ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 7 – บทที่ 8

บทที่ 7

ฉับพลันนั้นเขารู้ว่านางกำลังทำอะไร นางกำลังอ่านใจ อ่านใจของเขา

ซ่งอิ้งเทียนไม่หลบเลี่ยง ทั้งที่รู้ดีว่านางทำอะไรได้บ้าง เขากลับไม่ชักมือกลับมา ไม่พยายามที่จะต่อต้าน

เขาปล่อยให้นางดูอดีตของเขา ปล่อยให้นางพลิกดูความทรงจำของเขาตามใจชอบเหมือนพลิกหน้าหนังสือ

นางจับมือเขาไว้แน่น ออกแรงมากถึงเพียงนั้น เล็บฝังลงไปบนผิวของเขาแล้ว แต่นางไม่ได้ใช้ศาสตร์มืดพวกนั้น

นางสามารถอ่านใจได้

ประคำปราบมารไม่มีท่าทีตอบสนอง เขาเดาว่านี่คงเป็นความสามารถที่ติดตัวนางมาแต่กำเนิด

ความรู้สึกของการถูกคนเปิดดูความทรงจำไม่น่ารื่นรมย์ถึงเพียงนั้น แต่เขารู้ว่านางจำเป็นต้องดู

นางหวาดกลัวมาก

‘ผายลมน่ะสิ!’

เสียงตวาดอย่างกราดเกรี้ยวโพล่งออกมาดื้อๆ สะท้อนอยู่ในหัวสมอง แทบจะในเวลาเดียวกันนางก็หดมือกลับไปกะทันหันเหมือนตอนคว้าจับมือเขา ดวงหน้าเล็กซีดขาวกว่าก่อนหน้านี้

“เห็นสิ่งที่เจ้าอยากเห็นหรือไม่”

เขามองนาง เอ่ยถามด้วยสีหน้าราบเรียบ

นางจ้องชายตรงหน้าด้วยใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากสั่นน้อยๆ เอ่ยคำพูดออกมาเพียง “ไสหัวไป!” จากนั้นก็เอนกายลง พลิกตัวกลับไปไม่มองเขาอีก

ซ่งอิ้งเทียนได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้ลุกขึ้น ยังคงอยู่ข้างกายนาง ทำงานของเขาต่อไป

นางทั้งโมโหและตระหนกกลัว แต่กลับทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะนางได้เห็นสิ่งที่อยากเห็นจริงๆ

อาจารย์ปู่ที่แซ่ฉีของเขา ประคำปราบมาร ยังมีเหตุการณ์ตอนเขาได้รับประคำเส้นนี้มา

ฝ่ามือยังคงร้อนนิดๆ เจ็บปวดเหมือนถูกอะไรทิ่มแทง ความเจ็บปวดแสบร้อนยังคงอยู่ในหัว ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ทำให้นางตกใจเล็กน้อย

เดิมทีนางแค่อยากหาวิธีทำลายอาคมของประคำเส้นนี้ คิดไม่ถึงว่ากลับเห็นเหตุการณ์ตอนอาจารย์ปู่มอบประคำให้เขา สั่งให้เขาสวมใส่มันและใช้ศาสตร์มืด

‘หากจะใช้ประคำนี้ฆ่ามารปราบปีศาจ เจ้าต้องรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้ว่าทำเช่นนี้จะสร้างความเจ็บปวดอย่างไรบ้าง’

เขาทำตามคำสั่ง

นางไม่อยากเชื่อว่าชายผู้นี้จะโง่งมถึงเพียงนี้ แต่เขาเคยสัมผัสกับความเจ็บปวดเหมือนหัวใจถูกฉีกทึ้งราวกับมีเพลิงเผากายด้วยตัวเองมาแล้วจริงๆ เขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ร่างกายไม่มีคำสาปโลหิต ประคำปราบมารเผาคอเขาจนเกิดรอยแผลที่น่ากลัววงหนึ่ง เกือบจะเอาชีวิตเขา

นางคิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้วิชามารในตำรามนตร์ดำ แม้จะไม่มาก แต่เขารู้จริงๆ

เขารู้ตัวว่าเขาทำอะไรกับนาง เขาเคยสัมผัสมันมาก่อน ทว่าเขายังคงทำเช่นนั้น อีกทั้งถ้าเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งเขาก็ยังคงจะทำเช่นเดิม

‘เจ้าจับตัวไป๋ลู่ไว้ ทั้งยังทำร้ายนาง คนที่พาเจ้ากลับมาคือข้า หากข้าปล่อยให้เจ้าเที่ยวทำร้ายคนอื่น นั่นย่อมเป็นความผิดของข้า’

เขาพูดเช่นนี้ ทั้งยังจริงจังยิ่ง

หลายวันที่อยู่ร่วมกันมา นางรู้นานแล้วว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา และอาจารย์ปู่ของเขาก็ยิ่งไม่ธรรมดา กำราบปีศาจปราบมารสำหรับคนผู้นั้นแล้วเป็นเรื่องปกติ เขาถึงขั้นบงการมารปีศาจได้ด้วยซ้ำ สั่งให้เจ้าพวกนั้นทำงานให้เขา

และประคำปราบมารบัดซบนี่มีเพียงคนอื่นเท่านั้นที่ถอดออกได้ ผู้ที่สวมใส่ไม่สามารถถอดได้เอง

น่าโมโหนัก