ทดลองอ่าน จันทราอัสดง บทที่ 9

บุคลิกไม่ธรรมดา รองเสนาบดีกรมพิธีการที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยหนามแหลม

แม้ท่าทีของเขาที่มีต่อตนจะไม่เป็นมิตร แต่หลีซูซูคิดถึงผลงานภาพวาดอันยอดเยี่ยมของเขาที่รังสรรค์ขึ้นด้วยลายเส้นไม่กี่ขีด ก็จำต้องทอดถอนใจว่า ‘คนผู้นี้ร้ายกาจทีเดียว’

สมัยเป็นเด็กนางแทะนิ้วมือ หัดคัดอักษรกับเด็กคนอื่นๆ ในสำนัก เคยถูกตำหนิไม่น้อย

ท่านพ่อเจ้าสำนักจิ้มหน้าผากนางเอ่ยอย่างจนใจ “เกิดมามีไหวพริบปานนี้ ไฉนเรียนรู้อะไรสักอย่างจึงเชื่องช้ายิ่งนัก”

ฉะนั้นกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘จ้วงหยวน’ ในโลกมนุษย์ หลีซูซูรู้สึกนับถืออย่างมาก

นางพยักหน้าเอ่ย “ขอบคุณใต้เท้าผางที่ห่วงใย ข้าหายดีแล้ว”

ผังอี๋จือแค่นยิ้ม “ร่างกายของคุณหนูสามแข็งแรงประหนึ่งวัว ย่อมหายดีอย่างรวดเร็ว แต่ผู้อื่นที่ถูกเจ้าทำร้าย จนกระทั่งบัดนี้โรคลมหนาวยังไม่หายดี”

หลีซูซูพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ “…”

นางโยนกิ่งมะกอก* ให้นักปราชญ์ แต่นักปราชญ์กลับคว้ากิ่งมะกอกเริ่มตีนาง

ถึงขั้นบอกว่านางแข็งแรงประหนึ่งวัว?

นางจะเก็บกิ่งมะกอกกลับคืน เยี่ยซีอู้ก็เป็นแม่นางน้อยที่น่ารักงดงามผู้หนึ่งเหมือนกัน! ผังอี๋จือถากถางผู้อื่นเช่นนี้ วาจาไร้คุณธรรมโดยสิ้นเชิง

หลีซูซูเก็บรอยยิ้ม มองเขาปราดหนึ่ง “ใต้เท้าผางบอกว่าโรคลมหนาวของพี่หญิงใหญ่ยังไม่หายดี?”

“คุณหนูสามสกุลเยี่ยรู้ดีอยู่แล้วยังจะแสร้งถาม” ผังอี๋จือไม่ปิดบังความรังเกียจของตนแม้แต่น้อย

หลีซูซูเอียงศีรษะเอ่ยว่า “พี่หญิงใหญ่เป็นชายารองของเซวียนอ๋อง ข้าที่เป็นน้องสาวยังไม่รู้สภาพร่างกายของนาง ใต้เท้าผางเป็นบุรุษภายนอกผู้หนึ่ง ไฉนจึงรู้เรื่องราวของนางกระจ่างแจ้งถึงเพียงนี้ คนไม่รู้ จะเข้าใจผิดคิดว่าใต้เท้าผางเป็นบุรุษเสเพลได้”

ผังอี๋จือเก็บแววดูแคลนในดวงตา วิจารณ์เสียงเย็นว่า “ฝีปากคมนัก”

เด็กสาวกะพริบตาใส่เขาปริบๆ

มีแต่เจ้าที่รังแกผู้อื่นได้หรือไร

เรื่องที่เจ้าของร่างเดิมทำไม่ถูก หลีซูซูยอมขอขมาและชดเชยให้ทีละเรื่อง แต่เจ้าของร่างเดิมและตนยังไม่เคยทำร้ายผังอี๋จือมาก่อน นางไม่มีความจำเป็นต้องอดทนอดกลั้นกับคนที่ชิงชังรังเกียจตน

บุญคุณความแค้นระหว่างสตรีสองคน เขาที่เป็นบุรุษตัวโตผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง อีกทั้งยังลำเอียงจนฟังไม่ขึ้น จะเข้ามายุ่มย่ามด้วยเหตุใด

แม่ทัพใหญ่เยี่ยเห็นบุตรสาวกำลังสนทนากับผังอี๋จือ

เยี่ยเซี่ยวเดินเข้ามา “ใต้เท้าผางกำลังคุยอะไรกับบุตรีของข้าอยู่หรือ”

ผังอี๋จือเบนสายตาออกมา หัวเราะเบาๆ พลางกล่าว “แม่ทัพใหญ่เยี่ย ข้าไม่สนิทสนมกับคุณหนูสาม แค่ทักทายกันเท่านั้น”

ผังอี๋จือมองถานไถจิ้นที่เพิ่งจะลงจากรถม้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงคลุมเครือว่า “กลับเป็นจื้อจื่อที่ไม่พบกันนาน ดูแล้วผ่ายผอมลงไม่น้อย”

สายตาของถานไถจิ้นจับนิ่งที่ใบหน้าของผังอี๋จือ กล่าวตอบว่า “ใต้เท้าผางดูผิดแล้ว”

ผังอี๋จือหัวเราะ ผายมือให้แม่ทัพใหญ่เยี่ย “แม่ทัพใหญ่เยี่ย เชิญ”

เยี่ยเซี่ยวมือกุมอำนาจทหารอันยิ่งใหญ่ ขุนนางทุกคนต่างเกรงใจ เขาจึงมิได้บ่ายเบี่ยง เดินนำเข้าไปในจวน ผังอี๋จือตามติดข้างหลัง

หลีซูซูมองถานไถจิ้น “เจ้ารู้จักผังอี๋จือด้วยหรือ”

ถานไถจิ้นส่ายหน้าเอ่ยตอบว่า “ไม่รู้จัก”

หลีซูซูคิดในใจ นี่หลอกใครกันเล่า

ไม่พูดเรื่องอื่น ระหว่างศัตรูหัวใจ ย่อมตระหนักถึงตัวตนของอีกฝ่ายอยู่แล้วกระมัง ต่อให้ไม่รู้จัก วันนั้นทุกคนกระโดดลงไปในน้ำ ย่อมเคยพบหน้ากันในน้ำหนหนึ่ง

แต่ในเมื่อเขาไม่อยากพูด หลีซูซูก็ไม่คาดคั้นคนในสถานการณ์เช่นนี้