เฉินจิ้งจงวางนางกลับลงไปบนเตียงห้อง ครั้นเห็นนางหดขากลับเข้าไปใต้ผ้าห่มคล้ายไม่ต้องการให้เขาดูมันอีกก็ยิ้มถาม
“จะให้ข้าช่วยองค์หญิงแต่งกาย หรือจะให้เรียกพวกสาวใช้เข้ามาดี?”
หวาหยางจ้องมองเขา “ถ้าพวกนางเข้ามา ท่านจะไปใช่หรือไม่”
เฉินจิ้งจงสีหน้าพิลึกพิลั่น “องค์หญิงต้องการให้ข้าอยู่?”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาย่อมต้องออกไปเพราะไม่ปรารถนาจะเห็นสีหน้าเย็นชาของนาง
ขณะที่หวาหยางกำลังจะพยักหน้า จู่ๆ นางก็นึกถึงเสื้อผ้าสกปรกที่เขาทิ้งไว้บนพื้นได้
“อยู่เถอะ แต่อย่าให้พวกนางเห็น อีกอย่างเก็บเสื้อผ้าของท่านไปด้วย”
นางใจกล้า แต่สาวใช้พวกนั้นต้องกลัวภูตผีแน่
เฉินจิ้งจงคิดว่านางเขินอายที่จะให้พวกสาวใช้เดาเรื่องความสนิทสนมที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ได้ จึงตกปากรับคำทันที ไม่เสียเวลาครุ่นคิดอื่นใด
ครั้นไม่พบอีกฝ่ายปรากฏต่อสายตา หวาหยางก็หยิบเอาเสื้อตัวในที่หลุดลุ่ยอยู่บนเตียงขึ้นมาสวม แสร้งทำเป็นคล้ายเพิ่งตื่นนอน สั่นกระดิ่งทองที่วางอยู่ข้างเตียงเป็นประจำ
เฉาอวิ๋นที่รับหน้าที่อยู่เวรตอนกลางคืนเดินเข้ามา นางเลิกม่านโปร่งขึ้น
หวาหยางพบว่าอีกฝ่ายแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันเรียบๆ สะอาดตา เสื้อเขียวกระโปรงเขียว บนผมมีปิ่นไม้ปักอยู่อันหนึ่ง
หวาหยางให้ความสำคัญกับความงามยิ่งยวด ไม่ยอมให้การประทินโฉมของตนเองมีอันใดผิดพลาด ยิ่งกับสาวใช้ข้างกายก็ยิ่งเข้มงวด การแต่งกายในชีวิตประจำวันของเฉาอวิ๋นและเฉาเยวี่ยล้วนไม่มีอันใดแตกต่างจากคุณหนูตระกูลใหญ่
นางจ้องมองเฉาอวิ๋น ในความทรงจำของนาง เฉาอวิ๋นคล้ายเคยมีวันเวลาที่แต่งกายเช่นนี้มาก่อน…
“องค์หญิง เหตุใดถึงไม่พบราชบุตรเขยเล่าเพคะ”
เฉาอวิ๋นชำเลืองมองไปทางห้องอาบน้ำปราดหนึ่ง เอ่ยปากถามอย่างระมัดระวัง
ราชบุตรเขยเป็นคนหยาบกระด้าง ต่างกับองค์หญิงที่ใส่ใจกับทุกเรื่อง นางชิงชังที่ถูกราชบุตรเขยแย่งใช้ห้องอาบน้ำก่อนมาโดยตลอด
หวาหยางตกตะลึงมองดูอีกฝ่าย “ราชบุตรเขย?”
เฉาอวิ๋นกระซิบ “ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันเฝ้าอยู่ข้างนอกตลอด ยังไม่เห็นราชบุตรเขยเดินออกไป”
หวาหยางหัวสมองลั่น ‘วิ้ง’ ความรู้สึกเคลือบแคลงสงสัยต่างๆ นานายามนี้ได้รับคำตอบแล้ว
ร่างกายอุ่นร้อนของเฉินจิ้งจง ลานเรือนเรียบง่ายที่นางคล้ายเคยรู้จัก การแต่งกายเรียบง่ายของสาวใช้รุ่นใหญ่…
ที่แท้ก็มิใช่วิญญาณของเฉินจิ้งจงกลับแดนมนุษย์มาพบนาง แต่เป็นนางที่ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน!
เฉาอวิ๋นคิดว่าองค์หญิงถูกเรื่อง ‘ราชบุตรเขยแย่งใช้ห้องอาบน้ำ’ ทำตกใจ นางครุ่นคิดฉับไว จงใจตะโกนไปทางห้องอาบน้ำ
“ราชบุตรเขยรีบออกมาเถิด องค์หญิงมีเรื่องจะถามท่าน!”
เฉินจิ้งจงไม่นึกเคลือบแคลงสงสัย ทำเพียงเอาเสื้อตัวในที่มี ‘หลักฐาน’ แปดเปื้อนใส่ลงไปในถังน้ำในห้องอาบน้ำ ขยี้มันส่งๆ ก่อนจะบิดให้แห้ง
ตอนเขาเดินออกมา หวาหยางและสาวใช้ก็ต่างเบนสายตามองไป
เฉินจิ้งจงยังคงเปลือยกายท่อนบน ในมือถือเสื้อตัวในที่ถูกบิดฟั่นจนไม่ต่างอะไรกับเชือกปอ
ทั้งเจ้านายและสาวใช้หลุบตาลง
เฉินจิ้งจงมองดูหวาหยางอยู่หลายครั้ง หยิบเอาเสื้อตัวในอีกตัวออกมาจากตู้เสื้อผ้าที่อยู่อีกด้าน เปลี่ยนสวมกลับลงไปอย่างรวดเร็ว
“ถามหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ”
เฉินจิ้งจงเดินมาหยุดอยู่นอกเตียงห้องแล้วถามอย่างสงสัย เห็นอยู่ชัดๆ ว่าก่อนหน้านี้นางเป็นคนกำชับสั่งเขาเองว่าให้ซ่อนตัวให้ดี
เฉาอวิ๋นลอบส่งสายตาให้ผู้เป็นนาย
หวาหยางชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปาก “ข้าต้องการอาบน้ำ ท่านออกไปก่อน”
เฉินจิ้งจง “…”
เหตุใดถึงรู้สึกว่าหลังลงจากเตียงนางถึงได้เปลี่ยนไปนะ
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงจากไปแต่โดยดี
