ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 136-137

สายตาของหวาหยางจับจ้องอยู่บนตัวม้าคราหนึ่งก่อนจะขึ้นรถม้าไป

ตอนเฉินจิ้งจงเดินมา เขาเห็นนางปลดหมวกม่านออกแล้ว ใบหน้าของนางยามนี้แดงระเรื่อเพราะตอนลงเขาถูกแสงอาทิตย์ร้อนแรงแผดเผา

เขาคลายกระดุมคอเสื้อแล้วนั่งลงข้างนางก่อนจะช่วยโบกพัดให้

พอรถม้าเริ่มเคลื่อนตัว สายลมเย็นก็พัดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา หวาหยางรู้สึกสบายตัวขึ้น

“ม้าตัวนี้ท่านเลี้ยงมันมานานเพียงใดแล้ว” หวาหยางถาม

เฉินจิ้งจงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ม้าตัวนี้พี่ใหญ่มอบให้ตอนข้าเข้าเมืองหลวงมา เวลานั้นข้าอายุสิบแปด”

หวาหยางอดพูดไม่ได้ “พี่ใหญ่ดีต่อท่านจริงๆ”

“คนเป็นพี่ใหญ่ล้วนสมควรเป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือไร หากข้าเป็นพี่ใหญ่ ย่อมต้องดูแลน้องชายเฉกเดียวกัน”

“อย่าดีกว่า หากท่านเป็นพี่ใหญ่จริง คงมีแต่พาน้องๆ เสียคนหมดสิ้น”

“พูดเรื่องม้าต่อเถอะ พูดถึงพี่ใหญ่ข้าให้น้อยๆ หน่อย”

กลิ่นความริษยาจางๆ โผล่ออกมาอีกแล้ว หวาหยางคร้านเกินกว่าจะถลึงตาใส่เขา นางวกกลับไปพูดเรื่องม้า

“ปีนี้ท่านอายุยี่สิบห้าแล้ว เท่ากับว่าเลี้ยงม้าตัวนั้นมาเจ็ดปี มันคงใกล้แก่แล้วกระมัง”

“แก่อะไรกัน มันเพิ่งจะอายุสิบสาม ยังจัดอยู่ในวัยฉกรรจ์”

หวาหยางพอจะรู้เรื่องม้าอยู่บ้าง ปกติม้าอายุยี่สิบก็นับว่าแก่แล้ว ยิ่งกับม้าของพวกลูกเศรษฐีมีเงินทั้งหลาย แค่อายุสิบหกก็ถูกปลดระวางหมดสิ้นไม่นำมาขี่อีก

ฐานะของเฉินจิ้งจงแม้จะไม่ธรรมดา แต่เขากลับมีม้าใช้แค่ตัวเดียวเท่านั้น นับว่าประหยัดมัธยัสถ์อย่างยิ่ง หวาหยางถึงจะขี่ม้าน้อยครั้ง แต่ในโรงม้าของนางกลับมีม้าขาวงดงามเลี้ยงไว้ถึงสามตัว

เฉินจิ้งจงเอ่ยถาม “มีอะไร หรือองค์หญิงคิดจะมอบม้าชั้นเลิศให้ข้า?”

หวาหยางถามกลับ “แล้วท่านต้องการหรือไม่”

“เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ ม้าที่องค์หญิงมอบให้เชื่อว่าย่อมต้องเป็นม้าชั้นเลิศ หากข้าขี่ออกไป ตาเฒ่าเห็นเข้ามีหวังได้ตำหนิว่าข้าโอ้อวดแน่”

หวาหยางนับถือพ่อสามีเป็นเรื่องจริง แต่หากนางอยากมอบข้าวของดีๆ ให้เฉินจิ้งจง นางไหนเลยจะสนใจว่าพ่อสามีจะพูดจะคิดเช่นไร

ม้าของเฉินจิ้งจงน่าจะมีราคาค่างวดหลายสิบตำลึง เฉินป๋อจงยามนั้นไม่ว่าจะเอ็นดูน้องชายเพียงใดก็ไม่มีทางจ่ายเงินเพื่อซื้อม้าชั้นเลิศหลายร้อยตำลึงให้น้องชายได้ หนึ่งอาจเป็นเพราะเขาไม่มีเงินเก็บมากเพียงนั้น สองมีบิดาจับจ้อง มิหนำซ้ำเฉินป๋อจงยังกตัญญูว่านอนสอนง่าย ไหนเลยจะกล้าใช้เงินมากมายแลกกับการถูกบิดาผู้เข้มงวดตำหนิ

ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาหวาหยางไม่เคยมีโอกาสได้เห็นเฉินจิ้งจงขี่ม้า ทั้งนี้ก็ด้วยเพราะใจนางจดจ่ออยู่กับเรื่องสำคัญถึงได้มองข้ามเรื่องนี้ไป

ทว่ายามนี้นางเห็นแล้ว ดังนั้นถึงได้คิดจะมอบม้าดีๆ ให้เขาสักตัว ให้เหมาะสมกับฐานะราชบุตรเขยของเขา ม้าหากวิ่งเร็วได้มากกว่าเดิมสักหน่อย เขาย่อมประหยัดเวลาเดินทางได้มากขึ้น

เฉินจิ้งจงปากบอกว่าไม่ต้องการ หวาหยางเองก็ไม่ได้ยืนกรานที่จะทำเช่นนั้นต่อ คล้ายไม่สนใจไยดีเท่าไรนัก

หลังกลับถึงจวนจ่างกงจู่ เฉินจิ้งจงก็นอนลงอยู่อีกด้านอย่างว่าง่ายแล้วบอกกับนาง “ข้าสั่งอู๋รุ่นให้เตรียมเรือเอาไว้แล้ว ตอนกลางคืนอากาศเย็นสบาย ข้าอยากล่องทะเลสาบ”

ทะเลสาบในจวนจ่างกงจู่ใหญ่โตไม่ใช่น้อย กว้างขวางมากพอจะให้นำเรือไปล่องเล่น

หวาหยางหันหลังให้เขา ส่งเสียงอืมคล้ายมีคล้ายไม่มีออกมาคำหนึ่ง แต่นางรู้ว่าเฉินจิ้งจงในใจกำลังคิดเรื่องอะไร เมื่อเช้าเขาอดทนอดกลั้นถึงเพียงนั้น จำต้องคิดวิธีการอะไรใหม่ๆ ถึงจะสามารถปลดปล่อยไฟปรารถนาในกายได้