ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 69-70

ความคิดเรื่องเลื่อนตำแหน่งของจิ่งซุ่นฮ่องเต้นี้เรียกได้ว่าสามารถเห็นได้ชัดแจ้ง เหตุผลของการเลื่อนตำแหน่งหรือก็เพียบพร้อม ชั่วระยะเวลาหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา ความดีความชอบของเฉินป๋อจงในฐานะเจ้าเมืองหลิงโจวเรียกได้ว่าโดดเด่นเกริกก้อง

ทว่าเฉินป๋อจงกลับคุกเข่าพูดอย่างนอบน้อม “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา เพียงแต่กระหม่อมปณิธานตั้งมั่นอยู่ที่การตัดสินคดี มุ่งมั่นที่จะไม่ให้มีคดีความใดในใต้หล้าที่ถูกตัดสินอย่างผิดพลาด ไม่ปล่อยให้คดีความใดคลุมเครือไม่กระจ่าง ขอฝ่าบาททรงเมตตาให้กระหม่อมได้สมปรารถนาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

จิ่งซุ่นฮ่องเต้ยกยิ้ม ทอดตามองไปทางเฉินถิงเจี้ยนแล้วถามอย่างใคร่รู้ “แต่ไหนแต่ไรมีก็แต่ขุนนางคิดหาทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เลื่อนขั้น แต่เจ้ากลับอยากจะอยู่ในศาลต้าหลี่ต่อ หรือว่าชาตินี้ไม่อาจนึกเปลี่ยนตำแหน่ง?”

เฉินป๋อจงเงยหน้า สบตากับจิ่งซุ่นฮ่องเต้พลางกล่าว “หากสามารถทำงานอยู่ในศาลต้าหลี่ได้จนเฒ่าชรา เช่นนั้นก็นับเป็นวาสนาของกระหม่อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินถิงเจี้ยนเอ่ยต่อ “ทูลฝ่าบาท บุตรชายคนโตของกระหม่อมนิสัยตรงไปตรงมา ไม่ถนัดคบหาผู้คน ไปทำงานอยู่ในหกกรมเกรงว่าจะพลั้งปากล่วงเกินผู้อื่น มิสู้ปล่อยให้เขาได้แสดงความสามารถในศาลต้าหลี่จะเหมาะสมกว่า”

จิ่งซุ่นฮ่องเต้ก็เข้าใจอุปนิสัยของเฉินป๋อจงดีเช่นกัน รู้ว่าที่สองพ่อลูกพูดนั้นเป็นความจริงจึงตกลงรับปาก ครั้นนึกขึ้นได้ว่าสมัยก่อนเคยมีเรื่องพ่อลูกกุมอำนาจในสภาขุนนางมาก่อน พระองค์ก็ยิ่งชื่นชมในตัวเฉินถิงเจี้ยนสองพ่อลูกมากขึ้นไปอีก

สุดท้ายจิ่งซุ่นฮ่องเต้ก็มองไปทางเฉินจิ้งจงราชบุตรเขยแล้วยิ้มกล่าว “อยู่ที่หลิงโจวราชบุตรเขยได้สร้างความดีความชอบไว้ไม่น้อย เราย่อมต้องตกรางวัลให้ เจ้าคิดเห็นเช่นไร”

เฉินถิงเจี้ยนกับเฉินป๋อจงต่างนึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

คนหนึ่งเป็นบิดา คนหนึ่งเป็นพี่ชายผู้เปรียบเสมือนบิดา ทั้งสองต่างเป็นกังวลกลัวเฉินจิ้งจงที่ ‘เพิ่งเข้าสู่แวดวงขุนนาง‘ จะพูดอะไรผิดออกมา

เฉินจิ้งจงมองจิ่งซุ่นฮ่องเต้ พูดอย่างนอบน้อม “กระหม่อมเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ หาได้เข้าใจเรื่องบริหารบ้านเมืองไม่ ปรารถนาก็เพียงแค่ฝึกทหารให้ฝ่าบาทเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

ขณะที่จิ่งซุ่นฮ่องเต้ยังคงครุ่นคิดถึงความหมายของเฉินจิ้งจง เฉินถิงเจี้ยนกลับหันมาตำหนิบุตรชายเสียงแข็ง

“ขุนนางบู๊ในราชสำนักมีอยู่มากมาย ไหนเลยต้องให้เจ้าฝึกฝนทหารให้ฝ่าบาท กล้าพูดจาเหลวไหลเบื้องพระพักตร์เช่นนี้ ยังไม่คุกเข่าขอพระราชทานอภัยอีก!”

เฉินจิ้งจงคุกเข่า ทว่าสีหน้าท่าทีกลับไม่คล้ายคิดจะขอพระราชทานอภัยแต่อย่างใด สายตาแน่วแน่ยังคงมองไปทางจิ่งซุ่นฮ่องเต้ที่อยู่หลังโต๊ะทรงพระอักษร

จิ่งซุ่นฮ่องเต้โบกมือไปทางเฉินถิงเจี้ยน ก่อนจะบอกให้เฉินจิ้งจงลุกขึ้น ถามเขาด้วยสีหน้าอ่อนโยน “เจ้าคิดจะฝึกทหารอะไร”

เฉินจิ้งจงเอ่ยตอบว่า “หน่วยองครักษ์เสื้อแพรอยู่ในการดูแลของฝ่าบาท ทหารองครักษ์แต่ละนายล้วนเป็นยอดฝีมือ กระหม่อมอยู่ที่นั่นไม่ได้มีประโยชน์อันใด ดังนั้นกระหม่อมจึงใคร่ทูลขอฝ่าบาทให้ย้ายกระหม่อมไปอยู่ที่กององครักษ์หน่วยอื่น ยิ่งเป็นหน่วยที่แย่ที่สุดในกององครักษ์หลวงทั้งยี่สิบหกหน่วยก็ยิ่งดี มีแต่เช่นนี้กระหม่อมถึงจะสามารถแสดงความสามารถได้”

จิ่งซุ่นฮ่องเต้ยกยิ้มมองไปทางเฉินถิงเจี้ยน