ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 73

บทที่ 73

เรือนซื่ออี๋ถัง

แสงตะวันทางทิศตะวันตกยังคงเจิดจ้า อากาศร้อนอบอ้าว แม้แต่ดอกไม้ใบหญ้าในลานเรือนก็ยังเหี่ยวเฉา พวกนกที่มักมากระโดดโลดเต้นส่งเสียงร้องอยู่บนยอดไม้ต่างพากันลับหายไม่เห็นแม้แต่เงา

จะมีก็แต่เสียงกระจ่างชัดเป็นพิเศษขององค์หญิงที่ดังลอยมาจากห้องนอนไม่ขาดนั่นเท่านั้นที่ฟังดูน่ารักน่าใคร่กว่ายามปกติมากมายนัก

ทั้งๆ ที่พยายามกดเสียงแผ่วคุมไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาแล้วแท้ๆ แต่เมื่อต้องเผชิญกับราชบุตรเขยที่แข็งแกร่งกำยำเช่นนั้น หวาหยางก็สิ้นหนทางควบคุม

ตอนที่ผู้เป็นนายเข้าไปพักกลางวันอยู่ในห้อง สาวใช้ทั้งสี่เพราะไม่ได้พบหน้ากันเป็นเวลานานจึงพากันนั่งรวมตัวอยู่บนเก้าอี้เหม่ยเหริน ตรงระเบียงทางเดิน กระซิบกระซาบพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ขณะที่พี่สาวน้องสาวทั้งหลายกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จู่ๆ ก็มีเสียงความเคลื่อนไหวจากห้องประธานดังลอยมา

เฉาอวิ๋นกับเฉาเยวี่ยหน้าแดงขึ้นก่อน เฉาลู่กับเฉาหลานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้สติ

“เอ่อ มีเรื่องอะไรไว้ค่อยคุยกันตอนพักช่วงค่ำแล้วกัน พวกเจ้าสองคนเฝ้าอยู่ทางนี้ พวกข้าจะกลับไปงีบสักครู่”

เฉาอวิ๋นรีบฉุดเฉาเยวี่ยให้ลุกขึ้น ข้าวของจากในวังอันใดพวกนางล้วนจัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้จะว่าไปก็เหนื่อยแล้วจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นทางองค์หญิงอย่างน้อยคงใช้เวลาอีกครึ่งชั่วยาม หากไม่อาศัยจังหวะนี้พักผ่อน หรือจะให้พวกนางลอบฟังอยู่ที่นี่ ลอบฟังอยู่คนเดียวลำพังก็ช่างเถอะ แต่ยามนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ไม่ว่าจะคิดเช่นไรก็ล้วนชวนกระอักกระอ่วน

เฉาเยวี่ยเองก็คิดเช่นนั้น นางรีบตามอีกฝ่ายไป

จนกระทั่งทั้งพวกเฉาเยวี่ยกับเฉาอวิ๋นลับหายไป เฉาลู่ถึงได้ส่งเสียงประชดออกมาเบาๆ “ไม่เห็นจะมีอะไร พวกเราใช่ว่าไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน”

ก่อนองค์หญิงจะตามเก๋อเหล่าทั้งครอบครัวไปหลิงโจว ราชบุตรเขยเองก็เคยใช้ชีวิตเยี่ยงคู่แต่งงานใหม่อยู่ที่นี่เกือบสามเดือน ถึงองค์หญิงจะรังเกียจราชบุตรเขย แต่ก็ใช่ว่าจะทานทนความหน้าหนาของราชบุตรเขยได้ ทุกเดือนมักมีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นสองสามหนตลอด

เฉาหลานเอ่ยว่า “ใช่ เพียงหนึ่งถ้วยชาเท่านั้น พวกนางจำเป็นต้องวิ่งหนีด้วยหรือไร”

พวกนางสองคนล้วนไม่นึกแยแส พูดคุยถึงข่าวสารที่เพิ่งได้รับมาจากปากเฉาอวิ๋นกับเฉาเยวี่ยต่อ ในใจยังคงนึกอยากรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างองค์หญิงกับราชบุตรเขย

“ถ้าพวกนางยังอยู่ พวกเราก็คงไม่ต้องสุ่มสี่สุ่มห้าเดาแล้ว” เฉาลู่ยังคงหงุดหงิดโมโห

“หรือว่าเป็นเพราะยามทุกข์ยากจึงเห็นน้ำใจแท้ ข้าได้ยินสาวใช้ในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่าที่หลิงโจวเกิดน้ำท่วม”

พวกนางสองคนผลัดกันพูดไปมา ไม่ได้สนใจความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นในห้องประธานเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งความเคลื่อนไหวนั่นดำเนินอยู่เนิ่นนาน

ไม่รู้ว่าเฉาลู่สังเกตเห็นก่อนหรือเฉาหลานสังเกตเห็นก่อน เอาเป็นว่าพวกนางยามนี้ลืมพูดคุยกันไปจนสิ้น ได้แต่จ้องอีกฝ่ายนิ่ง

หลังจากนั้นหูของเฉาลู่ก็แดงระเรื่อ พยายามพูดคุยสนทนากับอีกฝ่ายเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกกระอักกระอ่วน

“องค์หญิงทรงดีต่อราชบุตรเขยมากกว่าเดิมอยู่นิดหน่อยจริงๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนองค์หญิงไหนเลยจะยอมราชบุตรเขยนานเพียงนี้”

เฉาหลานพูดจาเรื่อยเปื่อย “บางทีราชบุตรเขยอาจเป็นพวกหน้าหนาเจ้าเล่ห์ จงใจเกาะแกะองค์หญิงไม่ยอมปล่อยก็เป็นได้”

“เขากล้าหรือ!”

เฉาหลานไม่ได้ส่งเสียงอันใดอีก เพียงหลบไปหมอบนอนอยู่บนเก้าอี้บนระเบียงทางเดินที่อยู่ห่างออกไปพลางบอก “ข้านอนล่ะ ไว้องค์หญิงเรียกให้เข้าไปปรนนิบัติ เจ้าค่อยเรียกข้า”

เฉาลู่ “…”