ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 153.1-153.2

ขณะนางไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว พลันมีรัศมีเย็นเยือกแผ่มาถึงแผ่นหลัง นางไม่ได้หันไปก็เบี่ยงกายหลบพ้นด้วยสัญชาตญาณ หมุนตัวไปค่อยพบว่าโคมหน้าประตูโถงดับลงไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด บางสิ่งรูปลักษณ์พิสดารเฝ้าอยู่หน้าประตู ดวงตาของพวกมันทอแสงสีแดงเรื่อ

นางเงยหน้าค้นพบว่าบนหน้าต่างกับคานห้องมีสิ่งที่คล้ายแมงมุมไต่ขึ้นมาหลายตัว แต่จะบอกว่าเป็นแมงมุมก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ขาของพวกมันคล้ายแมงมุมทว่ายาวกว่าและเรียวกว่า ยืดตัวยืนบนพื้นจะสูงพอๆ กับคนหนึ่งคน เหนือขาคือลำตัวที่อวบใหญ่ ส่วนหางมีลักษณะป่องๆ ละม้ายถุงน้ำพิษที่ก้นผึ้งอยู่บ้าง ส่วนหน้าท้องยังมีเคียวคมหนึ่งคู่ คล้ายตะขอที่ปลายขาหน้าของตั๊กแตนตำข้าวยิ่งนัก

พวกมันไม่เพียงเหมือนแมลงหลายชนิดประกอบเข้าด้วยกัน สิ่งที่พิสดารที่สุดคือส่วนหัวถึงกับเป็นใบหน้ามนุษย์ พวกมันจับจ้องหลี่เจาเกอไม่ไหวติง ก่อนจะพลันฉีกปากส่งยิ้มให้นาง

นางชักกระบี่สกัดแมงมุมหน้าคนที่พุ่งตัวลงมาจากคานห้อง แล้วเตะกลับหลังใส่แมงมุมหน้าคนอีกตัวที่จะลอบกัดนาง แมงมุมหน้าคนตัวหลังนี้ถูกถีบกระเด็นไปไกลลิบ ขาเรียวยาวของมันยืนขึ้นอีกครั้งอย่างยากเย็น จากนั้นก็อ้อมเปลี่ยนตำแหน่งใหม่ หาช่องโจมตีนางอย่างระมัดระวัง

นางใช้กระบี่สกัดคมเคียวของแมงมุมหน้าคนตัวที่อยู่ตรงหน้า สัตว์ประหลาดนี่รวบรวมจุดเด่นของแมลงหลายชนิดไว้จริงเสียด้วย คมเคียวของมันแข็งแกร่งยิ่งยวด พอขาทุกข้างออกแรงก็ถึงกับเจาะทะลุพื้นโถง จากนั้นทุ่มแรงจะกดคมเคียวที่หน้าท้องลงมาหานาง นางใช้กระบี่ต้านรับอยู่ดีๆ ก็เบี่ยงออกไปด้านข้างกะทันหัน คมเคียวสูญเสียแรงต้านจึงคะมำลงมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ นางตาไวมือไวออกแรงฟันฉับตรงข้อต่อ เคียวคู่ที่ไร้เทียมทานของมันถูกสะบั้นร่วงทันตา

แมงมุมหน้าคนตัวหลังสบช่องชูหางขนาดใหญ่แล้วฟาดลงมา พร้อมกันนั้นส่วนปลายพลันมีเงี่ยงเหยียดยื่นแทงลงมาหาแผ่นหลังของนางโดยตรง นางไม่แม้แต่จะเหลียวหลัง พลิกมือตวัดกระบี่ไปขัดเงี่ยงที่ปลายหางของมันไว้ มืออีกข้างซัดมีดบินออกไปหนึ่งเล่ม มีดบินหมุนคว้างหนึ่งวงตัดขาทั้งแปดข้างของแมงมุมหน้าคนตัวแรกได้อย่างหมดจดเฉียบขาด

