรย์ได้ก็เล่นเอาหมดแรง เมื่อเช้าก็เลยตื่นสายนิดหน่อย กลัวจะมาทำงานสายก็เลยไม่ได้แต่งหน้าทำผมอะไร”

“แล้วตอนนี้งานเสร็จรึยังครับ”

“คะ!” หล่อนอุทานเสียงสูง ด้วยยังไม่ทันตั้งรับกับการจู่โจมอย่างกะทันหัน

“หกโมงเย็นแล้ว ได้เวลาเลิกงานแล้วครับ ไปทานข้าวเย็นกัน”

“เอ่อ…คือ…” ปฏิเสธยังไงดีวะนี่

ตั้งแต่เป็นธีร์วรามา ดวงเรื่องผู้ชายเฟื่องน่าดู แต่หล่อนก็หาทางบ่ายเบี่ยงได้ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาจีบ หาทางหลบได้สวยทั้งจีบแบบรุกและแบบนิ่มนวล

มีแต่ตอนที่ได้อยู่กับผู้ชายคนนี้แหละที่สมองมันสั่งงานช้า หาทางหลบไม่ได้

“ฉะ…ฉัน…นัดเพื่อนไว้แล้วน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วย”

“งั้นไปรับเพื่อนคุณก่อน แล้วไปต่อกัน” เขาตอบกลับในทันที

“คุณกริชคะ เราจะไปซื้อของกันประสาผู้หญิงน่ะค่ะ”

“ได้ครับ เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง”

“คุณกริช!” อรกานต์จ้องใบหน้าเรียบเฉยนั้นด้วยอาการตะลึง ติดจะโมโหนิดๆ ถ้าเขาคิดว่าตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลกล่ะก็ เขาคิดผิดแล้ว หล่อนไม่ชอบให้ใครมามัดมือชก

แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะพูดอะไรต่อ กฤตินก็ขัดขึ้นเสียก่อน “ถ้าคุณมีนัดกับเพื่อนจริงๆ ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง แต่ถ้าคุณไม่ได้นัด ทานข้าวกับผมสักมื้อก็ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่เหรอ เสร็จแล้วคุณจะดูหนัง หรือฟังเพลง หรือจะกลับบ้านก็ตามใจ รับประกัน ผมส่งถึงหน้าประตูบ้าน”

หญิงสาวนิ่ง ยังคงจ้องใบหน้าคมด้วยแววตาขุ่นเคือง

“รู้สึกว่าหนังเรื่อง…” น่าโมโหนักที่กฤตินเอ่ยชื่อภาพยนตร์เรื่องที่หล่อนอยากดูขึ้นมาพอดี “จะมีฉายที่…ตอนทุ่มกว่าๆ ถ้าคุณออกจากโรงแรมตอนนี้เราคงดูทัน หาอะไรง่ายๆ ทานหน้าโรงหนังก็ได้”

อรกานต์ยังคงนิ่ง ในหัวรีบคำนวณกำไรขาดทุนคร่าวๆ

นิลยาจะไม่เข้ากรุงเทพฯ อาทิตย์นี้ หมายความว่าถ้าหล่อนอยากดูหนังนี่ หล่อนก็ต้องไปดูคนเดียว และเมื่อนึกถึงห้างสรรพสินค้าที่กฤตินเอ่ยขึ้นมา ภาพร้านหนังสือร้านใหญ่ที่อยู่ชั้นเดียวกับโรงภาพยนตร์ก็ผุดแทรกขึ้นมา ตามด้วยร้านการ์ตูนที่อยู่อีกมุม…ให้ตาย…ตามด้วยร้านไอศกรีมที่อยู่ถัดไปด้วย

นี่หล่อนห่างไกลวงการภาพยนตร์ วงการหนังสือ และชมรมคนรักไอศกรีมมานานขนาดไหนแล้วเนี่ย…

“ถ้ารีบไป เราอาจมีเวลาพอให้คุณเดินช็อปปิ้งได้”

แววตาขุ่นเคืองเริ่มอ่อนแสงลง

กฤตินอมยิ้ม “นึกออกรึยังครับว่าอยากทานอะไร”