ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 2-บทที่ 3

ตอนที่ 3

“ฮัลโหล” กฤตินกรอกเสียงลงไปในปากกระบอกโทรศัพท์ ในขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วชี้และนิ้วกลางยังคีบปากกาลูกลื่นอยู่

“ไงวะไอ้กริช คุณไทร่าไปเชียงใหม่อาทิตย์นึง เหงามั้ยเพื่อน”

“ยุ่ง” คนเป็นเพื่อนกรอกเสียงห้วนๆ ใส่โทรศัพท์ ถลึงตาใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะเลิกสนใจกับข้อความและตัวเลขบนจอโดยสิ้นเชิง

“อะไรวะ ถามดีๆ แท้ๆ”

ปากว่าอย่างนั้นแต่น้ำเสียงช่างกวนอารมณ์คนที่ขุ่นมัวอยู่แล้วให้ขุ่นยิ่งขึ้นไปอีก “ว่างมากหรือไงไอ้ทิน ถ้าจะโทรมากวนประสาท โน่น…โทรไปหาคุณไก่โน่น ไม่ต้องให้เค้าต่อสายเข้ามาในห้องฉัน”

“ไอ้บ้า ฉันเป็นเพื่อนแกนะโว้ย ไม่ใช่เพื่อนพี่แก จะโอนสายเข้าห้องพี่ไก่ทำเบื้ออะไรล่ะ ดุอย่างกับเสือ”

“แล้วมีธุระอะไร รีบๆ พูดมา อารมณ์กำลังไม่ดี อย่ามากวนประสาท”

“โถๆ ไอ้เพื่อนยาก ไม่เห็นหน้าน้องนาง อารมณ์พี่เลยพานไม่ดีเหรอวะ”

“ไอ้ทิน!” กฤตินตวาดใส่โทรศัพท์ โยนปากกาในมือทิ้งลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย

“ใจเย็นโว้ย! ใจเย็น ล้อเล่นน่า” อีกฝ่ายพยายามปลอบ

“มีอะไร”

“ก็ลองโทรหาดู เห็นว่าคุณไทร่าไม่อยู่หนึ่งอาทิตย์ ไม่รู้ว่าแกตามไปด้วยรึเปล่า”

จะตามไปด้วยยังไงล่ะ หล่อนจะไปเมื่อไหร่ไม่เห็นบอกเขาสักคำ เมื่อวานไม่ได้โทรไปหาหล่อนแค่วันเดียว วันนี้เลขาฯ ของหล่อนบอกว่าหล่อนอยู่เชียงใหม่แล้ว

“แล้วแกรู้ได้ยังไง ว่าไทร่าไม่อยู่หนึ่งอาทิตย์” เขายังคิดว่าหล่อนอาจจะไปแค่สองสามวันเสียอีก…ให้ตาย…หล่อนไม่ได้บอกอะไรเขาเลย!

“ข่าวว้อย ข่าว อย่ามาดูถูกสื่อมวลชนอย่างฉัน ถึงแม้จะเขียนให้เดอะไทยส์แค่คอลัมน์เดียว แต่ฉันก็รู้ข่าวดีๆ ประดับบารมีบ้างก็แล้วกัน”

“เค้าไปเรื่องงาน” กฤตินตอบกลับไปเรียบๆ เขารู้แค่นี้ ทินกรคงจะรู้มากกว่านี้ แต่จะถามออกไปตรงๆ ก็ไม่ได้ เสียฟอร์มอย่างสูง แค่ทินกรรู้ว่าเขายังไม่มีอะไรกับหล่อนมากไปกว่าการจับมือ แค่นี้ก็โดนทับถมมากพออยู่แล้ว

“ฮื่อ งานแซยิดครบห้ารอบของพ่อเลี้ยงเปรมปรีดิ์ แขกดับเบิ้ลซูเปอร์ วี.ไอ.พี. ของ

พรหมภัทราเค้า เวลามีแขกไปใครมา งานสัมมนา งานเลี้ยงใหญ่ เลี้ยงเล็ก พ่อเลี้ยงแกใช้บริการที่โรงแรมนี้ที่เดียว ซี้ปึ้กกับคุณสาริศ งานนี้คุณสาริศเลยควงหลานสาวสุดสวยไปด้วย คงหวังจะให้ซี้ปึ้กกันต่อไปทั้งรุ่นลูกรุ่นหลานล่ะมั้ง เห็นว่าลูกชายพ่อเลี้ยงคนเล็กน่ะ ด็อกเตอร์หนุ่มโสด สดๆ ซิงๆ เพิ่งกลับจากอเมริกาเชียวนะ”

“หา! แกว่าไงนะ”

“เค้าบอกแกว่าไปทำงานเฉยๆ ล่ะซี่” ทินกรทำเสียงเห็นอกเห็นใจ นี่ถ้ารู้ว่าไทร่าไม่ได้บอกอะไรเขาเลย ไอ้เพื่อนคนนี้มันคงทำเสียงเยาะเย้ยมากกว่า

“ไอ้กริชเอ๊ย สงสัยเสน่ห์ชวนหลงใหล ทรมานใจสาวของแกคงเริ่มตกแล้วมั้ง รายนี้ไม่น่ายาก แกดันใช้เวลาตั้งนาน ผิดคาดหมด”

กฤตินกัดฟันกรอดใส่โทรศัพท์

“เอาวะ ยังไงไหนๆ วันนี้แกคงว่าง ไปเปิดหูเปิดตากันหน่อยมั้ยเพื่อน จะดื่มอย่างเดียวหรือจะออกกำลังด้วยก็ได้”

“ไม่ไปโว้ย ไม่มีอารมณ์”

เขาไม่มีอารมณ์เอาจริงๆ นึกถึงผู้หญิงทีไรเป็นได้มีภาพสตรีร่างบางสูงโปร่งระหง ดวงหน้ารูปไข่เกลี้ยงเกลา พร้อมเรือนผมสีน้ำตาลไหม้หนานุ่มยาวถึงกลางหลังผุดขึ้นมาทุกที

“เถอะน่า แป๊บเดียวก็ได้ แค่ดริ๊งก์กรึ๊บสองกรึ๊บ แก้เซ็ง”

“ขอบใจที่ชวน แต่ไม่ไปว่ะ ฉันอยากกลับบ้านนอนมากกว่า”

“เออๆ ตามใจแก เดี๋ยวฉันจะส่ง E-mail เกมคิงคองอาละวาดไปให้แล้วกัน คืนนี้แกจะได้มีอะไรเล่นแก้เซ็ง”

“อืม ขอบใจ บาย”

“บาย”

วางหูโทรศัพท์แล้ว กฤตินถอนใจยาว

สามเดือนแล้วนะนี่ ที่เขาใช้เวลาอยู่กับผู้หญิงคนนี้คนเดียว คนเดียว! แล้วยังไม่มีอะไรเกินเลยอีก! หล่อนยังคงรักษาความเป็นเพื่อนไว้อย่างเหนียวแน่น รุกแค่ไหน งัดเทคนิคใดๆ มาใช้ก็ได้อย่างมากแค่จับมือกับรอยยิ้มหวานหยดเท่านั้น