นางจัดการตัวแรกที่อยู่ตรงหน้าเสร็จแล้วจึงหันหลังไปเล่นงานตัวที่หมายจะใช้หางลอบทำร้าย นางเปลี่ยนมากุมกระบี่อีกท่าแล้วเกี่ยวกระชากอย่างแรง เงี่ยงพิษที่ปลายหางก็ถูกถอนรากถอนโคน ปลิวไปไกลแล้วร่วงตกพื้นพร้อมเลือดที่เปื้อนติดอยู่ นางสะบัดคมกระบี่อีกที หัวของแมงมุมหน้าคนตัวนั้นก็ถูกบั่นลงมาในกระบี่เดียว

หัวที่มีใบหน้าคนกลิ้งหลุนๆ ไปบนพื้น พอดีไปหยุดแทบเท้าของที่ปรึกษาเจ้าเมืองหยางโจวซึ่งเมาพับอยู่ตรงนั้น หลี่เจาเกอจับจ้องซากที่ไม่สมบูรณ์กองนี้พลางเยาะหยัน “ลำพังฝีมือแค่เท่านี้ของพวกเจ้า ยังริอ่านจะลอบทำร้ายข้า”

เห็นกันอยู่ว่าหัวบนพื้นนั้นสิ้นชีพไปแล้ว ชั่วขณะนี้มันกลับเริ่มหันหน้ามาทีละนิดๆ ซ้ำยังแสยะยิ้มอันวิปริตให้นาง นางสังเกตได้ถึงความผิดปกติ ค้นพบว่าบนพื้นมีเส้นใยเรืองแสงสีแดงเคลื่อนผ่าน เส้นใยสีแดงนั้นพรั่งพรูมาดุจมีชีวิต เชื่อมต่อชิ้นส่วนศพที่เพิ่งจะถูกนางชำแหละไป ไม่ทันไรหัวนั้นก็หวนคืนมาอยู่บนร่างเจ้าของ ขาแปดข้างของอีกตัวหนึ่งก็ต่อติดดังเดิมแล้วเช่นกัน

หลี่เจาเกอเลิกคิ้วเบาๆ…นี่มันตัวอะไรกัน ถึงกับฆ่าไม่ตาย

ในโถงเต็มไปด้วยนายทัพพลทหารที่ระทวยโงนเงน พวกเขาดื่มสุราที่มีสิ่งแปลกปลอม ต่อให้มีใจจะสู้ก็ไม่มีเรี่ยวแรง ได้แต่มองดูสัตว์ประหลาดเข่นฆ่าภายในโถงโดยช่วยเหลือตนเองไม่ได้ เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ก็มีหลายคนประสบกับฝีมืออำมหิต หลี่เจาเกอกุมกระบี่ธาราเร้นไว้แน่น จิตใจหนักอึ้งมองดูแมงมุมหน้าคนรุมล้อมเข้าหานางอีกครา

ครานี้หลี่เจาเกอถูกแมงมุมหน้าคนโอบล้อมถึงสิบกว่าตัว นางจึงรีบดีดร่างขึ้นกำจัดแมงมุมหน้าคนที่อยู่บนคานห้องทิ้งในกระบี่เดียว จากนั้นก็วิ่งฉิวบนเสาคานมุ่งหน้าไปทางประตู ระหว่างนั้นแมงมุมหน้าคนที่อยู่ด้านล่างไล่ตามมาไม่ลดละ ทว่าบนเสาคานมีพื้นที่จำกัด ข้อได้เปรียบด้านจำนวนของพวกมันจึงไม่อาจแสดงออกมาได้ นางอาศัยสภาพพื้นที่บนเสาคานเลี้ยวหลอกล่อพลางโจมตีอย่างหาตัวจับได้ยาก โดยรวมทุกกระบี่ล้วนฟันตายได้หนึ่งตัว

