ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทนำ-บทที่ 1

วางหูโทรศัพท์ได้หล่อนก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แข้งขาอ่อน มือไม้สั่นไปหมด ทิ้งตัวลงบนเตียงได้น้ำตาก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย ใจหายขวัญหาย รู้สึกเย็นวาบทั่วสรรพางค์

ธีร์วราขับรถชนหล่อนตาย

หล่อนตายแล้ว ตายจริงๆ เผาแล้วด้วย

แต่ถ้าหล่อนตายแล้ว ที่กำลังนั่งอยู่นี่ใครกัน

ไทร่าไงล่ะ

อรกานต์สะท้านเฮือก ร่างหล่อนตาย ร่างไทร่าอยู่…ในทางกลับกัน…ดวงจิตของหล่อนอยู่ ไทร่าต่างหากที่ตาย!

หญิงสาวร่างสูงโปร่ง ดวงหน้างดงามหมดจดลงจากรถยนต์คันหรู เดินเข้าวัดด้วยสีหน้านิ่งสงบ กวาดตามองไปรอบๆ

หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ผิวสีน้ำผึ้ง ผมดำ ตาดำขลับ ใบหน้าคม ยืนรออยู่ก่อนแล้วใต้ต้นโพธิ์ต้นใหญ่

อรกานต์ตรงดิ่งไปทางนั้นทันที

นิลยาหันมา ดวงตาสีดำสนิทส่อชัดถึงความไม่พอใจ สีหน้าบึ้งตึง “เธอขับรถชนเพื่อนฉันตาย จะมาจุดธูปขอขมาสักนิดก็ไม่มี ยังจะโทรมาหาฉันพูดจาเพ้อเจ้ออะไรก็ไม่รู้ ฉันขอบอกเป็นครั้งที่ร้อยเลยนะว่าฉันไม่เชื่อ ที่ยอมมาตามคำขอเนี่ย ก็แค่จะพาเธอไปขอขมากระดูก บอกกล่าวให้เขาอโหสิให้ซะ เพื่อนฉันจะได้ไปดี”

“พาไปสิ” คนผิวขาวนวลตอบเรียบๆ หลังจากได้พูดคุยถกเถียงใช้ความพยายามไปมากกว่าสองชั่วโมงเมื่อคืนนี้แล้วประสบความล้มเหลว อรกานต์ไม่หวังจะมายืนยัน นั่งยัน นอนยันในวาจาของหล่อนกับเพื่อนสนิทกลางลานวัดอย่างนี้อีก

สาวผิวคล้ำสะบัดหน้าเดินนำไป ท่าทางส่อชัดว่าไม่อยากเสวนาด้วย

“ถึงแล้ว กุฏิพระครูแจ้ง”

อรกานต์ถอดรองเท้า เดินตามเพื่อนเข้าไปในกุฏิหลังเล็ก แอบดีใจน้อยๆ ที่มีความสามารถหาเสื้อผ้าที่เรียบร้อยมิดชิดพอจะใส่เข้าวัดได้จากกองภูเขาเสื้อผ้าเซ็กซี่พวกนั้น เพราะเพียงก้าวเท้าเข้าไป หล่อนก็แทบจะชนกับหิ้งพระ ซึ่งถัดไปอีกนิดก็เป็นองค์พระประธานของห้องที่มีขนาดใหญ่พอๆ กับเด็กหกขวบ ห่างออกไปไม่กี่ก้าว พระครูแจ้งนั่งขัดสมาธิรออยู่ก่อนแล้ว

สองสาวลงนั่งพับเพียบเรียบร้อย พนมมือไหว้อย่างสำรวม

“พาเพื่อนมาไหว้อัฐิค่ะ หลวงพ่อ” นิลยากล่าวเรียบๆ

อรกานต์นั่งนิ่งๆ ไม่พูดอะไร รู้สึกร้อนอ้าวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ร้อน…เหมือนอยู่ในเตาอบ ผิวหน้าเริ่มแดงเรื่อ เหงื่อเริ่มซึม หญิงสาวพับแขนเสื้อเชิ้ตสีดำขึ้นสองทบ หากความร้อนกลับดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี เหลียวมองไปรอบๆ แม้จะเป็นกุฏิหลังเล็กๆ แต่ก็โล่งโปร่ง ดูน่าสบาย พัดลมตั้งโต๊ะที่หันซ้ายหันขวาพัดอยู่ไม่ไกลก็น่าจะช่วยคลายร้อนได้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลย หล่อนยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก ยังพูดอะไรไม่ออก

“โยมร้อนที่ใจหรือเปล่า” พระสงฆ์ผู้ชราถามขึ้นช้าๆ

“คะ?” อรกานต์จับต้นชนปลายไม่ถูก สีหน้างุนงง

“อาตมาว่าโยมร้อนที่ใจ กายและใจไม่กลมกลืนกัน เสียสมดุล พระพุทธองค์ท่านเลยเตือน”

“ร้อนที่ใจ? กายและใจไม่กลมกลืนกันเหรอคะ”

“ใช่แล้ว…อาลัยร่างเก่าใช่ไหมโยม”

อรกานต์เบิกตากว้าง นิลยาสะดุ้ง พระสงฆ์ท่านจึงอธิบายเรียบๆ “อาตมาเห็นเงาของโยมรางๆ อยู่แวบหนึ่ง แน่ใจว่าตาไม่ฝาด ดูละม้ายแม่หนูที่เพิ่งเผาไป เลยลองถามดู เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงล่ะ พอจะเล่าให้ฟังได้มั้ย”