ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 131

บทที่ 131 ชายบำเรอ

 ในเขตวังชั้นนอก ถึงช่วงเวลาเลิกงานที่ไป๋เชียนเฮ่อเฝ้ารอที่สุดของวันอีกครั้ง ตั้งแต่ยามเซินหนึ่งเค่อเขาก็เก็บของเตรียมตัวจะเผ่นแล้ว ครั้นใกล้จะถึงยามเซินสองเค่อ มีเจ้าหน้าที่ผู้หนึ่งเดินมาจากด้านนอก เข้าไปคำนับหลี่เจาเกอในโถงหลัก “ผู้บัญชาการขอรับ ตุลาการใหญ่กู้สั่งให้ข้าน้อยมาถ่ายทอดคำพูด หลังเลิกงานเขาต้องไปจวนสกุลเผยเลี้ยงส่งคนเดินทาง ถามว่าผู้บัญชาการจะไปด้วยกันหรือไม่”

พักก่อนเหตุกบฏสองอ๋องทำให้หลายตระกูลถูกหอบเข้าสู่การกวาดล้าง สกุลเผย สกุลจ่างซุน สกุลเกาล้วนถูกเนรเทศ ตงหยางจ่างกงจู่กับสกุลเกาไปจากราชธานีตะวันออกเป็นกลุ่มแรก สกุลจ่างซุนจากไปเมื่อสองวันก่อน ตอนนี้ถึงคราวของสกุลเผยแล้ว

ตระกูลใหญ่พากันถูกเนรเทศ ตำแหน่งระดับสูงของราชสำนักพลันว่างลงครึ่งหนึ่ง กู้หมิงเค่อจึงได้เลื่อนจากรองตุลาการเป็นตุลาการใหญ่ กลายเป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดอันชอบธรรมของศาลต้าหลี่แล้ว

สกุลเผยกำลังจะไปจากเมืองหลวง กู้หมิงเค่อในฐานะญาติฝ่ายเขยย่อมต้องมีการแสดงออก วันนี้คนสกุลเผยจะกลับจวนทั้งหมด กู้หมิงเค่อจึงไม่ทำงานล่วงเวลา เลิกงานตรงเวลาอย่างหาได้ยาก เตรียมจะไปจวนสกุลเผยร่วมงานเลี้ยงส่ง เขาทำตามขั้นตอน ส่งคนมาหน่วยงานเพื่อนบ้านเพื่อสอบถามภรรยาก่อนว่าจะกลับไปกินเลี้ยงด้วยกันหรือไม่

หลี่เจาเกอตอบโดยไม่แม้แต่จะคิด “ไม่ไป”

เจ้าหน้าที่ที่มาถ่ายทอดคำพูดผู้นั้นขานรับ กลับไปแจ้งตุลาการใหญ่กู้

กู้หมิงเค่อไม่แปลกใจสักนิดเดียว เขามอบหมายงานในศาลต้าหลี่เสร็จก็เลิกงานตรงเวลาพร้อมเสียงกลองเลิกศาลพอดีอย่างหาได้ยาก ตอนก้าวออกมาจากประตูศาลต้าหลี่ยังบังเอิญเห็นไป๋เชียนเฮ่อพุ่งฝ่าฝูงชนดุจเกาทัณฑ์ที่ผละจากสาย วิ่งฉิวไปทางประตูวังชั้นนอกก่อนใคร

ไม่ช้าคนในกองงานปราบปีศาจก็จากไปจนหมด หลี่เจาเกอรั้งอยู่ท้ายสุด ตั้งใจจะรอจนทางเดินหายแออัดค่อยออกจากกองงานปราบปีศาจ ตอนนางออกไปเขตวังชั้นนอกเหลือคนโหรงเหรงแล้ว ด้วยเหตุนี้นางจึงมองเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยได้ในปราดแรก

บุรุษผู้นั้นได้ขันทีผู้หนึ่งนำทางมา ยืนสนทนาอยู่กับเวรยามหน้าประตูวังชั้นใน หลี่เจาเกอเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนเปลี่ยนทิศเดินมุ่งไปทางนั้น

