ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 4-บทที่ 5

“เดี๋ยวก่อน คอมพิวเตอร์อะไรกันไทร่า คอมพิวเตอร์คุณเป็นอะไร”

“คุณไม่ต้องมาทำเป็นไก๋ ทำอะไรไว้ก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจ ฉันไม่จำเป็นจะต้องมาเสียเวลาอธิบายอะไรต่อมิอะไรยืดยาวให้คุณฟัง คุณจำไว้เลยนะคุณกริช ไม่มีวันที่ฉันจะยอมขึ้นเตียงกับคุณ ไม่มีวันที่ฉันจะวิ่งโร่คอยตามคุณเหมือนใครต่อใครที่คุณเคยเจอมา ถ้าคุณคิดว่าการตามรับตามส่ง คอยดูแลเอาใจใส่ฉันตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เป็นการลงทุนที่คุณจะได้ฉันไปอยู่บนเตียงคุณล่ะก็ คุณคิดผิด และถ้าคุณคิดว่าการคอยกวนคอยป่วน คอยแกล้งฉันสารพัดจะทำให้ฉันรีบวิ่งแจ้นเข้ามาเสนอข้อตกลงที่จะทำให้คุณพอใจล่ะก็ คุณคิดผิดอีกเหมือนกัน ผิดถนัด…ผิดมาก”

หล่อนหยุดหอบหายใจอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็รีบตวาดต่อไปก่อนที่กฤตินจะขัดคำใดขึ้นมา

“จะบอกให้นะ ทางเดียวที่คุณจะได้ตัวฉัน คุณจะต้องลงทุนมากกว่านี้อีกล้านเท่า คุณจะต้องจ่ายด้วยอิสรภาพของคุณ ชีวิตโสดของคุณ นามสกุลของคุณ และสิทธิทุกอย่างที่คนนามสกุลธนวัฒน์พึงมี ถ้าคุณจ่ายตามนี้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันไม่ใช่ของเล่นชั่วครั้งชั่วคราวของใคร และฉันก็จะไม่เป็นฝ่ายตั้งรับกับปัญหานานาชนิดที่คุณจัดหามาให้ตลอดไปด้วย แกล้งฉันมากเข้า ฉันจะโต้กลับคุณบ้าง คอยดูสิ”

“ตกลง”

หญิงสาวกะพริบตาสองที อ้าปากค้าง งับเอาอากาศไว้หายใจ ก่อนถาม “ตกลงอะไร”

“ตกลง ผมจะจ่ายด้วยชีวิตโสดของผม นามสกุลของผมไง”

“คุณกริช!” ทีนี้หล่อนถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปอีกสิบวินาทีเต็มๆ

“คุณบ้าไปแล้วคุณกริช รู้รึเปล่าว่าคุณพูดอะไรออกมา”

“ก็คุณพูดถึงอะไรล่ะ ผมก็หมายความตามนั้นแหละ”

“การจ่ายด้วยชีวิตโสดของคุณ มันหมายถึงว่าจะต้องมีการแต่งงาน” หญิงสาวอุตส่าห์อธิบายราวกับกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ

กฤตินยิ้มมุมปาก “แต่งก็แต่ง”

“คุณจะมาแต่งก็แต่งอย่างนี้ไม่ได้นะ ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่ จะต้องมีการสู่ขอตามประเพณี มีการจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมาย มีสินสอดทองหมั้นในจำนวนที่สมหน้าตาสมฐานะพ่อแม่ฉัน และบอกไว้ก่อนเลยว่าจะไม่มีการคืนสินสอดแม้แต่สลึงเดียว”

“โอเค” เขาตอบรับสบายๆ แบบไม่ต้องคิดอะไรมาก ทำเอาหล่อนชักรน

“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคุณกริช ไม่ใช่นึกจะแต่งก็แต่ง นึกจะเลิกก็เลิก พอคุณใช้ฉันจนเบื่อแล้วจะมาหย่าทีหลังไม่ได้นะ อย่างน้อยๆ ก็ต้องอยู่กันห้าปีขึ้นไป ไม่ให้ใครๆ เค้าไปนินทากันได้ว่าอยู่กันก้นหม้อข้าวยังไม่ทันดำ ก็ไปไม่รอดแล้ว”

“ไม่หย่าก่อนห้าปีแน่นอน”

“แล้วอย่าคิดนะว่าเป็นผู้ชายแล้วจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ จะไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยที่ไหนก็ได้ ฉันไม่ยอมให้ใครมาพูดทั้งต่อหน้าและลับหลังได้หรอกว่าเป็นแค่ภรรยาตามกฎหมายไว้คอยประดับบารมีคุณเท่านั้น”

ฝ่ายชายยังคงมีรอยยิ้มประดับในใบหน้า กล่าวเสียงเรื่อยๆ “ใครมันเอาคุณไว้ประดับบารมีเฉยๆ ก็โง่ตายชัก”

“คุณ!!”

ระหว่างที่หล่อนกำลังสรรหาคำด่าคำต่อไป กฤตินก็รีบแทรก “สัญญาเลยเอ้า ว่าคุณจะได้ตำแหน่งภรรยา คำเดียวเน้นๆ ไม่ใช่ภรรยาหลวงหรือภรรยาน้อยแน่นอน แถมยังจะไม่ไปมีกุ๊กๆ กิ๊กๆ ที่ไหนให้คุณระคายใจด้วย”

“บ้า!”

“บ้าอะไรอีกเล่า”

“ใครจะไปเป็นภรรยาคุณ บ้ากันไปใหญ่แล้ว ฉันจะมาบอกให้คุณเลิกยุ่งกับฉัน ไม่ใช่ให้คุณมาแต่งงานกับฉัน บ้า! บ้าที่สุดเลย! ฉันกลับดีกว่า พูดกับคุณ ยิ่งพูดยิ่งหลงประเด็น”

ว่าแล้วก็สะบัดหน้าพรืดจนผมสยายเต็มแผ่นหลัง จ้ำพรวดๆ มุ่งสู่ประตูห้องทันที

“เฮ้ย! เดี๋ยว!” กฤตินอุทานเสียงดัง ถลันลุกจากเก้าอี้ รีบสาวเท้ายาวๆ ตามไปรวบตัวหล่อนได้กลางทางพอดี

ขำก็ขำ โมโหก็โมโห ผู้หญิงอะไรมาถึงก็โวยวายอย่างเดียว แถมพอรู้ตัวว่าพลาด เผลอหยิบยื่นโอกาสทองให้เขาเข้าแล้ว กลับมาโยนความผิดให้เขาแล้วตัวเองก็เผ่นทันที