สองปีมานี้ชายผู้นั้นอยู่บนเกาะทุกวัน ต่อให้ออกไปก็กลับมาในวันเดียวกัน แม้จะล่าช้า อย่างมากก็แค่ไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น ไม่เคยเป็นเหมือนครั้งนี้มาก่อน
นางไม่ได้ซักถามไป๋ลู่กับซูเสี่ยวเม่ยว่าเขาหายไปที่ใด สองคนนั้นเองก็ไม่ได้พูดมาก สองวันมานี้แม้แต่ไป๋ลู่ก็ไม่มาที่เกาะแล้ว มีเพียงซูเสี่ยวเม่ยมาคนเดียว
นางรู้ว่าคนแซ่ซูระแวดระวังนางมาก ดูออกว่านางหงุดหงิดมากขึ้นทุกที เกรงว่านางจะลงมือกับไป๋ลู่จึงไม่ให้ไป๋ลู่มา
ทางที่ดีสารเลวผู้นั้นอย่าได้ตายเชียว
ถ้าเขากล้าตายอยู่ข้างนอก ปล่อยให้นางถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดกาล นางจะไม่ละเว้นเขาแน่!
อาหลิงกำหมัดแน่น จ้องผนังไม้ตรงหน้าพลางคิดอย่างขุ่นแค้น
ต้องไม่ละเว้นเขาแน่นอน!
ลมพัดอยู่นอกประตู เงาไม้ยังคงส่ายไหว นางจ้องเงาไม้เหล่านั้น เหมือนยังคงเห็นมารปีศาจตนแล้วตนเล่า เห็นปากที่อ้ากว้างและเต็มไปด้วยโลหิต
นางจ้องมองตาไม่กะพริบ จ้องเขม็งไม่ละสายตาและบอกตัวเอง
ไม่เป็นไร ที่นี่คือเกาะปีศาจ มารปีศาจพวกนั้นเข้ามาไม่ได้
ข้าออกไปไม่ได้ มารปีศาจพวกนั้นก็เข้ามาไม่ได้เหมือนกัน
เข้ามาไม่ได้หรอก…
หัวใจเต้นรัวอยู่ในโพรงอก อาหลิงขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เบิกตาโตจ้องไปที่ประตู เดิมทีคิดว่าคืนนี้คงยากจะข่มตาหลับ ตั้งแต่เขาจากไป ไม่รู้เหตุใดสิบวันมานี้นางจึงไม่ได้หลับสนิทเลยสักวัน เป็นเพราะเหนื่อยเกินไป นางฟังเสียงลมแล้วหนังตาก็ค่อยๆ หนักอึ้ง ปิดลงแล้วลืมขึ้น จากนั้นปิดลงอีกครั้งและลืมขึ้นอีก ในที่สุดก็ต้านทานไม่ไหว ปิดตาลงโดยสมบูรณ์
กลางดึกไร้เสียงผู้คน สรรพสิ่งเงียบสงัด
ซ่งอิ้งเทียนย่ำเท้าไปบนใบไม้ร่วงใต้ผืนฟ้าที่มีดวงดาวอย่างเงียบๆ เดินตัดป่าทึบ กลับถึงเรือนที่อาศัยอยู่มาสองปีแล้ว
เรือนบนเกาะปีศาจเป็นสิ่งที่ท่านตาทิ้งไว้ให้เขา ในอดีตเขาจะมาเฉพาะตอนกลางวันเวลาต้องฝึกวิชา กลางคืนกลับไปกินข้าวที่บ้าน ใครจะไปคิดว่าบัดนี้เขาอาศัยอยู่ที่นี่มาสองปีกว่าแล้ว
บริเวณหน้าชานของเรือนไม้มีไฟสว่าง ไฟไป๋ลู่เป็นคนจุด แม้จะออกเรือนไปแล้ว ไป๋ลู่ก็ยังคงดูแลจัดการเรื่องต่างๆ ของเขาอย่างเป็นระเบียบ เขารู้ว่าซูเสี่ยวเม่ยติดใจเรื่องนี้มาก แต่เขากลับไม่ได้ห้ามปราม
เขาเป็นคนช่วยชีวิตไป๋ลู่ไว้ ชั่วชีวิตนี้ซูเสี่ยวเม่ยถูกกำหนดแล้วว่าต้องติดค้างเขา
ดังนั้นการถูกคนอื่นติดหนี้บุญคุณ ย่อมดีกว่าติดหนี้บุญคุณคนอื่น
