ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 3 – บทที่ 4

เช้าวันต่อมา ซ่งอิ้งเทียนม้วนเก็บเสื่อกก มัดด้วยเชือก แบกขึ้นหลังและลุกขึ้นออกเดินทาง

เขาเดินเท้าเป็นระยะทางยี่สิบลี้ภายใต้ดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงกว่าจะเจอหมู่บ้านต่อไป

ท่านป้าที่ตากผ้าอยู่หน้าหมู่บ้านมอบน้ำชาถ้วยหนึ่งให้เขา เห็นเขาหน้าตาคมคาย ท่าทางสุภาพเรียบร้อยจึงถามว่าเขามาจากที่ใด ชื่อแซ่อะไร ประกอบอาชีพใด

เขายิ้มตอบทุกคำถาม ครั้นได้ยินว่าเขาเป็นหมอ ท่านป้าก็รีบลากตัวเขาไปบ้านพ่อแม่ ให้เขาช่วยตรวจดูท่านพ่อที่หกล้มขาหัก กว่าเขาจะยึดขาที่หักของชายชราผู้นั้นให้คงที่ นอกประตูก็มีคนกลุ่มใหญ่มายืนรอเบียดเสียด

ในหมู่บ้านน้อยครั้งที่จะมีหมอเดินทางผ่านมา พอได้ยินว่ามีหมอมา แต่ละคนก็ต่างอุ้มเด็กประคองคนแก่มาหา

มือเขาไม่มีล่วมยา ทั้งยังไม่มีเข็มเงิน แต่ในป่าและท้องนามีสมุนไพรที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ เพียงแต่ผู้คนไม่รู้ว่าใช้อย่างไรเท่านั้น เขาตรวจดูคนป่วยทีละคนและเขียนใบสั่งยา ทั้งยังสอนท่านป้าทั้งหลายว่าจะแยกแยะสมุนไพรที่ต้องใช้เป็นประจำอย่างไร

คนในหมู่บ้านมีไม่มาก ดังนั้นจึงไม่ต้องเปลืองเวลามากนัก กลับเป็นท่านลุงท่านป้าทั้งหลายที่มีน้ำใจ ชวนให้เขาพักอยู่หลายวัน กินข้าวอีกหลายมื้อ ทั้งยังให้เขาติดรถไปลงหมู่บ้านถัดไป

ซ่งอิ้งเทียนอาศัยการตรวจโรคให้คน เดินทางไปยังหมู่บ้านและเมืองเล็กๆ หาเงินได้จำนวนหนึ่ง ซื้อล่วมยาใบใหม่และยาสมุนไพร นับว่าไม่เดือดร้อนเรื่องความเป็นอยู่ สามารถใช้ชีวิตอันรื่นรมย์ของตัวเองต่อไปได้

แม้จะถูกปล้น แต่เขากลับรู้สึกผ่อนคลาย คนเดียวกินอิ่มเท่ากับอิ่มทั้งบ้าน ไม่ต้องเลี้ยงลาตัวนั้นด้วย เดิมทีคิดว่าเรื่องราวคงยุติลงเพียงเท่านี้ พริบตาเดียวเขาก็ลืมหญิงสาวที่ทิ้งเขาไว้กลางป่าไปแล้ว

วันนี้หลังจากอิ่มหนำสำราญ กำลังจะนอนกลางวันในบ้านของคนใจดีที่ให้เขาพักอาศัย ท่านป้าบ้านข้างๆ ก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนใจ

“หมอซ่ง! หมอซ่ง! ขออภัยด้วย ข้ารู้ว่าท่านตรวจโรคให้คน แต่ไม่ทราบว่าท่านตรวจโรคให้สัตว์ได้หรือไม่ เมื่อเช้าต้าหวงบ้านข้าหกล้ม ตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลย ท่านช่วยไปดูหน่อยได้หรือไม่”

“ได้สิ เหตุใดจะไม่ได้เล่า ต้าหวงอยู่ที่ใด ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

ซ่งอิ้งเทียนยิ้มพลางลุกขึ้นสวมรองเท้า หิ้วล่วมยา เดินตัดทุ่งนาไปกับท่านป้าผู้นั้น ข้ามเนินเขาเล็กไปลูกหนึ่ง จนกระทั่งมาถึงบ้านชาวนา

ที่แท้ต้าหวงคือวัวตัวหนึ่ง บริเวณที่มันอยู่จัดว่าสะอาดสะอ้าน ทั้งยังมีฟางปูไว้ เขาย่อตัวลงตรวจดูอาการของวัวตัวใหญ่

ต้าหวงนั่งอยู่บนฟาง เบิกตาโตฉ่ำวาวมองเขาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

“ต้าหวงเป็นเด็กดียิ่งนัก” เขาลูบคอและหลังของมัน ปลอบประโลมมันพลางตรวจดูขาหน้าให้

“เป็นอย่างไรบ้าง” ท่านป้าถามอย่างร้อนใจ “ขามันหักหรือไม่”

“ยังดี แค่ผิดที่ไปเท่านั้น” เขาบอกท่านป้า ยิ้มเอ่ยว่า “แค่ดันกลับมาก็ใช้ได้แล้ว”

พูดพลางหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมาจากล่วมยาที่ทำจากหนัง ปักลงไปเหนือกระดูกข้อเท้าหน้าของต้าหวง จากนั้นจับขาที่ผิดตำแหน่งดันและผลัก แค่นี้ข้อกระดูกที่อยู่ผิดตำแหน่งก็กลับเข้าที่แล้ว