ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทนำ-บทที่ 1

ที่ประตูทางออกของผู้โดยสารขาเข้า มีนิลยายืนรออยู่จริงๆ สาวผิวคล้ำหน้าคมยืนกอดอกคอยอยู่ด้วยท่วงท่าสบายๆ หากเป็นชายคงทั้งหล่อและเท่เอาการทีเดียว เพราะขนาดเป็นหญิงก็ยังมีสาวหลายคนที่อดชำเลืองมองไม่ได้ อรกานต์มองท่าทีไม่อนาทรใดๆ ของเพื่อนแล้วยิ้มขำในใจ เออแฮะ…สามปีผ่านไป นอกจากหน้าตาทรงผมมันจะไม่เปลี่ยนสักกระเบียดแล้ว ท่ามันยังเหมือนเมื่อสิบปีที่แล้วไม่มีผิด

สองสาวต่างบุคลิกยิ้มให้กัน ยืนจ้องสำรวจกันอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะยกมือซ้ายของตนขึ้นตีกับมือซ้ายของเพื่อนเพื่อแสดงการทักทาย

“ไง! ดูโรยมาเชียว”

“ได้นอนแค่สองสามชั่วโมงเอง จะให้ดูสดใสขนาดไหนล่ะวะ”

“งั้นมา เดี๋ยวเข็นรถให้ กระเป๋ามีแค่ไอ้จัมโบ้สองใบนี่ใช่มั้ย ”

อรกานต์พยักหน้า ก่อนถาม “แล้วจะไปไหนก่อนดี บ้านแก? บ้านฉัน?”

“บ้านแกก็ได้ กว้างดี ฉันโทรไปบอกแดงแล้วว่าแกจะกลับวันนี้ ให้เตรียมทำความสะอาดห้องไว้ ดีไม่ดี ป่านนี้ทั้งท่านนายพลทั้งคุณหญิงก็รอต้อนรับแกอยู่ที่บ้านนั่นแหละ เผลอๆ ป้าสายใจคงเตรียมอาหารชุดใหญ่ไว้คอย” นิลยาว่าพลางหัวเราะ

“ไอ้นิล ไอ้ตัวแสบ ฉันอุตส่าห์ไม่บอกใครว่าจะกลับวันนี้ แล้วนี่คุณพ่อคุณแม่ท่านจะเห็นฉันเป็นลูกแบบไหนวะ บอกเพื่อนแต่ไม่บอกท่าน”

“ท่านไม่ว่าอะไรร้อก เราซี้กันแล้ว สามปีเต็มเชียวนะที่ฉันเป็นม้าเดินสาร คอยเอาจดหมายกับของฝากจุ๊กจิ๊กของแกไปให้ท่านกับคนในบ้าน เดี๋ยวนี้คนทั้งคฤหาสน์ต้อนรับขับสู้ฉันอย่างดี”

อรกานต์ทำเสียงชึในลำคอ เดินตามเพื่อนไปยังที่จอดรถแต่โดยดี นิลยาตรงไปยังรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่สีเข้มคันหนึ่ง ไขกุญแจที่กระโปรงหลังรถ

“รถแกเหรอวะ นิล” อรกานต์ถามพลางช่วยเพื่อนยกกระเป๋าใบใหญ่เข้าหลังรถ

“แล้วแกนึกว่ารถใคร” เสียงนั้นติดจะห้วน คนถามเลยรีบอธิบาย

“ก็ถามดู เข้าใจว่าของแก แต่เห็นแกบอกว่าเพิ่งซื้อ แต่คันนี้มัน…ดูไม่เหมือนเพิ่งซื้อเท่าไหร่”

“มือสอง” คนตอบอธิบายง่ายๆ จัดกระเป๋าเข้าในกระโปรงท้ายได้ ก็ปิดฝาดังปัง

“เก่งจังนิล ทำงานสองปีกว่า เก็บเงินซื้อรถเองได้แล้ว”

เพื่อนกับเพื่อนเดินเคียงกันเข้าที่นั่งตอนหน้าคนละฝั่ง คนผิวคล้ำสตาร์ตรถ

“ต้องขอบใจแกด้วย งานสบาย เงินดี สนุก มีความสุข”

“ขนาดนั้นเลย?”

