ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 2-บทที่ 3

เขาไม่เคยอดทนกับใครเกินหนึ่งเดือน แต่นี่สามเดือนเข้าไปแล้ว เฮ้อ!

ทำไมไอ้พวกนั้นมันได้กันทุกคนแล้วเขาไม่ได้ ทินกรน่ะไม่นับ หมอนี่มันหล่อเอาการ แถมคารมก็ใช่ย่อย แต่คนอื่นๆ ล่ะ เขาว่าเขาไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ดูๆ แล้วเขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าพวกเพื่อนเก่าสี่ห้าคนนั้น ไม่ว่าจะโดยรูปลักษณ์หรือฐานะก็ตาม

หรือว่าเสน่ห์ของเขามันลดลงแล้วจริงๆ งานนี้งานเดียวทำให้ความมั่นใจในตัวเขาเหือดลงเยอะ การมีแต่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้ามาหาและไม่ค่อยได้รับการปฏิเสธจากใครในอดีตไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเลย

หรือว่าตัวเขาน่ะไม่มีปัญหาอะไร แต่ข้อมูลของทินกรต่างหากที่งี่เง่า ไอ้เพื่อนกวนทีนนี่มันแกล้งหลอกให้เขาทำอะไรยากๆ หรือเปล่า

สามเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เห็นเคยพบผู้หญิงรักสนุก sexy naughty bitchy เลย เจอแต่สาวออฟฟิศ สุภาพ อ่อนหวาน เป็นมิตร และหัวโบราณอย่างกับนางในวรรณคดี

หล่อนปฏิเสธการจับมือถือแขนในที่สาธารณะ หลีกเลี่ยงการแตะเนื้อต้องตัวโดยไม่จำเป็น ไม่มีการอยู่ในที่รโหฐานกันสองต่อสองนานเกินสมควร และไม่มีการกลับถึงบ้านหลังสี่ทุ่มเด็ดขาด

หล่อนแต่งกายสุภาพทุกวัน ไม่สูทกางเกง ก็สูทกระโปรง หรือไม่ก็เสื้อแขนยาวสีเรียบๆ กับกางเกงขายาวหรือกระโปรงยาวพอดีเข่า ที่เห็นบ่อยที่สุดคงเป็นชุดสูทกางเกงสีขาว คุณเธอเล่นมีทั้งสีขาวนวลตา สีงาช้าง สีขาวอมตะกั่ว และสูทผ้าซาตินสีขาววาววับ ดูเรียบร้อย ทว่าหรูคลาสสิก วันหยุดก็นุ่งยีนเป็นกิจวัตร ขนาดนัดกันที่ห้องอาหารฝรั่งเศสของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เขาหวังจะได้เห็นหล่อนในชุดเดรสสุดเซ็กซี่ กลับได้เห็นธีร์วราในชุดเสื้อยืดคอปาดสีครีม (ดูหวานกว่าทุกวันด้วยลายดอกไม้สีชมพูที่อยู่บนเสื้อกับสร้อยคอที่มีจี้เป็นรูปผีเสื้อส่องประกายวิบวับ) กับ…เอ่อ…กางเกงยีน นั่นล่ะ เขาถึงได้ข้อสรุปว่าอย่าหวังจะได้เห็นกระโปรงบนเรือนร่างนั้นในวันหยุดเด็ดขาด และไม่ต้องฝันถึงกระโปรงสั้นเหนือเข่าเลยด้วย เพราะไอ้แค่พอดีเข่ายังไม่ค่อยจะเห็นบ่อยเท่าไหร่นัก

นอกจากนี้นะ วันไหนที่วงหน้าขาวนวลเกลี้ยงเกลาตามธรรมชาติ เรือนผมถูกมัดหลวมๆ ไว้ด้านหลัง แปลได้ว่าวันนั้นหล่อนตื่นสาย ชัวร์ป้าบ ไม่ต้องสงสัยใดๆ อีกต่อไป

นี่เขาหลงตามผู้หญิงยุค 60’s มาได้ยังไงตั้งนาน

ไหนทินกรว่าเปลือกนอกเปรี้ยวจี๊ด เนื้อในหอมหวานกลมกล่อม มันไปได้ชิมอีท่าไหน ผู้หญิงบุคลิกคุณครูเนี่ยนะ

ไม่ใครก็ใครคงเข้าใจผิดกันสักคนแล้วมั้ง…โอ๊ย…งง

ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าไอ้การเปรียบเทียบอรกานต์กับนางในวรรณคดีนั้นไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว นิลยาเองก็เคยบ่นมาแล้ว ต่อหน้าเจ้าตัวเลยด้วยซ้ำ

‘แกนี่มันหัวโบราณชะมัด เรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้อย่างกับนางในวรรณคดี มันไม่เข้ากับไอ้มาดเซอร์ขาลุยพร้อมท้าตีท้าต่อยอย่างแกเอาซะเลย ให้ตายเถอะ’

‘ทำไม ประหลาดตรงไหน’ ‘ไอ้มาดเซอร์ขาลุย’ ย้อน ‘พ่อฉันเป็นวิศวกรใหญ่นะยะ มาดแมน พร้อมลุย เท่สุดๆ ส่วนแม่ฉันก็เป็นอาจารย์สอนวรรณคดี สอนไปสอนมา ไอ้ตัวนางในวรรณคดีมันคงหลุดๆ มาอยู่ในหัวลูกสาวบ้างล่ะมั้ง นี่ล่ะ ที่เค้าเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นล่ะ ใกล้ทั้งต้นพ่อ ใกล้ทั้งต้นแม่’

สาวตาคมจึงได้แต่มองหน้าเพื่อนอย่างหมั่นไส้ด้วยสีหน้าเจือรอยยิ้ม

แต่กฤตินที่ไม่ทราบความจริงข้อนี้ เขาจึงยิ่งงง ยิ่งสงสัย สุดท้ายก็หงุดหงิด โมโห

เขาควรจะปล่อยเหยื่อรายนี้ได้แล้ว นี่มันนานเกินกว่าที่เขาจะอดทนรอ แต่อะไรบางอย่าง

ในใจกลับค้านไว้ ทินกรมันคงได้เย้ยตายเลย แล้วไหนจะไอ้ด็อกเตอร์ลูกพ่อเลี้ยงอะไรนั่นที่เชียงใหม่อีก จู่ๆ ก็โผล่มา ถ้าหล่อนคิดจะมาเล่นๆ กับเขาสักสองสามเดือน ก่อนจะโผวิ่งเข้าซบอกไอ้ด็อกเตอร์นั่นล่ะก็ ขอบอกได้เลยว่ามันหยามกันเกินไป เขาไม่มีวันยอมง่ายๆ แน่

มีบ้างเหมือนกันที่ภายในใจของเขารับรู้ว่า ที่เขาไม่ยอมรามือจากหล่อนก็เพราะเขาไม่อยากรามือ ยังคงติดต่อกับหล่อนเพราะใจเขาปรารถนาที่จะทำ ยังอยากใกล้ชิดกับหล่อนเพราะมันคือความสุขของเขา หากชายหนุ่มรีบปัดความคิดนี้ออกไปจากใจ เรื่องอะไรเขาจะต้องไปให้ความสำคัญกับหล่อนนัก ก็แค่ผู้หญิงรักสนุกคนหนึ่ง แล้วที่เขายังนำพาตัวเองไปใกล้ชิดสนิทสนมด้วย ก็แค่เพื่อรักษาหน้ารักษาเชิงของเขาเอาไว้เท่านั้นแหละ