พอเวรยามเฝ้าประตูมองเห็นหลี่เจาเกอก็รีบยืดตัวตรงทำความเคารพนาง “ผู้บัญชาการ”

หลี่เจาเกอผงกศีรษะรับ สายตาจรดบนร่างบุรุษตรงหน้าอย่างระแวดระวัง “นี่คือผู้ใด จะเข้าวังชั้นในด้วยเหตุใดกัน”

บุรุษผู้นั้นรูปร่างเพรียวบาง ดวงหน้าหล่อเหลา สง่าหมดจดแบบคนตระกูลใหญ่ ทว่าดูเครื่องแต่งกายแล้วไม่คล้าย บุรุษแปลกหน้าเช่นนี้ปรากฏตัวหน้าประตูวังชั้นใน แสนจะน่าสงสัย

หลี่เจาเกอไม่อำพรางแววคลางแคลงในดวงตาแม้แต่น้อย ขันทีผู้นำทางเห็นเช่นนั้นจึงรีบชี้แจง “องค์หญิงเซิ่งหยวนพ่ะย่ะค่ะ นี่เป็นคนที่ฝ่าบาททรงเรียกพบ”

อยู่ดีๆ ฮ่องเต้จะเรียกพบคนนอกผู้หนึ่งทำอันใดกัน หลี่เจาเกอถาม “เจ้ามีชื่อว่าอะไร”

บุรุษแปลกหน้าคารวะหลี่เจาเกออย่างสุภาพ “ทูลองค์หญิง กระหม่อมจางเยี่ยนจือพ่ะย่ะค่ะ”

อาศัยท่าคารวะ เขามองพิจารณาหลี่เจาเกอโดยละเอียด ที่แท้…นี่ก็คือองค์หญิงเซิ่งหยวนผู้โด่งดัง นางทั้งอ่อนเยาว์ทั้งโฉมงามกว่าที่เขาคิดภาพไว้

หลี่เจาเกออยู่ในราชธานีตะวันออกมาหลายปีเพียงนี้ แม้ไม่อาจกล่าวว่ารู้จักคนเป็นพัน แต่บุตรหลานสกุลต่างๆ ยังรู้จักอยู่พอตัว ทายาทของขุนนางแซ่จางไม่มีใครชื่อ ‘จางเยี่ยนจือ’ นี่เลย ด้วยรูปโฉมของเขาหากอยู่ในนครลั่วหยางจริงก็ไม่ควรเป็นชนชั้นไร้ชื่อเสียงจึงจะถูก

หลี่เจาเกอถามอีก “บิดาเป็นผู้ใด ลุงกับอามีตำแหน่งขุนนางหรือไม่”

ขันทีแสนจะกระอักกระอ่วน รีบกล่าวย้ำว่า “องค์หญิง คุณชายจางเป็นคนที่ฝ่าบาททรงเรียกพบจริงๆ”

“ตอนนี้หน่วยงานต่างๆ เลิกงานแล้ว ต่อให้มีคนเสนอชื่อตนเองเข้าเป็นขุนนางผ่านตู้แนะนำก็จะไม่เลือกเข้าวังเวลานี้ บุรุษแปลกหน้าและไม่มีตำแหน่งหน้าที่ผู้หนึ่งจะเข้าวังชั้นใน แค่สอบถามก็รับไม่ได้หรือไร” หลี่เจาเกอปรายตามองเรียบๆ ขันทีก็เสียขวัญ พลันไม่กล้าพูดจาอีก ผิดกับจางเยี่ยนจือที่เอ่ยปนยิ้มบางๆ “องค์หญิงตรัสชอบแล้ว กระหม่อมเป็นสามัญชน ผู้อาวุโสในครอบครัวก็ไม่มีคนเป็นขุนนาง มีเพียงน้องหกถวายการปรนนิบัติอยู่ข้างกายองค์หญิงก่วงหนิง”