ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 73

พลบค่ำ ท้องฟ้ายังไม่ทันมืด เฉินจิ้งจงแวะมาที่เรือนหลัง

หวาหยางนั่งรับลมอยู่ใต้เงาไม้ในลาน ฤดูร้อนก็เช่นนี้ มีก็แต่ตอนหัวรุ่งกับยามพลบค่ำเท่านั้นที่พอจะออกมาอยู่ข้างนอกได้

เฉินจิ้งจงนั่งลงอยู่ข้างนางอย่างเป็นธรรมชาติ ยกจานใส่ผลไม้เมล็ดแตงที่อยู่บนโต๊ะตรงหน้าขึ้น ตนเองกินคำหนึ่ง ป้อนนางชิ้นหนึ่ง

พอเฉาลู่กับเฉาหลานเห็นเช่นนั้นก็เข้าใจได้ทันทีถึงสถานะใหม่ของราชบุตรเขย พวกนางจากไปอย่างคนรู้ความ

หวาหยางมองเฉินจิ้งจงปราดหนึ่งแล้วเอ่ยถาม “ได้ยินว่าช่วงนี้ท่านวุ่นอยู่กับการฝึกทหารเลยไม่ได้กลับบ้าน”

เฉินจิ้งจงมองนางแล้วเอ่ยตอบ “ฝึกทหารมีอะไรให้ยุ่ง เช้าฝึก ตกค่ำพวกเขาเข้านอน ข้าเองก็ต้องพักผ่อน เพียงแต่องค์หญิงไม่อยู่ ข้าเลยไม่จำเป็นต้องเสียเวลาหนึ่งชั่วยามถ่อกลับมา”

“ดังนั้นหลังจากนี้ท่านจะกลับมาทุกวัน?”

เฉินจิ้งจงกินเสร็จก็ตอบอย่างไม่ต้องหยุดคิด “องค์หญิงมิใช่ทำคืนหนึ่งพักผ่อนคืนหนึ่งหรือไร วันที่องค์หญิงต้องการหยุดพัก ข้าก็จะไปนอนที่กององครักษ์”

ถึงเขาจะมีเรี่ยวแรงมากมาย แต่ก็รู้จักเหนื่อยเป็น ไม่อยากเปลืองแรงเสียเปล่า

หวาหยาง “…”

หยิ่งทะนงอะไร ทุ่มเทให้กับหน้าที่การงานตรงที่ใด ไม่ว่าจะเรื่องใดก็ไม่ใช่ทั้งนั้น เขามันก็ไม่ต่างอะไรกับสุนัข ขอแค่มีเนื้อกิน จะให้หามรุ่งหามค่ำอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น แต่หากไม่มีเนื้อกินก็จะกลายเป็นตัวเกียจคร้านขึ้นมาทันที!

(ติดตามต่อได้ในรูปแบบฉบับเต็มได้ในเดือนพฤศจิกายน 2568)