ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 71-72

บทที่ 71

กององครักษ์หลวงทั้งยี่สิบหกหน่วยโอบล้อมอยู่รอบเมืองหลวง จากกององครักษ์ฝ่ายซ้ายต้าซิงมาถึงเมืองหลวง หากขี่ม้าเร็วก็ยังต้องใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วยาม

ก่อนแสงสายัณห์สุดท้ายจะลับลา เงากำแพงเมืองสูงตระหง่านหนาหนักมหึมาทอดยาวอยู่บนพื้น

ผู้คนเข้าแถวยาวเหยียดอยู่หน้ากำแพงเมือง บ้างก็เป็นพวกชาวบ้านที่ออกจากเมืองไปเมื่อตอนกลางวันยามนี้ต้องการกลับเข้ามา บ้างก็เป็นพ่อค้าวาณิชที่เดินทางไกลมาเพื่อทำการค้า ที่นี่ไม่ว่าเช่นไรก็เป็นเมืองหลวง ย่อมเจริญรุ่งเรืองกว่าที่อื่นๆ

เฉินจิ้งจงนั่งอยู่บนหลังม้า ต่อแถวอยู่หลังสุด

ฟู่กุ้ยตามอยู่ข้างๆ เอ่ยพึมพำเสียงแผ่ว “ด้วยฐานะของนายน้อย ไม่ว่าจะราชบุตรเขยหรือผู้บัญชาการ ขอแค่บอกกับทหารเฝ้าประตูเมือง พวกเขาย่อมพร้อมให้ท่านผ่านเข้าไปโดยง่าย ไม่เห็นจำเป็นต้องรอเช่นนี้”

นอกจากนี้นายน้อยของตนเองยังเป็นบุตรชายคนที่สี่ของราชเลขาธิการแห่งสภาขุนนางอีก แน่นอนว่าสถานะนี้ย่อมใช้การได้เช่นเดียวกัน เพียงแต่ฟู่กุ้ยรู้ว่านายน้อยไม่ถูกกับนายท่าน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เอ่ยปากพูดออกมา

เฉินจิ้งจงชำเลืองมองอีกฝ่ายปราดหนึ่ง “เจ้าวางท่าใหญ่โตเช่นนี้ หรือว่าปกติแล้วมักหยิบยืมฐานะของข้าไปวางก้ามใหญ่โตอยู่ข้างนอก?”

ฟู่กุ้ยหดหัวรีบเอ่ยปากอธิบาย “บ่าวไหนเลยจะกล้า ยิ่งไปกว่านั้นวันๆ บ่าวก็ได้แต่ติดตามนายน้อย ไหนเลยจะมีเวล่ำเวลา”

“ทางที่ดีเจ้าจงวางตัวอยู่ในกรอบ ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งเจ้าไปเป็นทหารอยู่ที่ด่านชายแดน”

ฟู่กุ้ยรีบเอ่ยปากรับรอง แล้วสองนายบ่าวก็ไม่พูดอะไรอีก

ถึงเฉินจิ้งจงจะเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในอาภรณ์ลำลองแล้วก็ตาม แต่สง่าราศีบนตัวที่แผ่ซ่านออกมานั้นทำให้เขาที่เพียงนั่งตัวตรงอยู่บนหลังม้าสามารถดึงดูดสายตาผู้คนได้ไม่ยาก พวกชาวบ้านที่ต่อแถวอยู่ทั้งหน้าหลังยามนี้ต่างหันมองมาทางเขา คนที่อยู่ทางด้านหลังเห็นก็แต่แผ่นหลังของเขา ส่วนคนที่อยู่ด้านหน้ากลับมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้ชัดแจ้ง

ในรถม้าคันหนึ่งคุณหนูตระกูลขุนนางซึ่งมาเยี่ยมญาติที่เมืองหลวงถูกสาวใช้สะกิด จึงอดไม่ได้ที่จะลอบพิจารณาดูเฉินจิ้งจงผ่านทางหน้าต่างบานเล็กที่อยู่ทางด้านหลังคราหนึ่ง

“ท่าทางเช่นนี้ต้องเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่ใดสักแห่งแน่ หากยังไม่ได้แต่งงาน เขานับว่าเหมาะสมกับคุณหนูยิ่งนัก”

“ห้ามพูดจาเหลวไหล พวกเราไม่ได้รู้จักเขา”

“เรื่องนี้ไม่ยากเจ้าค่ะ พวกเขาอยู่ห่างออกไปไม่ไกล อีกครู่บ่าวจะให้สาวใช้ติดตามเงี่ยหูฟังดีๆ ถึงตอนนั้นพวกเราย่อมรู้ถึงฐานะชาติกำเนิดของเขาได้เองเจ้าค่ะ”

เพียงไม่นานก็ถึงคราวของรถม้าคันดังกล่าวเข้าเมือง หลังจากรถม้าผ่านไปแล้ว สาวใช้คนหนึ่งกลับจงใจเดินช้าลงแล้วเอียงศีรษะมองย้อนกลับไปข้างหลัง

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเฉินจิ้งจงกับฟู่กุ้ยก็ขี่ม้าผ่านข้างกายเขาไป

สาวใช้คนนั้นได้สติขึ้นมาทันที รีบวิ่งกลับไปรายงานต่อคุณหนูของตนเอง “คุณหนู บ่าวได้ยินชัดแจ้ง ทหารเฝ้าประตูเมืองเรียกคุณชายผู้นั้นว่าราชบุตรเขย!”

คุณหนูกับสาวใช้ในรถม้า “…”

มิน่าเล่าพวกนางถึงได้รู้สึกว่าบุรุษผู้นี้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก ที่แท้ก็เป็นสามีขององค์หญิงองค์ใดองค์หนึ่งนี่เอง!