ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 4-บทที่ 5

“เฮ้ยไอ้กริช! ได้ข่าวว่าได้ฤกษ์แต่งแล้วเหรอ เอาแน่เหรอวะ ไม่เปลี่ยนใจแน่หรือ” เสียงทินกรทักทายดังลั่นมาตามสาย ทำเอาคนที่กำลังนั่งฝันถึงเหตุการณ์ในความทรงจำอันแสนสุขมีความสุขลดลงกว่าครึ่ง

“ถามอะไรให้มันสร้างสรรค์กว่านี้ไม่ได้หรือไงวะ กว่าจะเค้นเจ้าตัวจนยอม กว่าจะอ้อนแม่จนสำเร็จ จะให้เปลี่ยนใจหาพระแสงอะไร” ตอบกลับเสียงขุ่น แต่ใจก็ยังกระหวัดถึงเมื่อวาน ยามที่ริมฝีปากของเขาทาบทับประกบลงบนกลีบกุหลาบหอมกรุ่น ใช้ลิ้นลิ้มลองรสชาติหวานละมุน และกิ่งก้านที่อยู่ในวงแขนก็อ่อนระทวย สั่นเป็นลูกนกทีเดียว คิดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ จากคนที่กำลังเถียงฉอดๆ สรรหาเหตุผลนับร้อยมาสาธยายไม่ให้เขามาว่ายน้ำกับหล่อน กลับกลายเป็นคนใบ้นิ่งสนิท ใบหน้าแดงก่ำ ทำอะไรไม่ถูก แม้แต่จะยืนยังต้องเกาะแขนเขาไว้เพื่อทรงตัวเลย

“เฮ้ยๆๆ ยังฟังอยู่รึเปล่าวะ ถามทำไมไม่ตอบ”

“แกถามอะไรนะ ไม่ทันฟัง”

“ฉันถามว่าแกรักเค้าเหรอ ถ้าไม่ได้รักก็ไม่ต้องแต่งก็ได้”

“ฉันจะแต่ง รักไม่รัก แกไม่ต้องมายุ่ง”

“เห็นเป็นเพื่อนกันนะเว้ยไอ้กริช เลยอยากเตือน ไทร่าประวัติเป็นยังไง ก็รู้ๆ กันอยู่ ฉันอยากให้แกได้คนที่ดีกว่านี้ คนที่สะอาด บริสุทธิ์ผุดผ่อง”

กฤตินมโนภาพไปยังสีหน้าตื่นตระหนก ดวงตาลอยคว้าง และร่างบางอันสั่นเทาในอ้อมแขน ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นหญิงที่ผ่านมือชายมาแล้วนับไม่ถ้วน เขาเชื่อว่าสิ่งที่เขาได้พบเห็นนั้นไม่ใช่การเสแสร้ง

“ขอบใจที่เตือน แต่ฉันตัดสินใจดีแล้ว”

“ถ้าแกแน่ใจก็ตามใจแก เย็นนี้ออกมาเจอกันหน่อยมั้ย”

“ไม่ล่ะ จะไปว่ายน้ำกับไทร่า แทบจะรอไม่ไหวแล้วเนี่ย”

อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ “เป็นเอามากแฮะ กับแค่ชุดว่ายน้ำถึงกับจะรอไม่ไหวเชียวรึ”

ไม่อยากไปเถียงกับมัน เมื่อวานเพิ่งได้มาหนึ่งจูบ วันนี้จะได้ประชิดตัวในชุดว่ายน้ำ ต่อความยาวสาวความยืดกับไอ้เพื่อนคนนี้ เดี๋ยวดีกรีความสุขของเขาจะลดลงไปเปล่าๆ

“แค่นี้นะโว้ย จะไปหาไทร่าแล้ว ขี้เกียจคุยกับแก ไอ้ตัวก่อกวน”

“เออ หวัดดี”

แล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้

อรกานต์ตื่นแต่เช้ามืดเพื่อแต่งหน้าและทำผม พิธียกน้ำชาแบบจีนถูกจัดขึ้นในตอนเช้า พิธีรดน้ำสังข์ในตอนสาย และมีงานเลี้ยงในตอนหัวค่ำ จัดว่าเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยเอาการ

นิลยามาอยู่กับหล่อนตั้งแต่เมื่อวานเย็น นั่งเล่นนอนเล่นคุยกันจนอิ่ม เข้านอนพร้อมกันและตื่นนอนพร้อมกัน หากเมื่อเพื่อนแสดงความยินดีกับหล่อนเป็นคนแรกแล้ว ก็ขอตัวกลับหัวหินทันที

‘ในพิธีกับในงานเลี้ยงเค้ามีแต่แขกผู้มีเกียรติ คนใหญ่คนโตทั้งนั้น ฉันอยู่ไม่ได้หรอก ยังไงก็ขอยินดีกับแกตรงนี้เลยแล้วกัน’

หล่อนเข้าใจดีจึงไม่ได้ทักท้วงอะไร ผู้คนในบ้านทุกคนตั้งแต่หนูแดงต้นห้องประจำตัวไปจนถึงฝ่ายในครัว คนสวน คนขับรถ ล้วนมาแสดงความยินดีก่อนงานพิธีจะเริ่มทั้งนั้น

อย่างน้อยหล่อนก็ตื้นตันกับความยินดีที่ทุกคนมีให้

ในงานเลี้ยงยิ่งใหญ่หรูหรา ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติของหล่อนเลยสักคน ท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติยศทั้งหลายที่ทำเอาหล่อนตื่นเต้นจนสั่น ยังดีที่ท่านนายพลและคุณหญิงซึ่งเป็นบิดามารดาของหล่อนในขณะนี้คอยอยู่ใกล้ให้ได้อุ่นใจ และที่สำคัญ กฤตินไม่ยอมห่างกายแม้แต่นาทีเดียว

เห็นเพื่อนฝูงของเขามากมายจงใจบินตรงจากอังกฤษเพื่อมางานนี้โดยเฉพาะแล้วก็ให้ใจหาย เพื่อนของหล่อนอยู่เมืองไทยเสียเปล่ากลับไม่มีใครได้รับเชิญเลยสักคน

หากก็มีเหตุที่ทำให้หล่อนตื้นตันใจจนน้ำตาคลอเกิดขึ้น เมื่อคุณวิรัชและคุณรัชนกเดินเข้างานพร้อมสมุดอวยพรเล่มโตสีสวย ในนั้นมีคำอวยพรพร้อมการลงชื่อของพนักงานทุกคนในโรงแรม ไล่ตั้งแต่ยามหน้าประตูไปจนถึงเชฟในครัวเลยทีเดียว

นิลยาพูดถูก หล่อนประสบความสำเร็จในการเป็นธีร์วรา ภคภัทราเป็นอย่างดี ต่อไปนี้ก็ต้องมารอดูกัน ว่าหล่อนจะไปรอดกับการเป็นธีร์วรา ธนวัฒน์หรือไม่

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน กุมภาพันธ์ 64)