ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 151.1-151.2

ตกค่ำเหล่าแม่ทัพนายกองนำรายงานการศึกจากแนวหน้ามาถกกันอย่างดุเดือด มีคนเสนอว่า “ภูเขาตูเหลียงเป็นชัยภูมิที่อันตราย ตั้งรับง่ายบุกตียาก ซ้ำเส้นทางบนเขายังมีนักรบสวมหน้ากากเฝ้าคุมอยู่ ทหารราบทั่วไปสู้นักรบสวมหน้ากากไม่ได้เลย ทหารม้าอยู่บนพื้นที่ภูเขาก็ไม่อาจสำแดงฝีมือ มิสู้พวกเราละทิ้งภูเขาตูเหลียง แบ่งทัพเป็นสองสาย ตรงไปบุกหยางโจวเลย เมื่อใดที่จับกุมอู๋อ๋องได้ ทัพกบฏนอกเมืองก็จะจำนนโดยไม่ต้องรบแน่”

“ไม่ได้” หลี่เจาเกอคัดค้านทันทีโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด “หลี่สวี่มีไพร่พลเพียงสิบหมื่นกว่า แต่พวกเรามีมากถึงสามสิบหมื่น เดิมทีจำนวนคนคือข้อได้เปรียบของพวกเรา หากกระจายกำลังทหารจะไม่เท่ากับทำลายปราการของตนเองลงหรือ หยางโจวมีกำแพงเมืองป้องกัน รอบนอกยังมีคูเมืองอีก ไม่อาจตีแตกในชั่วครู่ชั่วยาม เป็นไปได้มากที่ทัพกบฏนอกเมืองจะอ้อมมาตลบหลังพวกเรา ถึงตอนนั้นพวกเราจะรุกจะถอยล้วนยากเข็ญ ถูกข้าศึกกระหนาบทั้งหน้าหลังย่อมจะอันตราย”

“แต่ภูเขาตูเหลียงไม่อาจบุกยึดได้ ขืนชักช้าต่อไปรอจนกองหนุนของฝ่ายกบฏมาถึง พวกเราก็จะถูกโอบล้อมไม่ต่างกัน”

หลี่เจาเกอหรี่ตาก่อนเอ่ยเสียงเบา “ใครบอกว่าภูเขาตูเหลียงไม่อาจบุกยึดเล่า ข้าจะไปดูซิว่าเป็นตัวอะไรที่เล่นลูกไม้ลึกลับ”

วันนี้ประเดิมศึกแรก หลี่เจาเกอไม่ได้ไปแนวหน้า เพียงรั้งอยู่แนวหลังสังเกตการศึก สู้รบไม่เหมือนกับชกต่อย ชกต่อยแค่บุกไปข้างหน้าเป็นพอ ทว่าสู้รบไม่ใช่เรื่องของคนคนเดียว ต่อให้นางบุกเดี่ยวเก่งกาจสักเพียงใดก็ไม่มีทางจะกำจัดนักรบสวมหน้ากากได้ทั้งหมด ฉะนั้นการคิดหาวิธีคลี่คลายต่างหากสำคัญที่สุด

นางสังเกตนักรบเหล่านั้นมาทั้งวัน เมื่อครู่ก็ไปดูบาดแผลในค่ายของทหารที่บาดเจ็บ ในใจนางพอจะมีความคิดบางอย่างแล้ว แต่เพราะยังไม่เคยประมือกับนักรบเหล่านั้นระยะใกล้จึงยังไม่กล้าแน่ใจ นางตั้งใจว่าจะฉวยม่านราตรีขึ้นไปสำรวจภูเขาตูเหลียง รอจนสืบจุดอ่อนของนักรบสวมหน้ากากได้กระจ่างค่อยกำหนดยุทธวิธี

ทว่ากองทัพต่างจากกองงานปราบปีศาจ ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของนาง ก่อนนางจะเคลื่อนไหวต้องหารือกับผู้อื่นให้เรียบร้อย หาไม่ระหว่างที่นางขึ้นเขาไปสอดแนม เกิดผู้อื่นถอนทัพไปแล้ว นางยังจะรบอันใดอีก ครั้นนางเอ่ยแผนของตนเองออกไป แม่ทัพที่เหลือก็ถกกันดุเดือด มีความเห็นทุกรูปแบบ จอมทัพเงียบฟังพวกแม่ทัพถกเถียงกัน ก่อนจะมองไปทางกู้หมิงเค่อซึ่งนั่งเงียบอยู่อีกด้าน “ผู้ตรวจการทัพกู้ ท่านเล่ารู้สึกเช่นไร”

กู้หมิงเค่อพยักหน้า “ข้ารู้สึกว่าแผนนี้ดียิ่ง ดำเนินการได้จริง”

ในที่นี้มีแต่นักบู๊ พอได้ยินคำพูดนี้ก็มีคนผู้หนึ่งงึมงำเสียงเบา “เขาเป็นแค่บัณฑิต จะเข้าใจพิชัยสงครามอะไรได้ เขาไม่กล้าล่วงเกินองค์หญิงเสียหน่อย ก็ต้องเห็นดีเห็นงามทุกอย่างแน่อยู่แล้ว”

