ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 138-140

บทที่ 139

หยวนโย่วฮ่องเต้เดินนำทุกคนลงจากแท่นที่ประทับมาหยุดอยู่ข้างม้าสีพุทราแดงตัวนั้น

ม้าตัวนี้พยศไม่น้อยเลยจริงๆ ทว่าเพราะถูกชาวต๋าต๋าจับมาหลายเดือนแล้ว นิสัยพยศดื้อรั้นจึงลดลงไปบ้าง ถึงจะไม่ยอมให้คนขี่ แต่หากลูบเพียงทีสองทีก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

หยวนโย่วฮ่องเต้ยิ่งดูก็ยิ่งพึงพอใจ

ทูตแห่งต๋าต๋ายังพยายามยุให้หยวนโย่วฮ่องเต้ขึ้นไปลองขี่ ทว่าหยวนโย่วฮ่องเต้กลับหนักแน่น แค่ยิ้มกล่าว “ให้เกียรติแก่ปราชญ์ราชบัณฑิต” เพียงเท่านี้ก็ปิดปากอีกฝ่ายได้แล้ว

หลังชื่นชมม้าวิเศษที่ยามนี้ยังไม่ยอมให้ผู้ใดได้ขี่เสร็จ หยวนโย่วฮ่องเต้ก็เรียกคนจูงม้าชั้นเลิศสิบตัวมา

ม้าชั้นเลิศทั้งสิบตัวนี้เป็นหน้าเป็นตาของชาวต๋าต๋า ไม่ว่าจะตัวใดก็ล้วนมีค่าพันตำลึงทอง

หยวนโย่วฮ่องเต้มองดูพวกมันอยู่รอบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างกายหวาหยางแล้วเอ่ยถาม “เสด็จพี่ชอบหรือไม่”

หวาหยางพูดถ่อมตน “ม้าวิเศษมอบแก่ผู้กล้า ตกอยู่ในมือพี่ย่อมเป็นการเสียเปล่า”

หยวนโย่วฮ่องเต้เอ่ยปากกระเซ้า “เสด็จพี่ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ ถึงตอนนั้นเสด็จพี่ค่อยมอบมันให้กับผู้กล้าข้างกายก็ได้” พูดจบเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมองไปทางเฉินจิ้งจงซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางขุนนางบู๊ทั้งหลาย

เฉินจิ้งจง “…”

มีเสียงหัวเราะเล็กน้อยดังขึ้นข้างกาย เฉินจิ้งจงมองไปทางหวาหยาง

หวาหยางแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงที่ดังอยู่ทางนั้น หลังกล่าวขอบใจในความปรารถนาดีของผู้เป็นน้องชายเสร็จ นางก็ตั้งอกตั้งใจเลือก

ม้าสิบตัวนี้ยากจะแยกดีเลวได้ พวกมันล้วนสูงพอๆ กัน แข็งแรงกำยำเปี่ยมพละกำลังไม่ต่างกัน เว้นก็แต่ขนกับใบหน้าเท่านั้น

หวาหยางถูกชะตากับม้าสีดำปลอดทว่าบริเวณหน้าผากมีขนสีขาวอยู่กระจุกหนึ่ง ขนสีขาวนั้นจับอยู่ด้วยกันเป็นก้อนกลม ขอบหยักคล้ายระลอกคลื่น ขณะเดียวกันก็คล้ายดอกโบตั๋นกลีบขาวที่ยังไม่บานเต็มที่

อาศัยแค่ ‘โบตั๋น’ ดอกนี้ หวาหยางก็ชอบมันแล้ว

นิ้วมือขาวเรียวลูบไล้อยู่บนหัวของมัน หวาหยางหันหน้ากลับไป ยิ้มแย้มงดงามให้กับหยวนโย่วฮ่องเต้ “ม้าตัวนี้ก็แล้วกัน พี่รู้สึกต้องชะตากับมัน”

หยวนโย่วฮ่องเต้มีหรือจะปฏิเสธ

ราชสำนักได้เตรียมจัดงานเลี้ยงต้อนรับทูตแห่งต๋าต๋าไว้ หลังชมม้าเสร็จ หยวนโย่วฮ่องเต้ก็พาทุกคนจากไป

หวาหยางคล้องแขนผู้เป็นมารดา พวกนางสองคนมุ่งหน้าตรงไปยังตำหนักเฉียนชิง

ชีไทเฮาเอ่ยถาม “ผานผาน เหตุใดเจ้าถึงนึกคำพูดเช่นนั้นออกมาได้”

“ขนาดองครักษ์พวกนั้นยังไม่อาจปราบพยศม้าตัวนั้น หากให้น้องชายไปทดลองด้วยตนเอง ลูกเชื่อว่าย่อมอันตรายยิ่ง แต่หากไม่ลองพวกเราก็ย่อมตกเป็นที่หยันเย้ยของทูตต๋าต๋า ที่นึกออกมาได้ก็ด้วยเพราะร้อนใจเพคะ”

ชีไทเฮาตบหลังมือของผู้เป็นบุตรสาวด้วยความปลื้มปีติ “แต่ก่อนแม่ดูเบาเจ้าเกินไป นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมีวาทศิลป์เช่นนี้”

หวาหยางยิ้มกล่าว “เป็นเพียงไหวพริบชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้นเพคะ เสด็จแม่ต่างหากที่ฉลาดเฉลียวมีความคิดกว้างไกลอย่างแท้จริง”

ชีไทเฮาอารมณ์ดีเป็นที่สุด

ผู้เป็นบิดามารดาทั้งหลายล้วนหวังว่าบุตรธิดาจะเป็นผู้มีความสามารถ บุตรทั้งสองของนาง คนหนึ่งเป็นฮ่องเต้ อีกคนเป็นจ่างกงจู่ ถูกผิดดีเลวของฝ่ายแรกมีอนุชนรุ่นหลังตัดสินตามบันทึกของเหล่าอาลักษณ์ ส่วนบุตรสาว แค่อาศัยความดีความชอบในการติดตามทัพเมื่อปีที่แล้วกับวาจาบอกเล่าถึงหลักประมุขผู้เมตตาที่นางกล่าวตอนอยู่สนามม้าในวันนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะถูกบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ว่าเป็นผู้ปราดเปรื่อง บุตรสาวถูกผู้คนเล่าขานว่าปราดเปรื่อง ผู้เป็นมารดาเช่นนางย่อมภาคภูมิใจ