“เออ ที่ประจวบฯ อากาศดี งานประจำในแผนกกิจกรรมก็สนุก สอนเด็กวาดรูประบายสี เพ้นต์ผ้าบาติก ทำตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์ บางทีก็สอนผู้ใหญ่วาดภาพสีน้ำ เพ้นต์เสื้อ เพ้นต์กางเกง บางครั้งรูปที่วาดไว้หรืองานที่เพ้นต์ไว้ก็มีคนมาขอซื้อ ฟลุคๆ ยังมีคนมานั่งให้เป็นแบบวาดรูปเลย ได้ทั้งเงินเดือน ได้ทิป ได้ขายของ สบายด้วย สนุกด้วย”

“ดีจังว่ะ ไว้ฉันทำที่โรงแรมในกรุงเทพฯ สักพัก แล้วขอย้ายไปอยู่หัวหินกับแกดีกว่า”

นิลยายิ้ม “มาสิ จะได้อยู่ด้วยกัน”

“แล้วมีคนมาจีบมั่งรึเปล่า ผิวสีน้ำผึ้งอย่างนี้ ฝรั่งชอบกันนัก”

“โอ๊ย…” คนผิวสีน้ำผึ้งหัวเราะ “ทั้งฝรั่ง ไทย จีน ญี่ปุ่น นิโกร ไม่มีทั้งนั้นแหละ”

“ไม่จริงมั้ง ฉันว่าทั้งฝรั่ง ไทย จีน ญี่ปุ่น นิโกร มีมาทั้งน้าน แถมยังมีทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายอีกต่างหาก”

จากสีหน้าที่เรื่อขึ้นของเพื่อนสาว อรกานต์จึงรู้ได้ในทันทีว่าหล่อนเดาถูก นิลยาเป็นสาวหล่อต้องตาทั้งหญิงและชายจึงมีคนมาทักทายอยู่เสมอ

“ว่าแต่แกเถอะไอ้อ้อ ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะอย่างนี้ มีใครมาเจ๊าะแจ๊ะบ้างรึเปล่า”

“ก็บอกไปแล้วไง” คนขาวจั๊วะแกล้งทำเสียงหน่าย “บอกแล้วว่าหัวกระไดไม่แห้ง ใครเข้ามาแจ๊ะบ้าง ฉันก็เล่าให้แกฟังไปหมดแล้ว”

“แกก็เล่าแต่ที่แกโนเค มีใครที่แกโอเคบ้างรึเปล่าล่ะ”

“ไม่มี บอกตรงๆ เลยว่า ฉันไม่กล้าไว้ใจใคร ดูไม่ออกเลยว่าใครคิดจริงจัง ใครคิดอยากได้แต่ตัว ไทร่าเค้าสวยจนน่ากลัว ต้องตาใครต่อใครทั่วไปหมด อันตราย”

“เฮ้อ!” คนขับรถแกล้งถอนใจเสียงดัง “เกิดมาสวยก็ลำบากเงี้ย”

“เออ” คนหน้าหวานหันมาทำตาดุใส่คนหน้าคม น้ำเสียงจริงจังเมื่อกล่าวต่อ “ลำบากกว่าที่คิดจริงๆ ทั้งสวย ทั้งรวย พ่อแม่เป็นคนใหญ่คนโต จะกระดิกไปทางไหนก็มีแต่คนคอยจับตามอง อึดอัด วางตัวลำบาก ดีนะที่ฉันไปปรับตัวที่เมืองนอก ไม่มีใครสนใจใครเท่าไหร่ ถ้าฉันอยู่แต่ในเมืองไทยตอนนี้อาจอึดอัดตายไปแล้วก็ได้”