อีกอย่างเขาถูกขังอยู่บนเกาะทั้งวัน ได้เห็นเจ้านั่นหึงหวงเป็นบางครั้ง ชีวิตย่อมมีรสชาติมากยิ่งขึ้น
จะว่าไปเขาไม่ได้ออกจากบ้านมานาน หายากที่จะได้ออกไปสักหน แต่ข้างนอกกลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก
ความปลอดภัยคือความสุข
หลังเข้าไปในเรือนแล้วเขาก็ถอดรองเท้าถุงเท้าไว้ข้างประตู วางของที่หิ้วอยู่ในมือลงบนโต๊ะแล้วค่อยเดินเข้าไปข้างใน
พอถึงลานกลางเรือน เขามองไปยังบานประตูที่ปิดสนิทอีกฝั่งหนึ่ง
เขาใคร่ครวญว่าจะเข้าไปตรวจดูดีหรือไม่ แต่ที่นั่นเงียบสนิทไร้เสียง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งนั้น
สองสามเดือนมานี้อาการฝันร้ายของนางดีขึ้นมาก คืนนี้แม้จะเป็นคืนวันเพ็ญ แต่นางไม่ได้จุดไฟ เห็นชัดว่าหลับไปแล้ว
อาหลิงไม่ชอบคืนวันเพ็ญ ทุกครั้งเมื่อถึงวันที่สิบห้านางมักจะฉุนเฉียวเป็นพิเศษ ไม่ว่าเรื่องเล็กอะไรก็สามารถทำให้นางโมโหได้
เดิมทีเขายังเป็นกังวลเล็กน้อย เกรงว่าอาการของนางจะย่ำแย่ถึงได้รีบกลับมาในคืนนี้ แต่บัดนี้ดูแล้วเขาคงกังวลเกินกว่าเหตุ
ไม่เป็นไรย่อมดีที่สุด แสดงว่านางมีความก้าวหน้า
ซ่งอิ้งเทียนหัวเราะอย่างไร้เสียง เดินตรงเข้าไปในห้องตัวเองต่อ เลื่อนประตูให้เปิดออกและปิดประตูลง ถอดเสื้อผ้าบนร่างกาย ดึงปิ่นบนศีรษะออก ปล่อยผมสยาย ถือโอกาสนี้บิดขี้เกียจด้วย
แสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เขามองเห็นฟูกผ้าห่มที่ปูไว้เรียบร้อยได้รางๆ
ชั่วแวบหนึ่งที่รู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่ได้คิดมาก เพียงเลิกผ้าห่มและเอนกายลงไป
ทว่าจังหวะที่เอนกายลงไปในผ้าห่ม เขาก็รู้ทันทีว่าปัญหาอยู่ที่ใด
ก่อนจากไปเขาพับฟูกผ้าห่มไว้เรียบร้อย ต่อให้เขาไม่ได้พับ ไป๋ลู่ก็ต้องพับเก็บให้เขา แต่บัดนี้ฟูกผ้าห่มกลับปูอยู่บนพื้น ไม่เพียงเท่านี้ ในผ้าห่มยังอุ่น ใต้ผ้าห่มอุ่นร้อนมีเรือนร่างเรียบลื่นนอนอยู่ ทั้งยังพ่นลมหายใจอุ่นร้อนออกมา เขาตะลึงงัน ใช้ข้อศอกยันร่างกายท่อนบนขึ้น เลิกผ้าห่มออกอีกครั้ง ครานี้ดึงให้สูงขึ้น จากนั้นอาศัยแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง มองเห็นคนที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มได้อย่างชัดเจน
ตอนแรกเขาเห็นเพียงศีรษะนางและเรือนผมยาวสยาย จากนั้นจึงเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของนาง
(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน มกราคม 63)
