ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 3 – บทที่ 4

ทว่าแม้จะอยู่ห่างตั้งไกลแล้ว เขายังคงได้กลิ่นอันน่ากลัวบนตัวนาง เขาหาใช่คนโง่ หากจะให้คิดจริงๆ เขาก็รู้ว่าเหตุใดนางจึงซ่อนตัวอยู่ในคอกหมู ทั้งยังเอาตัวไปคลุกโคลนเช่นนั้น

เพราะกลิ่นอย่างไรเล่า

นางซ่อนตัวอยู่ในคอกหมูเพื่ออาศัยกลิ่นเหม็นและดินโคลนหลบหนีจากเจ้าพวกนั้นกระมัง

หลายวันก่อนขานางดีขึ้นมากแล้ว อีกทั้งคราวก่อนเขาจำได้ว่าขาที่บาดเจ็บค่อนข้างหนักคือขาขวา ครานี้กลับเปลี่ยนเป็นเดินลากขาซ้าย แปดส่วนคงได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว

บาดแผลบนร่างกายนางพวกนั้นไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้น? หรือว่าแย่ลง?

ฝนตกหนักขึ้นทุกที

ซ่งอิ้งเทียนเดินหน้าต่อไป พยายามเดินไปข้างหน้า มองตรงไปข้างหน้าโดยไม่ว่อกแว่ก

อาจารย์ปู่กล่าวถูกต้อง หากจะตาย สหายตายข้าต้องไม่ตาย หากจะเหนื่อย ศิษย์เหนื่อยแต่ข้าต้องไม่เหนื่อย โลกนี้มีเพียงสตรีและคนพาลยากจะบ่มเพาะ อยู่ดีๆ อย่าหาเรื่องใส่ตัว ใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรีย่อมปลอดภัยและสุขใจจนแก่ตาย

ช่างเป็นคำสอนที่ทรงคุณค่า ทรงคุณค่ายิ่งนัก…

ยังคงทำเป็นมองไม่เห็นอะไรเสียเถอะ ข้างหน้าเป็นหนทางอันกว้างใหญ่นัก!

หญิงสาวเจ็บจนหายใจไม่ออก กระดูกซี่โครงที่เดิมทีสมานเข้าด้วยกันแล้ว เพราะนางพลัดตกลงมาในท้องนาจึงหักอีกครั้งและทิ่มแทงโพรงอก น้ำตาไหลออกจากขอบตาอย่างห้ามไม่อยู่เพราะความเจ็บปวด

นางมิอาจขยับตัวได้ เมื่อครู่การปีนออกจากคอกหมูและเดินมาถึงตรงนี้เป็นการสูบเอาเรี่ยวแรงของนางไปหมดสิ้น

ทว่าฝนดันตกลงมาในเวลานี้

ชั่วขณะหนึ่งความอับอายและความโมโหทำให้นางนึกโกรธแค้นคนผู้นั้น เหตุใดเขาต้องมาที่หมู่บ้านแห่งนี้ด้วย

นางได้ยินฝีเท้าเขาจากไกลค่อยๆ ใกล้เข้ามา ผ่านข้างกายนางไปและเดินห่างออกไปอีกครั้ง ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้ชะลอฝีเท้าลงเลย

คนเป็นหมอจิตใจเมตตาดุจบิดามารดา? ถุย

หญิงสาวคิดอย่างเคียดแค้น นับว่าเขารู้กาลเทศะ หาไม่ต่อให้เริ่มใหม่ได้อีกครั้ง นางก็ยังจะปล้นเขาอีกครั้งอยู่ดี

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ทำให้น้ำในท้องนาค่อยๆ เอ่อขึ้นมา ใกล้จะกลบปากและจมูกนางเต็มที แต่นางยังคงลุกไม่ขึ้น นางไม่มีแรง

นางรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรงจะหยุดยั้ง ท้องนาแม้จะมีคูระบายน้ำ แต่เวลาฝนตกหนักเกินไปก็ยังคงไร้ประโยชน์ น้ำยังคงเอ่อขึ้นมาอยู่ดี

นางตายไม่ได้ ทว่ากลับทำได้แต่นอนอยู่ตรงนี้ รองรับความทรมานจากการจมน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

รอให้น้ำลด รอให้ร่างกายฟื้นฟู นางจะต้องทำให้สารเลวพวกนั้นทรมานเหมือนตายทั้งเป็นยิ่งกว่านาง…

น้ำโคลนในท้องนาเอ่อขึ้นมาถึงปากและจมูก นางกลั้นหายใจ กลั้นไว้สุดกำลัง จวบจนกลั้นไม่ไหวจึงอ้าปาก

น้ำโคลนพุ่งเข้ามาในปาก ทะลักเข้าไปในปอดจนทำให้นางสำลัก สร้างความเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม…