ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 1 – บทที่ 2

เขารู้ว่านางไม่ปกติ ต่อให้ไม่ใช่หมอ คนทั่วไปเห็นการฟื้นฟูร่างกายของนางเช่นนี้แล้วย่อมรู้ว่านางไม่ปกติ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนผู้นี้ที่มีวิชาแพทย์ล้ำเลิศ ทว่าเขาไม่ได้ตกใจจนวิ่งหนีหรือพานางไปที่ว่าการเพราะเหตุนี้ เพียงแต่รักษานางต่อไป

นางไม่รู้ว่าคนผู้นี้คิดอะไรอยู่กันแน่ แต่นางรู้ว่านางต้องกินอาหาร อีกทั้งเขาก็รู้ดีแก่ใจ

ช้าเร็วนางก็ต้องตื่น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไยต้องเสแสร้งต่อไปด้วยเล่า

ดังนั้นพอเขากัดกินน่องไก่ นางจึงลุกขึ้นแล้วก้าวลงจากรถ สองขายังอ่อนแรงเล็กน้อย ยืนยังไม่ค่อยมั่นคงนัก นางพยายามประคองตัวเอง เดินกะโผลกกะเผลกเข้าไป

ซ่งอิ้งเทียนนั่งอยู่ข้างกองไฟ มองนางเดินเข้ามาอย่างโงนเงนเหมือนทารกหัดเดิน

หญิงผู้นั้นเดินช้ามาก มีหลายก้าวที่เขาคิดว่านางอาจจะล้มลงไปจริงๆ แต่สุดท้ายนางยังคงประคองร่างกายเอาไว้ได้ กว่าจะเดินมาถึงหน้ากองไฟ ศีรษะนางก็เต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว

บางทีเขาควรจะเข้าไปพยุงนาง แต่ก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น เขามีความรู้สึกอย่างหนึ่งว่าถ้าตนยื่นมือออกไป หญิงผู้นี้จะอ้าปากกัดมือเขา ดังนั้นเขาจึงทำเพียงนั่งอยู่ตรงนี้ต่อ มองนางเดินมาตรงหน้าอย่างยากลำบากและทรุดนั่งลงกับพื้น

นางเหงื่อไหลโชก สั่นเทาไปทั้งตัว แต่ยังคงจ้องเขาอย่างดุดัน ท่าทางเหมือนจะบอกว่าถ้าเจ้ากล้าก็ลองพูดอะไรออกมาสิ

ซ่งอิ้งเทียนเลิกคิ้ว ยิ้มน้อยๆ และเอ่ยปาก “ถ้าแม่นางหิว อย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด…”

ยังพูดไม่ทันจบ นางก็ยื่นมืออันสั่นเทาไปคว้าไก่ที่ย่างอยู่บนไฟ ฉีกน่องไก่อีกข้างออกมาแล้วอ้าปากกัดกิน ไม่ได้เกรงใจเขาแม้แต่น้อย

เขามองนางแทะน่องไก่ หลังจากนางกินไก่ทั้งน่องจนหมดจึงค่อยรินน้ำชาถ้วยหนึ่งส่งให้นาง

“ชาซานจาอูเหมย”

นางมองเขาแวบหนึ่ง ครานี้ไม่ลังเล ยื่นมือไปรับชาถ้วยนั้นมา ดื่มหมดทั้งถ้วยแล้วก็ยื่นมือไปคว้าไก่ตัวนั้นอีกครั้ง

นางเหลือมือเพียงข้างเดียว ตามหลักแล้วไม่น่าจะเคลื่อนไหวสะดวกนัก แต่เขาสังเกตเห็นว่าเล็บนางเปลี่ยนเป็นคมกริบในชั่วพริบตา ทำให้นางคว้าอกไก่ชิ้นหนึ่งมากินได้อย่างง่ายดาย ทว่าหลังจากนั้นเล็บแหลมคมของนางก็กลับเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป

เหตุการณ์เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น แต่สายตาของเขาดีมากมาแต่ไหนแต่ไร

เห็นชัดว่านางก็เช่นกัน นางสังเกตเห็นสายตาเขาจึงปรายตามองอย่างเยียบเย็น รอให้เขาพูดอะไรออกมา

ครั้งนี้เขาปิดปากอย่างรู้กาลเทศะ เพียงยิ้มตอบเท่านั้น

หญิงสาวกินไก่ย่างตัวนั้นต่อคำใหญ่ ใครจะไปคิดว่าขณะที่นางกินอย่างเอร็ดอร่อย ทันใดนั้นไม่ไกลออกไปมีเงาดำสี่เท้าก้าวออกมาจากพุ่มหญ้า

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 8 ม.ค. 64