ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 129

ฝ่ายหลี่เจาเกอหลังได้ฟังผู้ติดตามรายงานจบก็ลอบถอนใจยาว ชาติก่อนเผยฉู่เยวี่ยรถคว่ำแท้งบุตรระหว่างทางเข้าวัง แน่นอนว่าในเหตุการณ์นั้นมีฝีมือของหลี่เจาเกอร่วมด้วย หลี่เจาเกอในชาติก่อนฆ่าคนไปนับไม่ถ้วน แต่มีเพียงตอนฆ่าเผยฉู่เยวี่ยบังเกิดความละอายใจ หลี่เจาเกอในชาตินี้ไม่ได้เดินซ้ำรอยชาติก่อนอีก นึกไม่ถึงเลยว่าเผยฉู่เยวี่ยจะยังคงไม่อาจหลีกพ้น

แต่ก็ต่างตรงที่…ชาติก่อนเผยฉู่เยวี่ยเกิดเรื่องเพื่อช่วยหลี่ฉังเล่อทวงความเป็นธรรม ชาตินี้กลับเป็นเพราะแตกหักกับหลี่ฉังเล่อ

ยังดีที่รักษาชีวิตไว้ได้ ขอเพียงตัวมารดายังอยู่ วันหน้าค่อยมีบุตรใหม่ก็ได้ หลี่เจาเกอฉวยเสื้อคลุมกันลมเดินมุ่งออกไปพลางสั่งการ “เตรียมม้า”

ผู้ติดตามเห็นเช่นนี้ก็สอบถาม “องค์หญิงจะเสด็จไปที่ใดพ่ะย่ะค่ะ”

“คุกนครบาล”

คุกในนครลั่วหยางแบ่งเป็นหลายแห่ง ผู้ว่าการเมืองหลวงมีคุกนครบาล ศาลต้าหลี่มีคุกศาลต้าหลี่ ปัจจุบันยังมีคุกหลวงของกองงานปราบปีศาจอีกแห่งหนึ่ง

เมื่อผู้ว่าการเมืองหลวงเห็นหลี่เจาเกอมาเยือนก็ไม่กล้าขัดขวาง พานางไปที่คุกอย่างระมัดระวัง หลี่เจาเกอเดินอยู่ในคุกใต้ดินอันชื้นแฉะครึ้มหนาว ได้ยินเสียงตวาดเค้นคำสารภาพดังมาจากบริเวณที่ไม่ไกลนัก ผู้ว่าการเมืองหลวงหมายจะเดินไปเตือน ทว่าถูกหลี่เจาเกอขวางไว้

บนร่างนางห่มเสื้อคลุมกันลมสีดำ ขนสัตว์สีขาวโอบล้อมลำคอ ขับเน้นปลายคางที่เนียนละเอียดดุจหยก นางลดมือลงก่อนเอ่ยอย่างไม่อนาทรร้อนใจ “ผู้ตรวจการไหลกำลังยุ่ง ไม่ต้องไปรบกวนจะดีกว่า”

ไหลจวิ้นเฉินนำบริวารมาเค้นสอบเผยซือเหลียนกับเผยจี้อันในคุก เผยซือเหลียนแสนจะทะนง แม้ตัวอยู่ในคุกก็ยังคงไว้ซึ่งความหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่ว่าไหลจวิ้นเฉินจะกำเริบเสิบสานเพียงใด แต่จนแล้วจนรอดเผยซือเหลียนล้วนไม่ตอบแม้ประโยคเดียว ไหลจวิ้นเฉินโกรธไม่ใช่เบาจึงเอ่ยเสียงเหี้ยมขึ้น “ข้าจะดูซิว่าเสนาบดีเผยปากแข็งได้อีกสักกี่น้ำ ผู้คุม จงมัดเขากับไม้ลงทัณฑ์”

เหล่าผู้คุมลังเลอยู่บ้าง แต่เมื่อถูกไหลจวิ้นเฉินหวดใส่หนึ่งแส้ก็ฝืนทำใจสู้ไปมัดตัวเผยซือเหลียน เผยจี้อันถูกคุมขังอยู่ในห้องขังติดกัน เขานิ่งเย็นควบคุมตนเองมาโดยตลอด กระทั่งเห็นบิดาถูกมัดกับไม้ลงทัณฑ์จึงพลันกำหมัดแน่น ใจอยากจะร้องห้าม แต่ก็กลัวว่าเปล่งเสียงแล้วจะถูกไหลจวิ้นเฉินจับจุดอ่อนได้ กลับกลายเป็นการทำร้ายบิดา เขาฝืนข่มกลั้น ทำเช่นที่บิดาบอกไว้ ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้นจงอย่าแยแส จงอย่าก้มหัว

ไหลจวิ้นเฉินจัดการให้ห้องขังของเผยซือเหลียนกับเผยจี้อันพ่อลูกอยู่ข้างกันย่อมมีจุดประสงค์ หากแยกกันสอบ เกรงว่าสองคนนี้คงไม่มีใครสารภาพ ทว่าหากเฆี่ยนบิดาต่อหน้าบุตรชายหรือทรมานบุตรชายต่อหน้าบิดา ไหลจวิ้นเฉินเฝ้ารอยิ่งนักว่าพวกเขาจะยืนหยัดได้นานสักเท่าใด

ในมือไหลจวิ้นเฉินกุมแส้ เดินทอดน่องเนิบนาบอยู่ข้างกายเผยซือเหลียน แกว่งด้ามแส้ไปมาคล้ายจะหวดใส่ในอึดใจถัดไป เผยจี้อันเพียรห้ามตนเองไม่ให้มอง ทว่าทุกย่างก้าวที่ไหลจวิ้นเฉินเดินล้วนชักพาให้หัวใจของเผยจี้อันสั่นอย่างรุนแรง

สองมือสองเท้าของเผยซือเหลียนถูกโซ่ล่ามกับหลักไม้ ต่อให้อยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็ยังคงสุกสว่าง ไม่ครั่นคร้ามแม้แต่น้อย

ไหลจวิ้นเฉินเอ่ยเนิบๆ “ท่านเผย ท่านเป็นถึงเสนาบดี ส่วนตัวแล้วข้าเลื่อมใสในความรู้ความสามารถของท่าน เพียงแต่…สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับผู้เป็นขุนนางคือความภักดี ต่อให้ข้าเลื่อมใสท่านสักเพียงใดก็จะต้องทำภารกิจของฝ่าบาทให้ลุล่วง ข้าเองไม่ได้ยินดีจะใช้ทัณฑ์ทารุณกับเสนาบดีที่มีคุณธรรมบารมีสูงส่งเช่นท่านหรอก อย่างนี้เถิด เสนาบดีเผย ขอเพียงท่านบอกพฤติกรรมส่วนตัวของจ่างซุนอวี่รวมถึงปกติเขาไปมาหาสู่กับผู้ใดบ้าง ข้าก็จะละเว้นท่าน ท่านเห็นว่าอย่างไรเล่า”

เผยซือเหลียนหัวเราะเสียงเย็น ในที่สุดก็หันมามองไหลจวิ้นเฉิน ไหลจวิ้นเฉินนึกว่าเผยซือเหลียนรู้กาลเทศะเสียทีจึงยื่นหน้าไปใกล้เพื่อจะฟังคำตอบ กลับถูกเผยซือเหลียนถ่มน้ำลายใส่คำโต

ไหลจวิ้นเฉินถูกถ่มน้ำลายเข้าอย่างจัง โทสะถูกกระตุ้นในพริบตา คนรอบด้านเห็นแล้วรีบตรงมาช่วยเช็ดหน้าให้ ไหลจวิ้นเฉินผลักคนรอบด้านออกแรงๆ ก่อนเอ่ยอย่างเดือดดาล “สุราคารวะไม่ดื่ม จะดื่มสุราจับกรอก”*

ไหลจวิ้นเฉินเงื้อแส้ขึ้นสูง เตรียมจะเฆี่ยนร่างเผยซือเหลียนสุดแรง หัวใจเผยจี้อันดิ่งวูบ รีบตะโกนยับยั้ง “หยุดมือ!”

ไหลจวิ้นเฉินแม้จับเผยซือเหลียนมัด ทว่าผู้ที่เขาสอบสวนอยู่จริงๆ ไม่ใช่เผยซือเหลียน หากแต่เป็นเผยจี้อัน เผยจี้อันติดกับดังคาด เผยซือเหลียนพลันหน้าเปลี่ยนสี ตวาดว่า “เผยจี้อัน! กลับไป”

เผยจี้อันรู้ทั้งรู้ว่าข้างหน้าคือหลุมพรางของไหลจวิ้นเฉิน ทว่าเขามิอาจไม่กระโดดลงไป เขาเอ่ยหน้าขรึม “บิดาข้าไม่รู้อันใดทั้งสิ้น เจ้ามีฝีมือใดก็มาลงกับข้านี่”

เผยซือเหลียนตะคอกลั่น “เผยจี้อัน หุบปาก!”

ยังไม่พูดอีก? ไหลจวิ้นเฉินยิ้มเยาะในใจ หนนี้ทุ่มแรงหวดใส่ร่างเผยซือเหลียนอย่างหนักหน่วงจริงๆ เผยจี้อันเบิกตาโต เส้นเลือดสีเขียวบนท่อนแขนปูดโปน พริบตานั้นเขาสัมผัสได้รางๆ ถึงพลังลี้ลับขุมหนึ่ง คล้ายว่าขอเพียงเขาต้องการ โซ่เหล็กแค่เท่านี้ไม่มีทางจะพันธนาการเขาได้เลย ขณะเขาตกอยู่ในภาวะกึ่งพิศวงกึ่งอัศจรรย์นี้ ปลายแส้พลันตวัดม้วน อ้อมผ่านเผยซือเหลียนไปฟาดถูกสุนัขรับใช้ที่อยู่ด้านข้างอย่างถนัดถนี่