ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทนำ-บทที่ 1

เมื่อจัดการเรื่องเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว อรกานต์ก็ไม่ลืมที่จะดูแลเรื่องเอกสารต่างๆ หล่อนแจ้งไปยังธนาคารทุกแห่งที่ธีร์วราใช้บริการ ขอดำเนินการเรื่องการเปลี่ยนลายเซ็นให้เรียบร้อย ระหว่างนี้ก็พึ่งพิงนิลยาให้จ้างนักสืบเอกชนสืบเรื่องราวและประวัติของธีร์วรา ภคภัทราโดยละเอียดอย่างด่วนที่สุด ไม่ลืมที่จะหาข้อมูลจากบุคคลสำคัญยิ่งอีกสองคนด้วย นั่นคือ พลเอกธาริต และคุณหญิงวราภรณ์ ภคภัทรา

นับว่ามุกความจำเสื่อมชั่วคราวของหล่อนประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี ทั้งท่านนายพลและคุณหญิงสลับกันมาใช้เวลาอยู่กับหล่อนมากขึ้น เล่าโน่นเล่านี่ให้ฟัง ทั้งยังถึงกับพาไปยังสถานที่แห่งความหลังบางแห่งอีกต่างหาก และจากเท่าที่ฟังมา ดูเหมือนว่าแค่ช่วงสองสัปดาห์นี้ หล่อนได้ใกล้ชิดกับท่านทั้งสองมากกว่าลูกสาวแท้ๆ ของท่านที่เคยได้ใช้เวลาอยู่กับท่านในช่วงสองเดือนเสียอีก ธีร์วราโตขึ้นมากับเงินทอง ของมีค่าต่างๆ กับการรับรู้ว่าพ่อแม่รักหล่อนเต็มหัวใจ แต่ไม่ได้โตมาอย่างผู้ที่ได้รับไออุ่นความรักจากพ่อแม่โดยสมบูรณ์

ทุกนาทีที่ได้ใกล้ชิดกับบุพการีทั้งสอง อรกานต์สามารถรับรู้ได้ถึงความรักท่วมท้นที่ท่านมีให้ ขาดเพียงแต่เวลาเท่านั้นที่ท่านให้มากไม่ได้ ซึ่งนั่นก็คงส่งผลให้ไทร่ากลายเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นและมีพฤติกรรมดังที่แสดงออกมา

หล่อนต้องเก็บตัวอีกระยะสำหรับการรวบรวมข้อมูลชีวิตส่วนตัวของไทร่า ภคภัทรา ท่องจำให้ได้ขึ้นใจ และวางแผนการต่อไปว่าจะดำเนินชีวิตอย่างไร

เช่นเคย ขั้นตอนสำคัญเช่นนี้ ย่อมต้องมีคนสำคัญอย่างนิลยาร่วมเป็นหัวเรือใหญ่

‘หา! จะลาออก’ เพื่อนสาวของหล่อนโวยเสียงดัง พลางทำตาโตเท่าไข่ห่าน

‘เออ!’ อรกานต์ตอบห้วนๆ

‘คิดยังไงของแกวะ เทอมนี้เทอมสุดท้ายแล้ว เรียนอีกไม่กี่เดือนก็จบ’

‘แกจบ ฉันจบ แต่ไทร่ามันไม่จบ ฉันไปดูคะแนนมาแล้ว ต่อให้เทวดาก็ยังต้องเรียนอีกปีนึงเต็มๆ สองเทอมเชียวนะโว้ย อายชาวบ้านเค้ายังไม่พอ ไอ้ที่ต้องไปเรียนนั่นก็เรียนมาแล้วทั้งนั้น เสียเวลาว่ะ อีกอย่าง ฉันทนอึดอัดไม่ไหวหรอก พวกแกทุกคนไม่ชอบไทร่า และฉันก็เกลียดเพื่อนๆ ของไทร่าทุกคน เดินเข้าไปในมหา’ลัย ฉันจะไปคุยกับแมวที่ไหนได้วะ’

นิลยาอึ้งไป และจำต้องยอมรับในเหตุผล ‘แล้วแกจะทำไงต่อ’

‘ทำงาน’

‘งานอะไร คงมีคนเค้ารับแกหรอก ปริญญาก็ไม่มี แถมไทร่านิสัยก็ดี๊ดี สุดขยัน โคตรเอาการเอางาน ใครจะกล้ารับเข้าทำงานเฮอะ ถามหน่อย’

‘ก็บริษัทที่นายพลธาริตมีหุ้นอยู่ไง’

‘แล้วแกจะทำงานบริษัทได้เร้อ แกจบจิตรกรรมนะเฟ้ย ไหนว่าอยากเป็นครูสอนศิลปะ อยากเรียนต่อทางอาร์ต แล้วเป็นอาจารย์มหา’ลัยอย่างแม่แก’

‘ก็ตอนนี้ มันมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ความฝันก็เลยต้องเปลี่ยนแผนนิดหน่อย’

‘เหอะ คิดให้ดีๆ ก่อน อย่าเพิ่งรีบลาออกเลย ยังไงแกลองไปปรึกษาท่านนายพลกับคุณหญิงก่อนดีมั้ย ยังไงตอนนี้ท่านก็เป็นพ่อแม่แก ทำอะไรก็เห็นแก่ท่านบ้าง’

นั่นแล หล่อนจึงได้นำเรื่องราวขึ้นปรึกษาท่าน ดูจากท่าทางแปลกใจแล้ว คิดว่านี่คงเป็นครั้งแรกแน่ๆ ที่ผู้เป็นลูกเลือกพ่อแม่เป็นที่ปรึกษาในเรื่องสำคัญของชีวิต กระนั้นท่านก็ยังสละเวลามาให้คำแนะนำปรึกษาด้วยความเต็มใจ (แม้จะต้องนัดเวลาเข้าพบท่านก็ตาม) สุดท้ายทั้งอรกานต์และบุพการีของธีร์วราก็ได้ข้อสรุปที่เป็นที่พอใจของทั้งสองฝ่าย

ท่านอยากให้ลูกสาวลาออกอยู่แล้ว ด้วยเกรงว่าคดีขับรถชนคนตายจะส่งผลกระทบกดดันต่อสภาพสังคมในมหาวิทยาลัย

หล่อนเองก็อยากจะตั้งต้นใหม่ เริ่มต้นความเป็นธีร์วราใหม่ที่ไหนสักแห่ง แต่คิดไม่ออกว่าจะเริ่มตรงไหน และอย่างไรดี

สุดท้ายท่านนายพลจึงเสนอการศึกษาวิชาการโรงแรมที่ประเทศในทวีปยุโรป ใช้เวลาเรียนเพียงสองปี จบแล้วสามารถทำงานได้ทันทีด้วยเครดิตที่เป็นที่ยอมรับ ที่สำคัญหล่อนสามารถเข้าทำงานที่โรงแรมในเครือพรหมภัทรา ซึ่งคุณสาริศ ภคภัทรา น้องชายของท่านถือหุ้นใหญ่ได้ทันที

อรกานต์ตกลงอย่างง่ายดาย ก็ดีกว่านี้มีอีกมั้ยล่ะ ไปตั้งต้นที่ต่างประเทศ ได้เรียน ได้ประกาศนียบัตรภายในเวลาไม่นาน และได้งานทันทีหลังเรียนจบ วิเศษสุดๆ แล้ว