ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 130

ไป๋เชียนเฮ่อมุดนอนในโปงผ้าห่มแล้วแท้ๆ ยังถูกขุดออกมาจนได้ เขายืนกอดแขนหนาวสั่นอยู่ในอุทยานหลวงอันมืดมิด “ผู้บัญชาการ ดึกป่านนี้แล้วเหตุใดยังต้องทำงานล่วงเวลาอีก ท่านกับราชบุตรเขยไม่มีกิจวัตรยามราตรีกันหรือไร”

“หุบปาก!” หลี่เจาเกอยัดไต้หนึ่งแท่งใส่มือไป๋เชียนเฮ่อ ก่อนพูดข่มขู่ “จงหาไก่ขนโกร๋นตัวนั้นออกมาด้วยความเร็วสูงสุด หาเจอเมื่อไรเมื่อนั้นเจ้าจึงจะได้กลับบ้าน”

ไป๋เชียนเฮ่อหาวหวอด รับไต้ไปทำงานอย่างไม่เต็มอกเต็มใจ หลี่เจาเกอพูดได้ทำได้แน่นอน ขืนวันนี้หาไม่เจอ เขาก็เตรียมตัวค้างแรมท่ามกลางลมหนาวได้เลย

พลังที่อยากจะพักผ่อนยามราตรีนั้นแรงกล้า ไม่ช้าไป๋เชียนเฮ่อก็อุ้มไก่ขนโกร๋นตัวหนึ่งออกมาจากดงไม้พุ่ม หลี่เจาเกอเห็นปีกอวบๆ หางโล้นๆ ของมันแล้วรีบเบนสายตาอย่างไม่อาจทนมอง นกฉงหมิงในตอนนี้มีสภาพเหมือนไก่เนื้อที่ถูกถอนขนจนเกลี้ยงใกล้จะลงหม้ออยู่รอมร่อ ช่างขี้เหร่ไม่ซ้ำใคร

หลี่เจาเกอกับไป๋เชียนเฮ่อลอบเข้าวังมา ตอนนี้ฟ้ามืดลมแรง ไปปลุกฮ่องเต้ถวายนกโดยตรงคงไม่สู้ดี หลี่เจาเกอไม่วางใจจะทิ้งมันไว้ข้างนอกจึงอุ้มกลับจวนองค์หญิงมาเสียเลย

ตอนนี้กู้หมิงเค่อเปลี่ยนชุดเสร็จเตรียมจะพักผ่อนแล้ว หน้าต่างด้านข้างกลับพลันขยับ จากนั้นสตรีนางหนึ่งก็อุ้มไก่ตัวหนึ่งกระโดดเข้ามา

ต่อให้กู้หมิงเค่อเห็นเหตุการณ์ใหญ่มาจนเคยชิน แต่ชั่วขณะนี้พอเห็นหลี่เจาเกออุ้มไก่กลับมาตัวหนึ่งเขาก็ยังเสียอาการอยู่บ้าง เงียบไปชั่วครู่ก่อนถาม “ท่านตั้งใจจะให้ไก่ตัวหนึ่งค้างแรมในห้องของตนเอง?”

นกฉงหมิงร้องจิ๊บประท้วงหนึ่งที หลี่เจาเกอก็ช่วยโต้แย้งแทนมัน “มันไม่ใช่ไก่”

“ไม่มีความแตกต่าง” กู้หมิงเค่อสีหน้าเฉยเมย “ข้าไม่รู้สึกว่านกกับไก่ต่างกันนักหนา”

หลี่เจาเกอก้มหน้ามองนกฉงหมิงในมือปราดหนึ่ง เอาเถิด ไม่มีความต่างอันใดจริงเสียด้วย ทว่านี่คือเป้าหมายที่จะใช้ปิดคดีของนางเชียวนะ เกิดปล่อยออกไปแล้วหายไปจริงๆ ก็จะยุ่งยาก นางกล่าว “ขนบนตัวมันร่วงจนหมด หากปล่อยไว้นอกห้องมันแข็งตายไปจะทำอย่างไรเล่า”

“ไม่แข็งตายหรอก” กู้หมิงเค่อไม่หวั่นไหว เอ่ยเสียงเย็นว่า “โยนมันออกไป”

ภายใต้แววตากดดันของกู้หมิงเค่อ นกฉงหมิงขดตัวเป็นกลุ่มก้อนอย่างน่าสงสาร พาให้หลี่เจาเกอหักใจไม่ลง “ข้ารู้ว่าท่านรักสะอาด มันสะอาดใช้ได้ทีเดียว ท่านอดทนชั่วคราวสักคืนนะ”

กู้หมิงเค่อผู้เป็นโรครักสะอาดไม่อาจยอมรับโดยสิ้นเชิง สุดท้ายหลี่เจาเกอจึงทำข้อตกลงกับกู้หมิงเค่อ เก็บไก่ตัวนี้ไว้ ไม่ใช่ไก่สิ เก็บนกฉงหมิงไว้ค้างแรมในห้อง แต่ต้องกักบริเวณอยู่ในซอกระหว่างห้องชั้นในกับชั้นนอก

หลี่เจาเกอนั่งอยู่บนเตียง มองดูกู้หมิงเค่อปล่อยม่านมุ้งแต่ละชั้นของนางลงมากับมือเขาเอง กางฉากบังลมออกจนสุด จากนั้นก็ปิดประตูสนิทแน่น ออกไปแล้วเขายังย้ำเตือนนกฉงหมิงที่อยู่ในซอกว่า “อยู่ในห้องนี้ห้ามขยับส่งเดช”

นกฉงหมิงร้องจิ๊บอย่างระมัดระวังคล้ายฟังเข้าใจถ้อยคำของกู้หมิงเค่อ แสนจะว่านอนสอนง่าย หลี่เจาเกอนั่งอยู่ในห้องชั้นใน ได้ยินเสียงปิดประตูห้องชั้นนอกแล้ว ในซอกก็ยังคงเงียบเชียบราวกับไร้สิ่งมีชีวิตจริงเสียด้วย

หลี่เจาเกอลอบคิด…พลังสยบขวัญของเขารุนแรงมากจริงๆ สิ่งที่มีสัมผัสพิเศษล้วนกลัวเกรงเขา รวมถึงหมู่ตานน้อยคราวก่อน เพียงเห็นกู้หมิงเค่อนางก็ร้องไห้จ้าแล้ว

น่าสนใจยิ่งนัก