ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 73

เฉาหลานกับเฉาลู่สั่งสาวใช้ให้ไปบอกกับทางเรือนเก็บน้ำ พวกนางทำเพียงรอเข้าไปปรนนิบัติรับใช้อยู่ที่ห้องรอง ไม่จำเป็นต้องไปทำงานหนักอย่างแบกน้ำด้วยตนเอง

ตอนราชบุตรเขยออกมา พวกนางลอบพินิจพิจารณาดูเขาอย่างไม่รู้ตัว ราชบุตรเขยสวมอาภรณ์คอกลมปักลายเป็นระเบียบเรียบร้อย ท่วงทีหรือก็สูงสง่า ใบหน้าหล่อเหลานั่นยังคงเย็นชาเหมือนเก่า ไม่ได้วางท่าทีเย่อหยิ่งจองหองเพราะได้รับความโปรดปรานต่อหน้าพวกนาง หากกลับคล้ายยังคงเป็นราชบุตรเขยที่มักถูกองค์หญิงรังเกียจในช่วงแรกคนนั้นไม่เปลี่ยน

จนกระทั่งเงาร่างของราชบุตรเขยหายลับไปจากสายตา สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งทางเรือนเก็บน้ำหาบน้ำเข้ามา

พอได้สติพวกนางก็รีบเข้าห้องนอนไปปรนนิบัติองค์หญิง

ทั้งสองแยกย้ายกันม้วนเก็บม่านโปร่งไว้อีกด้านก่อน สายตาที่ชำเลืองมองไปบนเตียงของเฉาลู่แฝงไว้ซึ่งความรู้สึกวิตกกังวลอยากรู้อยากเห็นอยู่หลายส่วน

ในความทรงจำ ก่อนหน้านี้หลังจากราชบุตรเขยเสร็จกิจ ทุกครั้งองค์หญิงล้วนมีสีหน้าโกรธขึ้ง…ทว่ายามนี้ที่เฉาลู่มองเห็นคือใบหน้างดงามสบายๆ ของโฉมสะคราญนั้นแลดูอ่อนระโหยอยู่สองสามส่วน ความรู้สึกอิ่มเอมมีความสุขในดวงตานั้นเผยชัดยากจะปิดบัง

คล้ายตอนพวกนางพี่น้องเล่นจักจี้กัน หากหัวเราะมากไปท้องก็จะปวด ทว่าหัวเราะก็คือหัวเราะ คือความรู้สึกเบิกบานใจ

หวาหยางเพิ่งลืมตาขึ้น พอพบว่าคนที่เข้ามาเป็นพวกนางสองคน นางก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาเล็กน้อย

เรื่องที่นางทำกับเฉินจิ้งจงนั้น เฉาอวิ๋นกับเฉาเยวี่ยคุ้นชินอยู่นานแล้ว นายบ่าวต่างไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกอันใด ต่างฝ่ายต่างวางตัวสบายๆ แต่เฉาลู่กับเฉาหลานนั้นอีกไม่นานก็ย่อมคุ้นเคยได้เอง คนที่จำเป็นต้องปรับตัวคือพวกนาง ไม่ใช่ตนที่เป็นองค์หญิง

หวาหยางยกมือ เฉาลู่รีบขยับเข้าไปประคององค์หญิงอย่างมั่นคง เฉาหลานกลับสนใจเสื้อตัวในสีขาวธรรมดาๆ ที่ปูอยู่บนเตียง แค่เห็นรูปแบบเรียบง่ายไม่มีอะไรพิเศษเช่นนั้นนางก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นของราชบุตรเขย

หวาหยางเพิ่งพบว่าเสื้อตัวในนี้ยังถูกทาบทับอยู่ที่ด้านล่าง

ร่างกายของเฉินจิ้งจงไม่ต่างอะไรกับหลอมขึ้นจากเหล็ก หากไม่ปูผ้าเพิ่มอีกชั้น ผ้าปูที่นอนสู่จิ่นของนางไม่ว่าจะมีมากเพียงใดก็คงไม่พอใช้

แต่เรื่องนี้นางไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายให้พวกสาวใช้ฟัง หลังจากนั่งอยู่ที่ข้างเตียงครู่หนึ่ง ขาทั้งสองข้างหายสั่น หวาหยางก็ตรงไปอาบน้ำยังห้องอาบน้ำ

เฉาหลานเก็บเตียง ส่วนเฉาลู่ตามไปรับใช้

เพราะเป็นสาวใช้รุ่นใหญ่ ความสัมพันธ์กับผู้เป็นนายจึงแตกต่างออกไป ดังนั้นคำพูดบางอย่างนางจึงกล้าเอ่ยปาก

เฉาลู่นั่งลงบนม้านั่ง มือข้างหนึ่งถือผ้าเช็ดหน้าเช็ดถูลงบนไหล่เกลี้ยงเกลาขององค์หญิงพลางถามเสียงแผ่ว “องค์หญิง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพระองค์กับราชบุตรเขยดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้วใช่หรือไม่เพคะ”

“ก็พอใช้ได้ เจ้าจำไว้บอกกับเฉาหลานด้วย หลังจากนี้ให้ความเคารพนับถือราชบุตรเขยมากหน่อย อย่าได้ถลึงตาไม่พอใจใส่เขาเหมือนก่อนหน้านี้อีก”

แน่นอนว่านางไม่ได้ตำหนิสาวใช้ที่ก่อนหน้านี้ทำตัวเสียมารยาทใส่เฉินจิ้งจง ทั้งนี้ก็เพราะพวกสาวใช้จะทำตามสีหน้าของนาง ยามนางไม่พอใจเฉินจิ้งจง หากสาวใช้พวกนี้วันๆ ปั้นหน้ายิ้มแย้มให้เฉินจิ้งจง นั่นก็เท่ากับทรยศหักหลังองค์หญิงเช่นนางแล้ว