ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 73

เฉาลู่ลอบจุปาก “อา ราชบุตรเขยได้รับความโปรดปรานจากองค์หญิงจริงๆ หากรู้เช่นนี้แต่แรก คืนนั้นตอนราชบุตรเขยกลับมา รวมถึงเมื่อคืนวาน พวกหม่อมฉันก็คงเกรงอกเกรงใจเขามากกว่านี้หน่อย”

หวาหยางฟังออกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ปกติ นางถามว่า “นอกจากสองคืนนั้น ระหว่างนั้นราชบุตรเขยล้วนพำนักอยู่ที่กององครักษ์?”

เฉาลู่เอ่ยตอบ “ใช่เพคะ คืนแรกที่องค์หญิงไม่อยู่ ราชบุตรเขยมานอนที่เรือนหลัง พวกหม่อมฉันเกือบจะไล่เขากลับไปแล้ว แต่เพราะราชบุตรเขยท่าทางแข็งกร้าวยิ่งนัก พวกหม่อมฉันเลยไม่กล้าพูดอะไร ส่วนเมื่อคืนพวกหม่อมฉันคิดว่าราชบุตรเขยทึกทักเอาเองว่าค่ำคืนจะสามารถอยู่ปรนนิบัติรับใช้องค์หญิงได้ ดังนั้นจึงชักสีหน้าใส่ราชบุตรเขย เฮ้อ องค์หญิง พวกหม่อมฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพระองค์เริ่มโปรดปรานราชบุตรเขยแล้ว ราชบุตรเขยคงไม่ได้คิดแค้นผูกพยาบาทพวกหม่อมฉันกระมัง”

พวกนางพำนักอาศัยอยู่ในวังหลวงกับองค์หญิงมานาน มักได้ยินอยู่ตลอดเวลาว่าสนมชายาที่เป็นที่โปรดปรานคอยใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นต่อหน้าฮ่องเต้ ตอนนี้เฉาลู่จึงกลัวราชบุตรเขยจะอาศัยโอกาสตอนกลายเป็นคนโปรดเป่าหูองค์หญิงเล่นงานสาวใช้ไร้มารยาทอย่างพวกนาง

หวาหยาง “…”

กับเฉินจิ้งจง นางน่าจะยังไม่ได้โปรดปรานเขาถึงเพียงนั้นกระมัง อย่างมากก็ดีกว่าชาติที่แล้วนิดหน่อยเท่านั้น

จะเรียกว่าโปรดปรานได้ก็ต้องเหมือนอย่างเสด็จพ่อกับเสด็จแม่นั่น เรื่องเล็กน้อยอันใดล้วนถามไถ่ เรื่องใหญ่ก็ยินดีรับฟังเสด็จแม่ แน่นอนว่าเสด็จพ่อมีสนมชายาคนโปรดอยู่ไม่น้อย เพียงแต่มอบตำแหน่งใหญ่สุดให้เสด็จแม่ก็เท่านั้น

“วางใจเถอะ ราชบุตรเขยไม่ได้เป็นคนใจแคบเช่นนั้น เขาเองก็ไม่มีทางลงโทษพวกเจ้าเพียงเพราะเรื่องเช่นนี้” หวาหยางปลอบใจสาวใช้ของตนเองก่อน

เฉาลู่ถอนหายใจโล่งอก

หวาหยางครุ่นคิดเรื่องที่สิบกว่าวันมานี้เฉินจิ้งจงไม่กลับบ้านต่อ

ชาติที่แล้วนางกลับเมืองหลวง พำนักอยู่ในวังหลวงนานหนึ่งเดือนเต็ม ภายใต้การเร่งรัดของเสด็จแม่หลายต่อหลายครั้ง สุดท้ายนางถึงได้ยอมกลับมาจวนสกุลเฉินอย่างไม่เต็มอกเต็มใจ เฉินจิ้งจงรับนางกลับจวน หลังจากพักอยู่ในจวนได้สองคืน ต่อมาก็บอกว่าเพราะยุ่งอยู่กับการฝึกทหารที่กององครักษ์ จึงได้แต่จะกลับมาเฉพาะตอนวันหยุดเท่านั้น

หวาหยางเดาว่าคงเพราะเฉินจิ้งจงทนรับสีหน้าเย็นชารังเกียจเดียดฉันท์ของนางไม่ไหวถึงได้ชักสีหน้าใส่นางด้วย นิสัยหยิ่งยโสของเขาแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเปลี่ยน