ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทนำ-บทที่ 1

“จำได้ว่ากำลังข้ามถนนค่ะ มีรถคันหนึ่งพุ่งเข้ามา ลืมตาอีกทีก็อยู่ในร่างนี้แล้วค่ะ”

“อืม…”

ท่านนั่งสมาธิ หลับตานิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวเรียบๆ “กรรมนะโยม กรรมเก่าของโยมกับเขาเกี่ยวข้องกัน”

“แล้วเขาไปอยู่ที่ไหนล่ะคะตอนนี้ เรียกเขากลับมาเข้าร่างได้ไหมคะ หนูยินดีคืนร่างให้”

“คืนเขาแล้วโยมจะไปอยู่ไหนล่ะ ร่างของโยมก็เผาไปแล้ว แต่ชะตาของโยมยังไม่ถึงฆาต”

“คะ?!” อรกานต์อุทานเสียงสูง

“ใช่…ชะตาของโยมยังไม่ถึง อาตมาตรวจชะตาของโยมเมื่อวันก่อน แปลกใจว่ายังไม่หมดบุญทำไมถึงได้สิ้นลมหายใจจึงได้ขอพ่อโยมเก็บอัฐิไว้ก่อน คิดว่าสักวันโยมคงเข้ามาพบอาตมาแล้วโยมก็มาจริงๆ เสียด้วยสิ ผิดก็แต่ อาตมาคาดไว้ว่าโยมคงจะมาในรูปกายละเอียดอย่างเดียว ที่ไหนได้ โยมพากายหยาบมาด้วย แต่เป็นกายหยาบของคนอื่น”

นิลยาขนลุก มองคนข้างๆ ตาค้าง ถ้าไม่ได้มาเห็นหรือมาได้ยินอย่างนี้ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด เมื่อคืนเพื่อนได้พยายามยืนยัน อธิบาย หาหลักฐานต่างๆ มาเพิ่มเติมความน่าเชื่อถือ แต่หล่อนก็ยังยืนยันไม่เชื่อท่าเดียว ตอนนี้เห็นทีคงต้องเชื่อสนิทเสียแล้ว ดูเถอะ ใบหน้าของธีร์วราเริ่มเป็นสีแดงจัด เหงื่อเม็ดเป้งผุดแถวขมับเต็มไปหมด ทั้งๆ ที่ในห้องนี้ก็ไม่ได้ร้อนขนาดนั้น

“ตกลงใครเป็นผู้ตายล่ะคะหลวงพ่อ ร่างหนูถูกเผาไปแล้ว ตายไปแล้วนะคะ”

“ชะตาโยมยังไม่ถึง บุญยังไม่หมด”

“แล้วเจ้าของร่าง…”

“อาตมาไม่รู้ แต่ถ้าให้เดา อาตมาว่าเขานั่นแหละที่หมดบุญ”

“หมะ…หมาย…ความว่า…” อรกานต์พูดไม่ออก เหงื่อแตกพลั่กหนักกว่าเดิม

“โยมต้องใช้ร่างนี้ต่อไป จนกว่าจะหมดบุญ” ท่านยิ้มน้อยๆ ก่อนกล่าวต่อ “อีกนานเสียด้วยสิ ในชะตาของโยมนั้น ท่านว่าเจ้าชะตาจะอายุยืน มีฐานะการงานมั่นคง มีชีวิตคู่ที่ดี บั้นปลายสุขสบาย สรุปง่ายๆ ว่าดวงดี มีวาสนา”

“ต้องใช้ร่างนี้จนตาย” อรกานต์ครางเสียงแผ่ว

พระครูแจ้งหัวเราะหึๆ พลางปลอบอย่างใจเย็น “กรรมนะโยม ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามกรรม”

จากนั้นท่านก็เริ่มสอน “โยมควรฝึกจิต ฝึกสมาธิ ละวางทุกสิ่ง ไม่มีตัวเรา ไม่มีตัวเขา ไม่ยึดติดว่านั่นคือของเรา นั่นของเขา เมื่อละวางได้ ความชอบ ความโกรธ ความเกลียดก็จะไม่มีในจิต จิตจะสะอาด ปลอดโปร่ง แจ่มใส แล้วโยมจะไม่ร้อนใจยามเข้าใกล้พระพุทธองค์”

“ฝึกอย่างไรคะหลวงพ่อ ลองฝึกเลยได้มั้ยคะ ร้อนจะตายอยู่แล้ว”

พระสงฆ์ท่านยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเริ่มต้นสอนการทำสมาธิ

นิลยายิ้มอ่อนๆ ใจร้อนวู่วามอย่างนี้ ลุยเข้าหาปัญหาอย่างนี้ ท่าทางและน้ำเสียงแบบนี้ เพื่อนเราแท้ๆ แล้วหนอ ไม่ต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้ว

“แกจะเอายังไงวะ ไอ้อ้อ”

สองสาวเดินเคียงกันมา ทรุดกายลงนั่งใต้ต้นโพธิ์ใหญ่พร้อมกัน

อรกานต์ถอนหายใจก่อนตอบ “ยังไม่รู้เลยว่ะ มืดสนิท”

“ค่อยๆ คิดไป” คนเป็นเพื่อนปลอบ “ยังไงฉันก็คอยเป็นกองหนุนให้แกอยู่แล้ว”

“ขอบใจ”

อรกานต์หันหน้ามาทางเพื่อนสนิท สีหน้ากระอักกระอ่วนใจ “นิล ฉันถามอะไรแกหน่อย”

“อะไร”

“ตอบจริงๆ นะ”

“เออ”

“หน้าฉันกลายเป็นไทร่าไปแล้ว แกคุยกับฉันสนิทใจรึเปล่า เกลียดฉันรึเปล่า”

“ไอ้บ้า! คนข้างในมันเป็นแกนี่ ฉันกับแกคบกันมาคิดกันมาแบบไหน มันก็เป็นไปแบบเดิมนั่นแหละ ไอ้ประสาท คิดมากไม่เข้าเรื่อง”

“ขอบใจ” คนหน้าสวยตอบเสียงอ่อยๆ ยิ้มแห้งๆ แต่รู้สึกดีขึ้น