เสียงการต่อสู้ดังมาจากนอกโถงเช่นกัน แมงมุมหน้าคนไล่ล่านางพลางแสยะยิ้มที่ทั้งวิปริตทั้งชั่วร้าย นางถูกรอยยิ้มชนิดนั้นทำให้สะอิดสะเอียนจึงแทงกระบี่ใส่หว่างคิ้วมันอย่างดุดันจนทะลุหัวออกไปในคราวเดียว แสงสีแดงในดวงตามันสลายวับ ร่างส่ายโคลงร่วงตกจากเสาคาน ตอนร่างมันกระแทกพื้นบังเกิดเสียงสนั่นดังกร๊อบ เดิมทีนางนึกว่ามันจะคืนชีพในไม่ช้า ทว่าหนนี้มันแน่นิ่งอยู่บนพื้น ชิ้นส่วนที่หักท่อนแล้วไม่ได้เชื่อมต่อกันอีก

นางมองดูพื้นด้านล่าง มองดูสัตว์ประหลาดชั่วร้ายที่อยู่บนเสาคานแล้วพลันเผยสีหน้าตระหนักได้

ที่แท้พวกมันไม่ใช่ฆ่าไม่ตาย หากแต่อาศัยเส้นใยพิลึกสีแดงกลุ่มนั้นคืนชีพได้ นางไม่รู้หรอกว่าเส้นใยสีแดงคือสิ่งใด แต่คาดคะเนได้ว่าเก็บซ่อนอยู่ในหัวของพวกมัน ฉะนั้นขอเพียงทำลายหัวของพวกมันเสีย สัตว์ประหลาดโขยงนี้ก็จะคืนชีพไม่ได้อีกต่อไป

นอกหน้าต่างแว่วเสียงบ่นอุบของโจวฉางเกิง “นี่มันตัวอะไรกัน มารดามันเถอะ น่าขยะแขยงจริงๆ” หลี่เจาเกออยู่บนเสาคาน เห็นแมงมุมหน้าคนตัวหนึ่งไต่มาตามเส้นใยแล้วพลันโถมร่างเข้าใส่นาง นางจึงกระโดดหลบลงจากเสาคาน อาศัยแรงดิ่งย่ำลงบนหัวของแมงมุมหน้าคนอีกตัวกดตรึงหัวมันกับพื้น ขยี้เท้าซ้ายขวาจนแหลก เตะศพมันออกไปค่อยตะเบ็งเสียงบอกคนข้างนอก “โจมตีหัวของพวกมัน”

ไม่จำเป็นต้องพูดมาก ประโยคเดียวนี้ก็เพียงพอ นางหมุนข้อมือเล็กน้อย มองเห็นน้ำเมือกบนพื้นก็เบนสายตาอย่างข่มกลั้น “น่าขยะแขยงจริงๆ”

หลี่เจาเกอเกรงว่าแมงมุมหน้าคนพวกนี้รั้งอยู่ในโถงจะทำร้ายคน นางจึงเข่นฆ่าพลางใช้ตนเองค่อยๆ ล่อพวกมันออกมาข้างนอก ผลปรากฏว่าทันทีที่ออกมาจากโถง นางก็ถูกภาพข้างนอกทำให้คลื่นเหียน…ชายคา หลังคา ยอดไม้ ทุกแห่งหนมีแต่แมงมุมหน้าคนตาแดงปักหลักรออยู่ ขาเรียวยาวของพวกมันเหยียบกระเบื้องหลังคาช้าๆ สองตาจับจ้องคนบนพื้นไม่กะพริบ มองหาช่องโหว่อยู่ตลอดเวลา ภาพเหตุการณ์นี้หากคนทั่วไปพบเห็นเข้าจะต้องฝันร้ายไปครึ่งปีแน่นอน

เมื่อสังเกตได้ว่าหลี่เจาเกอออกมา ดวงตาหลายคู่ก็มองมาหานางทันใด นางกำกระบี่แน่น เปิดศึกโดยไม่มัวพูดพร่ำทำเพลง