คนที่บ่นงึมงำผู้นั้นเสียงเบายิ่งนัก ทว่าหลี่เจาเกอกลับได้ยินทั้งหมด นางมุ่นคิ้วอย่างห้ามไม่อยู่ ผิดกับกู้หมิงเค่อที่ดูแสนจะนิ่งเฉย ท่าทางเย็นใจสบายอารมณ์เสียด้วยซ้ำ นางเห็นแก่ที่ร่วมงานกับคนปากไม่ดีผู้นั้นเป็นหนแรก ไม่สะดวกใจจะฉีกหน้า จึงอดกลั้นกับวาจาไร้มารยาทนั่น

นางคิดในใจ…ตอนกู้หมิงเค่อออกรบ บรรพชนของทุกคนในที่นี้ยังไม่รู้เลยว่าเกิดแล้วหรือยัง ระดับกู้หมิงเค่อบอกว่าได้ นั่นก็หมายความว่าดำเนินการได้แน่ๆ

สุดท้ายจอมทัพเป็นผู้ชี้ขาดว่าจะหยุดทัพหนึ่งวันให้หลี่เจาเกอพาทหารจำนวนหนึ่งที่ฝีมือคล่องแคล่วไปสำรวจเส้นทางบนภูเขา ส่วนกู้หมิงเค่อในฐานะ ‘บัณฑิต’ ก็ได้แต่รั้งอยู่ที่เชิงเขารอคอยนาง

ทัพกบฏยึดครองภูเขาตูเหลียง ทั้งอาศัยว่าตนเองมีลูกไม้เด็ด การป้องกันจึงหละหลวมยิ่งยวด กลุ่มของหลี่เจาเกอลอบขึ้นเขาไปได้อย่างง่ายดาย นางสั่งให้ทหารแยกย้ายกันเคลื่อนไหว ค้นพบนักรบสวมหน้ากากเมื่อใดจงใช้สัญญาณลับติดต่อมาทันที

ทหารจับคู่กันกระจายตัวไป ส่วนหลี่เจาเกอเคลื่อนไหวลำพัง ค้นหานักรบสวมหน้ากากไปทีละกระโจมค่าย นักรบสวมหน้ากากเหล่านี้ทำให้นางนึกถึงสี่นักรบในศาลยุทธเทพประจำหมู่บ้านดวงวิญญาณ แน่นอนว่าฝีมือการต่อสู้ของสี่นักรบในศาลนั้นดุดันกว่านักรบเหล่านี้มาก แต่รูปแบบการโจมตีที่พลิกแพลงหนักหน่วงและแข็งกร้าวเช่นนี้คล้ายกันอย่างยิ่ง

หากนางเดาไม่ผิด นักรบเหล่านี้น่าจะไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แต่ถูกปลุกให้มีชีวิตด้วยวิธีพิเศษจึงโจมตีคนได้ สี่นักรบในศาลนั้นเป็นก้อนหิน นักรบที่นี่ก็น่าจะเป็นสิ่งที่คล้ายคลึงกัน

หลี่เจาเกอลอบแฝงตัวเข้าไปค้นหาในกระโจม เน้นสังเกตพวกรูปปั้นสำริดกับสิ่งที่ทำจากหิน นางมีวิชาตัวเบายอดเยี่ยม ท่าร่างปราดเปรียว สัมผัสพื้นแผ่วเบาไร้เสียง ทหารกบฏในกระโจมนอนหลับอุตุ ไม่รู้สักนิดว่ามีคนโฉบผ่านเหนือศีรษะของพวกเขาไป

นางค้นหามาตลอดทาง ไม่พบเครื่องตกแต่งใดที่น่าสงสัยเลยจึงเลี้ยวไปที่กระโจมจอมทัพ คิดในใจว่ากระโจมจอมทัพอาจจะมีเบาะแส ในกระโจมนี้มืดสนิท คนทั่วไปไม่อาจมองเห็นอันใดได้ นางเข้ามาแล้วจึงเสมือนเข้าสู่ดินแดนไร้ผู้คน คนที่อยู่หลังฉากบังลมกำลังกรน ไม่รับรู้อันใดโดยสิ้นเชิง

นางประชิดไปถึงข้างโต๊ะ กำลังคิดจะพลิกดูจดหมายในซอง ดวงตาก็พลันขรึมวูบ สะบัดมือซัดมีดสั้นเล่มหนึ่งไปด้านข้างทันใด มุมนั้นซ่อนเร้นอยู่ในความมืดมิด ไม่มีเสียงที่บ่งบอกว่าโจมตีถูกเป้าหมาย คล้ายไม่มีอันใดอยู่ตรงนั้นทั้งสิ้น ทว่านางกลับชักกระบี่ออกมาแล้วจู่โจมไปทางนั้นโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

อาวุธปะทะกันบังเกิดเสียงกังวานอึงอล กระบี่ธาราเร้นสัมผัสได้ถึงคู่ต่อสู้ที่กล้าแข็ง กระบี่จึงสั่นด้วยความตื่นเต้นยินดี นางประมือกับอีกฝ่ายท่ามกลางความมืดไปสิบกว่ากระบวนท่า ต่างฝ่ายต่างรู้สึกตระหนกตกใจ

ครั้นคนที่นอนอยู่หลังฉากบังลมพลิกตัว สองคนที่ต่อสู้กันอยู่ก็พร้อมใจกันเก็บกระบวนท่า รีบไปจากกระโจมจอมทัพโดยไม่ต้องนัดแนะ ทันทีที่สัมผัสกับอากาศเบื้องนอก นางก็ออกกระบวนท่าเต็มที่ บรรจุปราณแท้ใส่กระบี่ธาราเร้น โจมตีใส่อีกฝ่ายสุดแรง