และเพื่อที่จะทำให้รูปร่างเจี่ยนเหยียนดูอ้อนแอ้น เจี่ยนฮูหยินถึงขั้นกำชับห้องครัวไม่ให้นางกินเนื้อสัตว์ ให้กินแต่อาหารมังสวิรัติเท่านั้น ซ้ำข้าวมื้อหนึ่งยังไม่อาจกินเกินครึ่งชาม ดังนั้นหลายปีมานี้เจี่ยนเหยียนจึงรู้สึกหิวอยู่ทุกวัน
อย่างไรก็ตาม นางตัดสินใจว่าจะไม่มีวันไปเป็นอนุใคร ดังนั้นจึงคิดหาโอกาสที่เหมาะสมหนีไปนานแล้ว แต่การหนีไม่จำเป็นต้องใช้เงินหรือ นางกำลังทุกข์ใจที่ในมือไม่มีเงิน บังเอิญที่เจี่ยนฮูหยินมอบของพวกนี้ให้พอดี ดังนั้นนางย่อมรับเอาไว้อยู่แล้ว
ถุงพกที่ใส่ทองแท่งให้สวีจ้งอันกับสวีเมี่ยวหนิงเป็นถุงที่เจี่ยนเหยียนปักเองกับมือ ทว่าลวดลายของถุงพกไม่เหมือนกัน ถุงพกในมือสวีจ้งอันเป็นลายหมีสยงเมา* กินใบไผ่ ส่วนถุงพกในมือสวีเมี่ยวหนิงคือลายแมวหยอกผีเสื้อ
สวีเมี่ยวหนิงชอบถุงพกใบนี้มากอย่างเห็นได้ชัด นางถือถุงพกไว้ในมือพลางพลิกดูลายแมวกับผีเสื้อไปมา ทั้งยังคอยช้อนสายตามองเจี่ยนเหยียนเป็นพักๆ
เจี่ยนเหยียนเพียงหลุบตาลงยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มทำเป็นมองไม่เห็น
ในตอนนั้นเจี่ยนฮูหยินก็ให้เสิ่นมามานำของขวัญของจี้ซื่อออกมา ทั้งยังให้สาวใช้ยกหีบไม้การบูรใบใหญ่เข้ามา เมื่อเปิดออกก็พบว่าข้างในเต็มไปด้วยกล่องเล็กๆ ที่ห่อเอาไว้เรียบร้อย ล้วนใช้เชือกแดงมัดเอาไว้ ด้านบนแปะกระดาษสีแดงที่เขียนไว้อย่างชัดเจนว่าจะให้ผู้ใด
“กล่องนี้มอบให้ฮูหยินผู้เฒ่า สามกล่องนี้มอบให้ฮูหยินของแต่ละบ้าน ส่วนพวกนี้มอบให้บรรดาคุณชายกับคุณหนู” เจี่ยนฮูหยินมองสาวใช้นำของขวัญเหล่านี้ออกจากหีบมาเรียงได้เต็มโต๊ะพอดีพลางเอ่ยแนะนำไปทีละกล่อง “แค่น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของข้าเท่านั้น รบกวนให้สาวใช้ของเจ้านำสิ่งของเหล่านี้ไปส่งทั้งหมดด้วย” ก่อนชะงักไปแล้วจงใจชี้ไปยังหีบไม้การบูรซึ่งมีกล่องที่ห่อผ้าไว้อย่างดูวิจิตรประณีตสองกล่อง “ส่วนนี่มอบให้คุณชายใหญ่”
จี้ซื่อภายในใจกระจ่างแจ้ง เผยยิ้มเอ่ย “พี่สาวเกรงใจเกินไปแล้วจริงๆ แค่ท่านมาที่นี่ได้ข้าก็ดีใจมากแล้ว จะต้องตระเตรียมของขวัญมากมายเพียงนี้ไปไย คิดเผื่อถึงกระทั่งทุกคนในจวนสกุลสวีอีก” ก่อนกล่าวต่อ “เพราะรู้ล่วงหน้าว่าพี่สาวกับชิงเกอเอ๋อร์และเหยียนเจี่ยเอ๋อร์จะมา ข้าจึงสั่งให้คนไปเก็บกวาดห้องเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หากพี่สาวไม่รังเกียจก็พักอยู่ทางห้องปีกตะวันออกของเรือนข้าเถิด พวกเราพี่น้องจะได้พูดคุยกันสะดวก ส่วนเหยียนเจี่ยเอ๋อร์ให้ไปพักอยู่เรือนแยกทิศตะวันออกเป็นอย่างไร” นางเอ่ยยิ้มๆ พลางหันไปชี้ที่สวีเมี่ยวหนิง “หนิงเจี่ยเอ๋อร์ของข้านิสัยแปลกประหลาดที่สุด นางไม่ยอมพักอยู่ด้วยกันกับข้า เต็มใจจะพักอยู่ในเรือนแยกด้านข้างมากกว่า บอกว่าไม่มีผู้ใดคอยจับตามอง นางไม่ต้องพะวงอันใด ทั้งยังรู้สึกผ่อนคลายเป็นตนเองได้มากกว่า ข้าคิดว่าหากให้เหยียนเจี่ยเอ๋อร์พักอยู่กับพวกเรา เจอหน้าพวกเราตลอดทั้งวัน เกรงว่าจะรู้สึกอึดอัดไม่เป็นตนเองเช่นกัน จึงเก็บกวาดเรือนแยกทิศตะวันออกให้นางพักอยู่เสียเลย ส่วนชิงเกอร์เอ๋อร์ก็ให้ไปพักกับอันเกอเอ๋อร์ที่เรือนหน้า จะได้สะดวกแก่การไปเข้าเรียน พี่สาวเห็นว่าอย่างไรเจ้าคะ”
ส่วนใหญ่ภายในสวนดอกไม้มีแต่หญิงสาวพักอยู่ บุรุษจะพักอยู่ด้านในก็ไม่ค่อยดี นับประสาอะไรกับที่เป็นเพียงญาติกันเท่านั้น เจี่ยนฮูหยินย่อมเข้าใจในเรื่องนี้จึงตอบรับทันที “จัดการเช่นนี้ย่อมดีที่สุดแล้ว”
“พี่สาวกับชิงเกอเอ๋อร์และเหยียนเจี่ยเอ๋อร์เดินทางรอนแรมกันมาไกล ทุกคนคงจะเหนื่อยมากแล้ว พี่สาว ให้ข้าส่งท่านไปพักยังห้องปีกตะวันออกก่อนเถิด หลังท่านพักผ่อนแล้วพวกเราพี่น้องค่อยมาคุยกันต่อ” หลังเอ่ยเช่นนี้นางก็สั่งให้สาวใช้สองคนแยกย้ายกันพาเจี่ยนเหยียนกับเจี่ยนชิงไปส่งที่เรือนแยกทิศตะวันออกกับเรือนหน้าด้วย
เจี่ยนเหยียนจึงลุกจากเก้าอี้เอ่ยลาจี้ซื่อ ก่อนหมุนตัวเดินตามสาวใช้ไปยังเรือนแยกทิศตะวันออก
