ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 9 – บทที่ 10

คิดไม่ถึงว่าพอคว้าจับอีกฝ่าย ภาพที่ทะลักเข้ามาในหัวสมองจะทำเอานางตระหนกไม่น้อย

“เป็นไปได้อย่างไร!? เจ้า…”

ตอนนางคว้ามือของตงตง เด็กหนุ่มที่น่ารังเกียจข้างกายพลันผลักนางออก

เพราะภาพที่เห็นจากการอ่านใจทำให้นางตกใจเกินไป พอเด็กหนุ่มผู้นั้นยื่นมือมาผลักจึงทำเอานางเกือบหงายล้มไปข้างหลัง นางเพิ่งจะประคองตัวเองได้ด้วยความโกรธเกรี้ยว กำลังจะเอื้อมมือไปบีบคอเขาก็ได้ยินเสียงซ่งอิ้งเทียนดังขึ้นข้างหลัง

“อาหลิง”

ได้ยินเสียงเขา นางก็สะดุ้ง รีบหยุดการกระทำทันที แต่ยังอดไม่ได้ที่จะลอบด่าในใจ บังคับให้ตัวเองหดมือกลับมา ข่มโทสะไว้และหันกลับไป

ทุ่งหญ้ากับภูเขาสูง ท้องฟ้าสีน้ำเงินกับสายน้ำคดเคี้ยวที่เหมือนแถบผ้าสีเงิน

นั่นเป็นทิวทัศน์ที่เขาเห็นในอดีต ตอนออกจากบ้านไปท่องเที่ยวกับอาจารย์ปู่

ซ่งอิ้งเทียนจดจำฟ้าดินกว้างใหญ่ไพศาลไร้จุดสิ้นสุดได้ชัดเจน จดจำสายลมเย็นสบาย จดจำความรู้สึกอิสระเบิกบานยามควบม้าห้อตะบึงได้

ยังคิดว่าตนอยากไปอีกครั้งเมื่อไรก็ไปได้ ใครจะไปคิดว่าต้องถูกกักขังอยู่เช่นนี้

เขายืนอยู่ท่ามกลางฟ้าดินกว้างใหญ่ สูดหายใจลึก ข่มความหงุดหงิดในใจ ชั่วอึดใจต่อมาเขาก็รับรู้ถึงตัวตนของนาง

ชั่วขณะสั้นๆ เขารู้สึกโมโห แทบอยากจะใช้กำลังขับไล่นางออกไป

นี่เป็นความทรงจำของเขา เป็นความคิดของเขา หญิงผู้นี้ออกจะ…

เพิ่งจะคิด นางก็ปรากฏกายยืนอยู่ข้างเขา มองทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าอย่างตกตะลึง

ความประหลาดใจของนาง ความตื่นตะลึงของนางถูกถ่ายทอดเข้ามาอย่างไร้การปกปิด โถมทะลักเข้ามาในใจ

ทันใดนั้นเขาตระหนักว่านางเคยมาสถานที่เดียวกันนี้ ยืนอยู่บนทุ่งหญ้าที่แทบจะเหมือนกัน นางจำภูเขาลูกนั้นได้ จำแม่น้ำสายนั้นได้ แต่นางไม่เคยรู้สึกว่าที่นี่งดงาม ไม่เคยสังเกตว่าสีสันของท้องฟ้าและพื้นดินสดใสงดงามถึงเพียงนั้น

แทบจะในเวลาเดียวกัน เขามองเห็นสิ่งที่นางเห็นในอดีต ฟ้าดินเดียวกัน แต่กลับมืดมนถึงเพียงนั้น

ตอนนางมาที่นี่มีปีศาจไล่ตามนางอยู่ มีมารกำลังเสาะหานาง นางไม่มีเวลาสนใจภูเขาและสายน้ำ ไม่มีอารมณ์เช่นนั้น

ในสายตานางทุกอย่างล้วนเป็นสีเทาและสีดำ แฝงไว้ด้วยกลิ่นคาวเลือด แม้แต่ทุ่งหญ้าที่เหมือนเกลียวคลื่นยังดูเหมือนจะมีสัตว์ประหลาดกระโจนออกมาได้ทุกเมื่อ

นางต้องหลบหนีอยู่เสมอ ดังนั้นมองอะไรล้วนไม่ได้เข้าไปถึงดวงตาอย่างแท้จริง มีเพียงภาพเลือนรางพร่ามัว

แต่เวลานี้ ชั่วขณะนี้ เขารู้สึกได้ถึงความประทับใจที่บรรยายไม่ถูกของนาง รู้สึกได้ถึงความตื่นตะลึงของนางเหมือนเช่นที่เขาเป็นในอดีต

ลมพัดผมนางจนปลิวขึ้น พาให้ทุ่งหญ้าดูคล้ายเกลียวคลื่นที่ม้วนตัว เขาเห็นนางมองผีเสื้อสีขาวคู่นั้น มองต้นหญ้าสีเขียวกับดอกไม้สีเหลือง มองภูเขาหิมะและสายน้ำกว้างใหญ่ คิดในใจว่าที่แท้สถานที่แห่งนี้เป็นเช่นนี้หรือ

ความประทับใจอันบริสุทธิ์ของนางห่อหุ้มหัวใจเขา

หญิงผู้นี้ถึงขั้นลืมไปว่าเหตุใดนางถึงมาที่นี่ เอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้นมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าปรารถนา อิจฉา และไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

เขาห้ามใจไม่อยู่ ยื่นมือไปกุมมือเล็กของนางไว้

อาหลิงตกใจสะดุ้ง หันมาและเงยหน้ามองเขา นัยน์ตาดำสนิทคู่นั้นมีประกายน้ำตา

เขาจ้องมองนางและยิ้มให้