ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 136-137

บทที่ 136

เพราะด้านนอกแสงแดดแผดเผา หวาหยางจึงไม่มีอารมณ์จะเดินเล่นต่อ ในใจปรารถนาเพียงอยากกลับไปพักกลางวันที่จวน เดินเล่นอยู่ในสวนกว้างใหญ่งดงามภายในจวนจ่างกงจู่ร่วมกับเฉินจิ้งจง ให้เขาได้พักผ่อนสบายๆ มีความสุขกับวันหยุด

พวกสาวใช้เก็บข้าวของ เฉินจิ้งจงนั่งรออยู่เป็นเพื่อนนางใต้ต้นอวี้หลันที่อยู่ในลาน

ต้นอวี้หลันสองต้นพุ่มใบเขียวชอุ่ม เงาของมันทอดอยู่บนพื้นกินบริเวณกว้าง

บนโต๊ะเตี้ยมีน้ำชากับองุ่นแดงวางอยู่ เพราะหวาหยางไม่ชอบกินเปลือกองุ่น เฉินจิ้งจงจึงรับผิดชอบช่วยลอกเปลือกองุ่นให้นาง

เนื้อองุ่นชุ่มฉ่ำ ท้องนิ้วของเฉินจิ้งจงเปื้อนน้ำองุ่นไปหมด เขาส่งองุ่นที่ลอกเปลือกออกแล้วไปตรงหน้าหญิงสาว

หวาหยางยกพัดกลมขึ้นบังหน้าของตนเองไว้ครึ่งหนึ่ง ไม่ให้พวกสาวใช้ได้เห็น หลังจากนั้นก็ก้มหน้ารับ ‘การปรนนิบัติรับใช้’ ของเฉินจิ้งจง

รอบๆ แสงอาทิตย์เจิดจ้า ขับดุนให้ใบหน้าของจ่างกงจู่ยิ่งขาวละเอียดมากขึ้น เว้นก็แต่ริมฝีปากแดงราวกับทาชาดมาคู่นั้น

ทว่าเฉินจิ้งจงรู้ นางเกิดมาก็งดงามเช่นนี้แล้ว

“ตอนนี้อากาศร้อนอบอ้าว ไว้อากาศเย็นกว่านี้อีกสักหน่อย พวกเราค่อยออกไปขี่ม้าเที่ยว ถึงตอนนั้นยังพอเที่ยวเล่นได้อีกสองสามที่”

หวาหยางเอ่ยถาม “ท่านตะลอนขี่ม้ากลับไปกลับมาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่นึกเบื่อบ้างหรือไร”

“เคยชินแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นขี่ม้าเป็นเพื่อนองค์หญิงกับขี่ม้าไปทำงานนั้นคนละเรื่องกัน”

หวาหยางไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ พอเห็นเฉินจิ้งจงวุ่นอยู่กับการลอกเปลือกองุ่น ตัวเขาไม่ได้กิน นางก็หยิบองุ่นลูกหนึ่งขึ้นมายัดใส่ปากเขา

เฉินจิ้งจงมองดูปลายนิ้วเรียวยาวงดงามของอีกฝ่าย เพราะเผลอกินเข้าไปทั้งเปลือกจึงถูกนางมองด้วยสายตารังเกียจชิงชังคราหนึ่ง

“องค์หญิงเติบใหญ่อยู่ในกระปุกน้ำผึ้ง จึงไม่รู้ว่ามีชาวบ้านเท่าไรที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะกินองุ่นสักลูก อย่าว่าแต่พวกเขาไม่รังเกียจเปลือกองุ่นหนาๆ เลย บางคนแม้แต่เมล็ดองุ่นก็ยังกลืนลงท้อง”

“ท่านก็เป็นชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งเหมือนกันไม่ใช่หรือไร ต่อให้เป็นช่วงที่อยู่หลิงโจวก็คงไม่ถึงกับแม้แต่องุ่นสักจานก็ไม่มีให้กินกระมัง”

“ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้กินองุ่นที่จ่างกงจู่ป้อน”

หวาหยางถลึงตาใส่เขา

เฉาอวิ๋นกับเฉาเยวี่ยและขันทีน้อยอีกสองสามคนย้ายข้าวของเข้าๆ ออกๆ ลานเรือนเล็กๆ นี้ไม่หยุด พวกขันทีน้อยไม่กล้าสุ่มสี่สุ่มห้ามอง เฉาอวิ๋นกับเฉาเยวี่ยกลับเห็นจ่างกงจู่กับราชบุตรเขยนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามของกันและกัน ถึงราชบุตรเขยจะถูกจ่างกงจู่ถลึงตาใส่อยู่หลายครั้งหลายหน ทว่าระหว่างพวกเขากลับมีความสนิทสนมที่สามารถตระหนักรับรู้แต่มิอาจถ่ายทอดเป็นคำพูดได้ ก็เหมือนนกกระจอกที่อยู่บนกิ่งต้นอวี้หลันคู่นั้น ที่ประเดี๋ยวก็วิ่งเล่นไล่จับกัน ประเดี๋ยวก็ใช้หัวกลมๆ ของมันอิงแอบอยู่กับอีกฝ่าย

กล่องลังที่นำออกมาล้วนนำขึ้นรถม้าไปหมดสิ้น เฉินจิ้งจงถือร่มดูแลคุ้มครองหวาหยางที่ยามนี้สวมหมวกม่านเดินลงเขาไป

มีเหล่าทหารองครักษ์เปิดทางอยู่ด้านหน้า พวกชาวบ้านที่มาจุดธูปไหว้พระขอพรจึงต่างพากันหลบไปอีกด้าน มองดูหวาหยางจ่างกงจู่กับราชบุตรเขยคู่รักที่ราวกับเทพอุ้มสมในตำนานค่อยๆ เดินจากไปไกลด้วยสายตานอบน้อมอยากรู้อยากเห็น

ในที่สุดก็มาถึงเชิงเขา รถม้าของหวาหยางจอดรออยู่ที่นั่นนานแล้ว ข้างๆ มีทหารองครักษ์นายหนึ่งยืนอยู่ ในมือถือเชือกจูงม้าของเฉินจิ้งจง เมื่อคืนเพราะเฉินจิ้งจงผูกม้าไว้ที่ตีนเขา เช้าตรู่เขาจึงสั่งให้โจวจี๋จัดเตรียมทหารองครักษ์ไปดูแล ป้องกันไม่ให้ชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมาจูงมันไป