บทที่ 67
ถึงจะเป็นช่วงพักกลางวัน ทว่าหวาหยางกลับไม่อาจข่มตาหลับ นางนอนอยู่บนเตียงร่วมกับชีฮองเฮา ประเดี๋ยวก็พูดจาอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นมารดา ประเดี๋ยวก็นอนหงายอยู่อีกด้านคล้ายจะนอนแล้ว แต่เพียงไม่นานก็หันหน้ามา สองตาเป็นประกายเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
ชีฮองเฮาเอ่ยอย่างอับจน “เจ้านะเจ้า เหตุใดถึงยังทำตัวราวกับเด็กน้อยเช่นนี้”
“แต่ไหนแต่ไรลูกก็เป็นเด็กน้อยของเสด็จแม่”
อยู่ข้างนอกหวาหยางเป็นองค์หญิงที่ผู้คนต่างเคารพและเกรงกลัว ถึงนางจะมีความสุขกับความรู้สึกเช่นนั้น แต่นั่นก็ต้องแลกมาด้วยการรักษาท่วงทีน่าเกรงขามขององค์หญิงไว้อยู่ตลอดเวลา ก็เหมือนอย่างที่นางเองก็อยากไปเดินเล่นอยู่กลางธารน้ำเล็กๆ หลังบ้านเก่าสกุลเฉินนั่น แต่กลับยังต้องวางท่าคล้ายไม่นึกแยแส แต่เพราะถูกเฉินจิ้งจง ‘บังคับ’ เลยได้แต่ต้องยอมทำตามเล่นน้ำอยู่ครู่หนึ่ง จะมีก็แต่ยามอยู่ข้างกายเสด็จพ่อเสด็จแม่เท่านั้น นางถึงสามารถทำตามใจ ไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้ท่าทีน่าเกรงขามขององค์หญิงต้องเสียหายแต่อย่างใด
ชีฮองเฮาลูบเส้นผมยาวสลวยของผู้เป็นบุตรสาวก่อนจะเอ่ยถาม “ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับราชบุตรเขยเป็นเช่นไรบ้าง ตลอดระยะเวลาสองไปที่ไปอยู่บ้านเก่าสกุลเฉิน เขาเคยทำอันใดให้เจ้าน้อยเนื้อต่ำใจบ้างหรือไม่”
สกุลเฉินคนอื่นๆ นางไม่นึกเป็นห่วง ทั้งนี้ก็ด้วยเพราะบุตรสาวของตนไม่จำเป็นต้องคลุกคลีตีโมงอยู่กับคนเหล่านั้นทั้งเช้าค่ำ เว้นก็แต่เฉินจิ้งจงที่อยู่ร่วมเตียงเคียงหมอนด้วยเท่านั้น ระหว่างสามีภรรยามีเรื่องขัดแย้งเกิดขึ้นได้ง่ายที่สุด
ชีฮองเฮายังจำได้ว่าหลังหวาหยางแต่งงานออกเรือนไปไม่นาน ตอนกลับวังมาฟ้องเรื่องเฉินจิ้งจงนั้น นัยน์ตาของบุตรสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด
หวาหยางคิดอย่างละเอียดรอบคอบครู่หนึ่ง เฉินจิ้งจงทำนางโมโหอยู่เป็นประจำก็จริง แต่หากจะบอกว่าจงใจทำให้นางน้อยเนื้อต่ำใจ เขาไม่เคยทำเช่นนั้นมาก่อน
เขายอมนอนบนพื้นอย่างว่าง่ายเพื่อกันหนอนบังแมลงสัตว์เลื้อยคลานให้กับนาง ตอนกินอาหารมังสวิรัติเขายังลอบออกไปซื้อเนื้อมาให้นางกิน ยิ่งไปกว่านั้นตอนเผชิญหน้ากับน้ำท่วมเขายังยินดีแบกนางขึ้นเขาอีกต่างหาก
“ไม่มีเพคะ เขาไหนเลยจะกล้าทำลูกน้อยเนื้อต่ำใจ” หวาหยางพูดพลางม้วนเส้นผมเล่น สีหน้าท่าทางคล้ายได้อกได้ใจอยู่เล็กน้อย
ชีฮองเฮาแย้มยิ้ม “กล้าหรือไม่กล้าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง คิดหรือไม่คิดก็เป็นอีกเรื่อง ราชบุตรเขยบางคนเกรงพระราชอำนาจไม่กล้าทุบตีด่าทอองค์หญิง ทว่าในใจกลับลงมือทำไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ท้ายที่สุดก็ขึ้นอยู่กับว่าเขามีใจให้เจ้าหรือไม่ต่างหาก”
หวาหยางนิ่งเงียบ
ความรักความรู้สึกอะไรพวกนั้นดูเหมือนจะเป็นเรื่องของพวกนักปราชญ์นักกวีเสียมากกว่า หรือไม่ก็เป็นการเขียนจดหมายรักหวานซึ้ง ส่งความในใจผ่านภาพวาดบทกวี หรือแม้แต่เสียงพิณเสียงขลุ่ยต่างก็สามารถใช้แทนคำพูดจากหัวใจได้ทั้งนั้น ทว่ากับคนอย่างเฉินจิ้งจง เขาทำดีกับนางก็จริง แต่ไม่เคยพูดจาหวานหูอันใดกับนางแม้เพียงครั้ง ตรงกันข้ามกลับมีแต่คำพูดสองแง่สองง่าม หยาบโลนเป็นกระบุง ถึงขนาดเคยบอกว่าต่อให้ปลดเขาออกจากตำแหน่งราชบุตรเขย เขาก็จะไม่มีวันไปแตะต้องสตรีอื่น ต่อให้นางตายก็ยินดีเป็นสามีภรรยากับนาง คำพูดเหล่านี้สำหรับหวาหยางแล้วเป็นเพียงคำพูดเหลวไหลบนเตียงทั้งนั้น นางไม่เคยยึดถือเป็นจริงเป็นจังแต่อย่างใด
หวาหยางมั่นใจว่าเฉินจิ้งจงหลงใหลในเรือนร่างของนาง ชอบถึงขั้นที่เรียกว่าหัวปักหัวปำ แต่ความปรารถนาระหว่างชายหญิงนี้เรียกว่าความรักได้กระนั้นหรือ
นางเชื่อมากกว่าว่าหากมีวันใดสักวันที่นางกับเขาแยกทางกัน ขอเพียงจับโฉมสะคราญผิวขาวราวกับหิมะสักคนโยนเข้าไปในห้องของเฉินจิ้งจง เขาต้องกระโจนเข้าใส่ทันทีเป็นแน่
แน่นอนว่าตราบใดที่ยังไม่แยกจากกัน มีองค์หญิงเช่นนางอยู่ในครอบครอง เฉินจิ้งจงย่อมไม่ชายตามองสตรีอื่น
“ลูกไม่สนใจว่าเขาคิดเช่นไร ขอแค่เขาไม่กล้าเท่านั้นก็พอเพคะ” หวาหยางพูดอย่างไม่ใส่ใจ
ชีฮองเฮาพินิจพิเคราะห์ดูผู้เป็นบุตรสาว “แล้วเจ้าเล่า ชอบเขาหรือไม่”
“คงไม่อาจบอกว่าชอบมากได้ แต่ตอนนี้ไม่ขัดหูขัดตาเหมือนเมื่อก่อนแล้วเพคะ”
ความรู้สึกที่นางมีต่อเฉินจิ้งจงนั้นเป็นเพียงความพึงพอใจอย่างหนึ่ง หากนางต้องการอะไรบางอย่างเช่นต้องการให้ใครสักคนแบกขึ้นหลัง หรือต้องการให้เฉินจิ้งจงไปแสดงละครที่จวนเซียงอ๋อง เฉินจิ้งจงก็ล้วนพร้อมตอบสนองความต้องการของนางทันควัน โดยเฉพาะกับเรื่องสำคัญๆ เขาไม่เคยทำให้นางผิดหวังมาก่อน เมื่อนางพึงพอใจ พอตกกลางคืนเขาก็จะมาออดอ้อนขอร่วมหลับนอน ขอแค่ไม่ใช่ว่าคืนนั้นนางไม่มีอารมณ์จริงๆ นางล้วนยินดีตอบสนอง เรียกได้ว่านางกับเขาสองคนล้วนมีความสุขด้วยกันทั้งคู่
