ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 9 – บทที่ 10

นางมองเขานิ่งไม่ขยับ ราวกับเพิ่งเคยเห็นเขาเป็นครั้งแรก จากนั้นก็ชักมือกลับไปโดยเร็ว หายไปโดยไม่เห็นแม้แต่เงา

แต่เขามองเห็นแล้ว รู้สึกได้ถึงหัวใจที่นางลืมปกปิดไว้

หัวใจดวงนั้นมีเลือดมีเนื้อ รู้จักร้องไห้และหัวเราะ เป็นหัวใจที่สามารถเกิดความประทับใจต่อสรรพสิ่งในใต้หล้านี้ได้

เขาลืมตาอีกครั้งนางก็หนีหายไปแล้ว มีเพียงกระดานหมากที่ยังเดินไม่จบวางทิ้งไว้บนโต๊ะ

เขาไม่ได้ไปตามหานาง เพียงหลุบตามองฝ่ามือข้างขวาที่ว่างเปล่า ยังคงรู้สึกได้ว่ามือเล็กของนางสั่นระริกอยู่กลางฝ่ามือ

ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นในใจอย่างไร้สาเหตุถูกขจัดไปสิ้น

เขารู้ว่านางรู้ นั่นเป็นทิวทัศน์ที่เขาเห็น ภูเขาและสายน้ำแบบเดียวกัน แต่กลับเป็นฟ้าดินที่แตกต่างห่างไกลจากนางถึงสิบหมื่นแปดพันลี้

นี่เพิ่งผ่านมาเท่าไรเอง สองปีกระมัง

เขาเพิ่งถูกขังอยู่ที่นี่แค่สองปีก็คิดถึงฟ้าดินเช่นนั้นถึงเพียงนี้แล้ว แต่นางต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แค่สองปีที่ใดเล่า

ฤดูหนาวปีนั้นเขายังคิดว่าตัวเองจะสามารถหาวิธีคลี่คลายเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว คิดไม่ถึงว่าเมื่อสืบเสาะลงไปถึงรู้ว่าเผือกร้อนก้อนนี้ไม่เพียงลวกมือเท่านั้น และไม่ได้เป็นเพียงเผือกร้อนก้อนหนึ่ง แต่ยังเป็นยาบำรุงชั้นดีตลอดพันปีที่ผ่านมาในโลกปีศาจ แค่สืบข้อมูลเรื่องนี้ก็ต้องถูกปีศาจเป็นพรวนตามไล่ล่า

เขาจึงจำต้องรั้งนางให้อยู่เป็นแขกที่นี่

การรั้งตัวนางครั้งนี้กินเวลาถึงเจ็ดร้อยกว่าวัน ไม่เพียงกักขังนางไว้ ยังกักขังตัวเขาเองด้วย

คนเขาเป็นฝ่ายพามา หากเขาทิ้งนางไว้ที่นี่เช่นนี้แล้วตัวเองหนีไปท่องเที่ยว ใครจะไปรู้ว่าวันใดถ้านางหนีออกจากเกาะปีศาจได้จริงๆ จะพานโกรธคนที่อยู่ละแวกนี้ไปด้วยหรือไม่

ความชั่วร้ายมีแต่จะก่อให้เกิดความชั่วร้าย

อาจารย์ปู่พร่ำสอนเขาหลายต่อหลายครั้ง

ในอดีตเพราะกลัวเขาจะอาศัยสิ่งที่ตัวเองเรียนรู้มาทำอะไรตามอำเภอใจ ตอนมอบประคำปราบมารให้เขา อาจารย์ปู่ถึงให้เขาสวมมันและใช้ศาสตร์มืด ต้องการให้เขารู้ว่าหากจะใช้ของสิ่งนี้ก็ต้องรู้ด้วยว่าจะก่อให้เกิดความเกลียดชังเช่นไร

ในเมื่อเขาจะกักขังนาง ย่อมต้องยอมถูกกักขังไปพร้อมกับนางด้วย

เขาลองคิดหาหนทางแก้ปัญหาให้นางแล้ว ลองแก้คำสาปโลหิตที่อยู่ในตัวนาง ทว่าคำสาปโลหิตนั่นเป็นคำสาปโบราณที่สลับซับซ้อนยิ่ง เขาลองแก้ดูแล้ว แต่คาถายังคงเกี่ยวซ้อนกันเป็นวงๆ แก้ได้อันหนึ่งก็เพิ่มขึ้นมาอีกอันหนึ่ง ยากที่จะขจัดไป

ตอนแรกๆ การพยายามคลี่คลายปริศนาน่าสนุกทีเดียว แต่หลังจากผ่านมาเจ็ดร้อยกว่าวัน แม้แต่เขาเองยังโมโห ยังหงุดหงิด

นี่เพิ่งจะเจ็ดร้อยกว่าวันเท่านั้น แค่สองปีกว่าๆ แต่นางกลับถูกจองจำมาพันปีแล้ว ดีไม่ดีไม่ใช่แค่พันปีด้วยซ้ำ

หากเป็นคนอื่นจะต้องคลุ้มคลั่งแน่ ไม่แปลกที่สิ่งที่นางพบเห็นล้วนเป็นสีเทาหม่น สิ่งที่คิดล้วนเต็มไปด้วยความเกลียดแค้นถึงเพียงนั้น

ทว่านางยังคงมีหัวใจ

หัวใจที่ยังรู้สึกประทับใจได้

ทันใดนั้นเขาพลันอยากรู้เหลือเกินว่าเหตุใดนางจึงตกอยู่ในสภาพนี้

เวลานี้เองอากาศปั่นป่วน ซ่งอิ้งเทียนยกมือขึ้นโบกนำควัน เห็นควันกำยานรวมตัวกันเป็นอักษรสองตัว ‘ตงตง’ ยังมีเด็กหนุ่มที่ฐานะไม่แน่ชัดอีกคน พวกเขาอยู่กับอาหลิงในป่า

ซ่งอิ้งเทียนลุกขึ้น เดินตรงไปยังสถานที่ที่ทั้งสามคนอยู่