ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 3

หลังออกจากบูธมัณฑนากรสาวก็พาปรีชยาไปนั่งคุยกันที่โต๊ะม้าหินตัวเดิม เธอให้คำแนะนำว่าถ้าอยากเรียนในคณะนี้จะต้องเตรียมตัวอย่างไร ติววิชาไหนเป็นพิเศษ รวมถึงลองสเก็ตช์รูปเป็นตัวอย่างให้อีกฝ่ายดูด้วย

“พี่จีเก่งจังค่ะ”

“ตอนพี่เข้าเรียนก็ไม่ได้แบบนี้หรอก แต่พอเราฝึกซ้ำๆ มันก็พัฒนาขึ้นค่ะ” จิระประไพบอก “น้องปุ้มยังมีเวลาเตรียมตัว พี่แนะนำว่าลองหาครูติวก่อนก็ได้ค่ะ น่าจะพอช่วยให้รู้ว่าเราชอบหรือไม่ชอบ ถ้าไม่ชอบก็จะได้เบนเข็มไปทางอื่น”

ปรีชยามองสาวรุ่นพี่ เธออยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล สุดท้ายแล้วก็เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น

หญิงสาวยิ้มรับ ไม่ถามแม้จะสงสัย จากนั้นเธอก้มหน้าลงจรดปากกาลงบนกระดาษสมุดโน้ตอีกครั้ง ขีดเขียนลากเส้นอย่างรวดเร็ว แล้วอึดใจถัดมาก็หันสมุดให้อีกฝ่ายดู

“พี่จีวาดการ์ตูนได้ด้วย น่ารักจัง” เด็กสาวพึมพำชื่นชม แม้จะงุนงงอยู่บ้างก็ตาม

“ต้องน่ารักสิ พี่เอาน้องปุ้มเป็นแบบ” จิระประไพยิ้ม

“เอ๊ะ”

“พี่ชอบวาดการ์ตูนแบบเอสดีก็จับเอาคนใกล้ตัวมาเป็นแบบนี่แหละ”

ปรีชยาหลุบตามองตัวการ์ตูนบนกระดาษ มันมีจุดเด่นของเธอครบถ้วน ไม่ว่าจะเป็นผมหางม้า แก้มยุ้ยๆ ทรงแว่นที่ใส่ หรือกระทั่งเนื้อตัวที่ค่อนข้างเจ้าเนื้อ ที่ต่างออกไปคือตัวการ์ตูนนั้นน่ารัก ขณะที่เธอไม่ใช่

“หนูไม่ได้น่ารักแบบนี้หรอกค่ะ”

“ถ้าต้นแบบไม่น่ารัก พี่ก็วาดให้มันออกมาน่ารักไม่ได้หรอก พี่วาดตามที่ตาตัวเองเห็น” มัณฑนากรสาวบอกเสียงอ่อน ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาเธอก็ส่งยิ้มไปให้ ค่อนข้างแน่ใจว่าเด็กสาวตรงหน้าน่าจะมีปัญหาบางอย่าง ไม่แน่ว่าอาจถูกกลั่นแกล้งในโรงเรียนก็ได้ เลยทำให้ขาดความมั่นใจแบบนี้

“พี่จีใจดีจริงๆ ด้วย” ปรีชยาพึมพำ แต่ไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กก็ส่งเสียงร้อง เธอรีบร้อนรูดซิปหยิบมันออกมารับสาย มีเสียงแว่วออกมาจากลำโพง จิระประไพจับใจความไม่ได้ ขณะที่เด็กสาวรับคำเพียงค่ะๆ สองสามครั้งก่อนจะวางสาย “หนูต้องไปแล้วค่ะ”

“จ้ะ” สาวรุ่นพี่พยักหน้า “แล้วนี่กลับยังไง”

“คุณน้ามารับค่ะ”

“แล้วนัดกันที่ไหน ให้พี่เดินไปเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ปรีชยาส่ายหน้าพร้อมกับเก็บข้าวของของตนเอง จากนั้นเธอก็ยกมือไหว้สาวรุ่นพี่ “วันนี้ขอบคุณพี่จีมากเลยนะคะ”

“จ้ะ” จิระประไพยิ้มรับแล้วนั่งมองเงียบๆ ขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเหลือบมองเธอ ทำท่าคล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่พูดเสียที จนเธอตัดสินใจถามเสียเอง “มีอะไรหรือเปล่า”

“หนู…ขอเบอร์พี่จีได้ไหมคะ” เมื่อได้รับการกระตุ้นเด็กสาวก็โพล่งออกไป “หรือไอดีแชตก็ได้ค่ะ”

“เอาไปทั้งสองอย่างเลยแล้วกัน” มัณฑนากรสาวจรดปากกาลงบนกระดาษอีกครั้ง เธอเขียนทั้งเบอร์โทรศัพท์และไอดีแชต จากนั้นก็ดึงกระดาษออกจากสมุดโน้ตแล้วยื่นให้อีกฝ่าย

“กระดาษแผ่นนี้…” ปรีชยามองอีกด้านของกระดาษโน้ต มันคือตัวการ์ตูนที่สาวรุ่นพี่วาดโดยมีต้นแบบคือเธอ

“ก็พี่วาดให้น้องปุ้มไง ถือว่าเป็นที่ระลึกสำหรับการเจอกันของเราแล้วกันนะ”

“ขอบคุณมากนะคะ” เด็กสาวพูดอย่างซาบซึ้ง เธอมองสาวรุ่นพี่ครู่หนึ่งก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้และยกสองมือประนม “งั้นหนูไปก่อนนะคะ แล้วหนูจะติดต่อไป”

“จ้ะ กลับดีๆ นะ ถ้ามีอะไรก็ติดต่อมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”