ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทที่ 4-บทที่ 5

“ผมยังไม่ให้คุณกลับ อย่าได้ลุกพรวดพราดอย่างนี้อีกเป็นอันขาดเชียว” เสียงแหบต่ำเอาเรื่อง จนคนฟังไม่กล้าจะกระดุกกระดิกแม้เพียงนิด

เมื่อเห็นคู่กรณีนิ่งดีแล้ว กฤตินจึงถามต่อ “แล้วทำไมคุณถึงไม่ได้นอน เมื่อวานงานเลี้ยงเลิกไม่ดึกซะหน่อย รูปนั้นผมก็เอาไปคืนให้แล้วนี่”

อรกานต์ถอนใจ ตัวต้นเหตุอยู่ตรงนี้จริงๆ ด้วย แทงหวยยังไม่ถูกอย่างนี้

“มิสเตอร์ทานากะ ชาวญี่ปุ่น อายุหกสิบเอ็ดปี เดินทางคนเดียว เกิดอาการโรคหัวใจกำเริบขึ้นมาเมื่อตอนตีสอง ต้องเข้าห้องผ่าตัดด่วน”

“นี่คุณคงไม่คิดว่าผมจะเป็นคนทำตานี่หัวใจวายหรอกนะ”

หล่อนยิ้มน้อยๆ “ไม่หรอกค่ะ แต่ฉันนั่งหลับๆ ตื่นๆ อยู่หน้าห้องผ่าตัดจนถึงแปดโมงเช้า เหนื่อยมาก เพลียมาก แล้วก็ง่วงมากด้วย มาเจอไวรัสคอมพิวเตอร์เข้า เลยฟิวส์ขาด”

“ผมไม่รู้ไม่เห็นจริงๆ นะ คุณเชื่อผมมั้ย”

เมื่อไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธอันใด เขาจึงอธิบาย “ห้องทำงานของคุณเป็นเขตภายใน ปิดล็อกตั้งแต่สองทุ่ม ผมเฝ้าคุณอยู่ที่ห้องจัดเลี้ยงถึงสามทุ่มครึ่ง แล้วจะแวบไปห้องนั้นได้ยังไง จริงมั้ย”

อรกานต์พยักหน้า

“บางทีไวรัสอาจจะมากับ e-mail ก็ได้ วันนี้คุณได้เช็กเมลรึเปล่า”

“เช็ก แต่ฉันคิดว่าเครื่องมันแค่ทำงานช้ากว่าปกติเท่านั้น”

“นั่นไง เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมให้เจ้าหน้าที่ดูแลระบบของธนาคารไปช่วยดูให้ดีมั้ย”

“ไม่เป็นไรค่ะเกรงใจ ป่านนี้คุณวิรัชคงเรียกคนมาจัดการแล้ว”

“ให้ไปช่วยกันอีกคน เผื่อมันจะเร็วขึ้น”

“เอางั้นหรือคะ”

“อืม”

“ก็ได้ค่ะ”

“งั้นก็ถือว่าเข้าใจกันดีแล้ว ไม่โกรธผมแล้วใช่มั้ย”

“อืม”

จบคำ สันจมูกโด่งก็จรดลงข้างแก้มนวล หอมฟอดใหญ่ “ชื่นใจจริง พูดง่ายๆ อย่างนี้ น่ารัก”

คนถูกหอมยกมือขึ้นปิดแก้ม เบิกตากว้างอย่างตกใจ พยายามเบี่ยงกายออกห่างอีกครั้ง

“อย่าเชียวนะ คราวนี้ผมล้มตัวคุณลงนอนจริงๆ ด้วย”

อรกานต์แข็งเป็นหินทันที

“เดี๋ยวผมจะโทรเรียกเจ้าหน้าที่ให้เขาติดรถโรงแรมกลับไป ส่วนคุณ เดี๋ยวไปรถผม ผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปกับรถโรงแรมได้”

“เถอะน่า ผมอยากไปส่ง แล้วเดี๋ยวจะอยู่ทานกลางวันกับคุณด้วย ได้เลื่อนขั้นเป็นว่าที่สามีทั้งทีต้องใช้สิทธิให้คุ้มหน่อย”

“เตรียมตัวคอยจัดการกับสลิปบัตรเครดิตของฉันให้ดีเถอะ แล้วจะรู้ว่าคุ้มแค่ไหน” หล่อนขู่ฟ่อ กระซิบด้วยเสียงลอดไรฟัน หากเขายังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“รับทราบครับผม”

ดูเถอะ กฤตินบอกตนเอง เขากำลังจะสูญเสียอิสรภาพ สูญเสียชีวิตโสด ไหนจะต้องเสียค่าสินสอดทองหมั้นอีกหนักเอาการ แถมยังจะต้องคอยตามสะสางสลิปบัตรเครดิตอีก แต่ไม่รู้เป็นไง เขากำลังมีความสุข…สุขมากจนสุดจะบรรยาย…