ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 3

ปรีชยาพยักหน้าเร็วๆ แล้วหมุนกายจากไป จิระประไพมองตามจนร่างท้วมของเด็กสาวลับไปจากสายตา จากนั้นก็ก้มลงเก็บเครื่องเขียนของตัวเองกลับเข้ากระเป๋า…พูดตามจริงเธอก็ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายโดนกลั่นแกล้งหรือเปล่า แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอเอนเอียงเชื่อข้อสันนิษฐานของตัวเอง ในฐานะที่เคยพบเจออะไรหลายอย่างในช่วงที่ครอบครัวตกต่ำ หญิงสาวโชคดีที่ผ่านมันมาได้ด้วยนิสัยส่วนตัวที่ไม่เก็บเรื่องพวกนั้นมาเป็นสาระ แต่ก็ตระหนักดีว่าไม่ใช่ทุกคนจะเป็นแบบเธอ

ไม่ว่าอย่างไร…ถ้าเธอสามารถช่วยเด็กสาวคนหนึ่งค้นหาเส้นทางชีวิตของตัวเองเจอได้ก็คงดี

พัชรหันไปมองหลานสาวที่เพิ่งขึ้นมาบนรถ พอเห็นว่าปรีชยาดึงประตูรถปิดสนิทเรียบร้อยแล้วเขาจึงออกรถ ขณะที่เธอยกมือไหว้เขา

“สวัสดีค่ะคุณน้าพัชร”

“คาดเข็มขัดด้วย” ชายหนุ่มเตือน พอเห็นเธอทำท่านึกขึ้นได้แล้วเอี้ยวไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดเขาก็ถาม “หอบเชียว วิ่งมาเหรอ”

“นิดนึงค่ะ”

“แล้วในมือถืออะไรอยู่นั่น” ตอนแรกพัชรจะถามเธอว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง แต่พอดีสังเกตเห็นว่าหลานสาวทำทุกอย่างด้วยมือเดียวในลักษณะแปลกๆ คล้ายเจ็บมือ แต่สิ่งที่แลบมาจากมือที่ไม่ได้ใช้ดูไม่น่าใช่ผ้าพันแผลหรือกระทั่งพลาสเตอร์ปิดแผล

“เอ้อ กระดาษค่ะ…มีพี่ใจดีคนนึงเขาช่วยแนะนำเรื่องการเข้าเรียน แล้วก็วาดการ์ตูนให้ปุ้มด้วย” ปรีชยายกกระดาษแผ่นเล็กขึ้นอวดผู้เป็นน้า ดวงตาคมตวัดไปมองแวบหนึ่งก่อนจะกลับไปสนใจถนน

“วาดเหมือนปุ้มดีนะ”

“คุณน้ารู้เลยเหรอคะ” เด็กสาวทำตาโต

“ก็เหมือนออก”

“พี่เขาก็บอกว่าวาดตามปุ้มเหมือนกัน แต่ปุ้มว่าการ์ตูนนี่มันน่ารักกว่าปุ้มเยอะเลย” ปรีชยาก้มลงมองตัวการ์ตูน

“มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ ทำไมปุ้มจะไม่น่ารัก” พัชรเอื้อมไปโยกศีรษะหลานสาวเบาๆ

เด็กสาวหันไปส่งยิ้มให้หนุ่มหล่อ ก่อนที่เธอจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อกดบันทึกเบอร์โทรและแอดไอดีแชตของจิระประไพ

“พี่คนนี้เป็นผู้หญิงใช่ไหม เขาเรียนอยู่ในคณะที่ปุ้มอยากเข้าเหรอ” ผู้เป็นน้าเปรยถามหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขารับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายมีความสุข ซึ่งก็ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเธอมีความสุขขนาดนี้

“พี่เขาเรียนจบแล้วค่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นอินทีเรีย เขาแนะนำอะไรๆ ปุ้มเยอะเลย”

“ดูใจดีนะ”

“ค่ะ พี่เขาใจดีมาก”

ปรีชยาพยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นก็เปิดกระเป๋าสตางค์แล้วเอากระดาษโน้ตแผ่นเล็กสอดเข้าไปเก็บอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้มันยับไปกว่าที่เป็นอยู่…ความจริงเธออยากเก็บมันให้ดีตั้งแต่แรกแล้ว ทว่าเพราะต้องรีบมาขึ้นรถของพัชรเลยถือมา นั่นทำให้มันมีรอยยับอยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าเธอคิดถูกเนื่องจากการไม่เสียเวลาหยุดเก็บมันทำให้มาทันรถของน้าชายฉิวเฉียด

พัชรเหลือบมองหลานสาวเป็นระยะ เขาทราบดีว่าอีกฝ่ายมีเพื่อนไม่มาก อีกทั้งไม่ใช่คนที่จะเข้าไปทักทายทำความรู้จักใครด้วย แค่คุยกับคนที่ไม่รู้จักยังเป็นเรื่องยาก กระทั่งการพูดคุยกับพวกพนักงานที่ให้บริการทั่วไปบางทีเธอยังกังวล ดังนั้นเมื่อเห็นว่าเธอมีเพื่อนใหม่แบบนี้เขาก็อดดีใจไม่ได้

เผื่อบางทีปรีชยาจะก้าวผ่านเรื่องที่ฝังใจและกลับมามั่นใจเหมือนที่ควรจะเป็นเสียที

โปรดติดตามตอนต่อไป…