เฉินจิ้งจงมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ประคองถ้วยน้ำแกงเดินเข้าไปนั่งลงตรงหน้านาง
หวาหยางไม่มองเขา
เฉินจิ้งจงถอนหายใจ “กินเถอะ ร่างกายสำคัญ”
เขายกถ้วยขึ้นระดับมุมปากของหญิงสาว หวาหยางหันหน้ามา ทันทีที่หันมานางก็สังเกตเห็นขากางเกงที่เปียกชื้นเป็นวงกับพื้นรองเท้าเปื้อนโคลนของเขา
พอนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้กินข้าวเช้าก็ขึ้นเขาไปล่าสัตว์เพื่อเอามาให้นางบำรุงร่างกาย หวาหยางก็ใจอ่อน
นางรับถ้วยน้ำแกงมา หลุบตากินเข้าไปช้อนแล้วช้อนเล่า
หากว่ากันด้วยใจเป็นธรรม ฝีมือเข้าครัวของเฉินจิ้งจงนับว่าไม่เลว น้ำแกงปลาสดใหม่ถูกปาก
เพราะนางยินดีดื่ม บรรยากาศระหว่างสามีภรรยาถึงได้ผ่อนคลายลง
เฉินจิ้งจงตักน้ำแกงถ้วยที่สองให้นาง
คราวนี้พอดื่มหมด หวาหยางก็ไม่ยอมดื่มอีกแล้ว
เฉินจิ้งจงกลับไปที่โต๊ะ แต่ทันใดนั้นเขาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้บางอย่างจึงหันหน้ากลับมาเอ่ยถาม “ข้าคล้ายได้กลิ่นยา องค์หญิงไม่สบายตรงที่ใดหรือ”
หวาหยางประชดออกมาคำหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าตอบ “ข้ากลัวตั้งครรภ์ก็เลยกินยาห้ามครรภ์เข้าไป ขมนิดหน่อย”
เฉินจิ้งจงขมวดคิ้ว “ยาห้ามครรภ์?”
หวาหยางอธิบายให้เขาฟังถึงคุณประโยชน์ของยาลูกกลอนชนิดนี้ด้วยคำพูดสั้นกระชับเรียบง่าย
เป็นยาที่ประกอบไปด้วยพิษสามส่วน เฉินจิ้งจงยังคงไม่เข้าใจนัก “ข้าบอกแล้วว่าปลดปล่อยข้างนอก เหตุใดองค์หญิงถึงยังต้องทำอะไรให้มันมากความเช่นนี้อีก”
หวาหยางกุมแขนเสื้อแน่น ถลึงตามองเขาพลางพูด “ตาข้างใดของท่านเห็นว่ามันจะไม่พลาด แน่อยู่แล้วว่าเรื่องตั้งครรภ์นี้ไม่เกี่ยวกับท่านเลย แต่เป็นข้าต่างหากที่ต้องกินยาห้ามครรภ์ ข้าอาจจะป่วยหรือถึงขั้นเสียชีวิตไปเลย แต่ท่านกลับสามารถทำตัวเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้!”
ยาขมถึงเพียงนั้น คิดว่านางโง่หรือไรที่ต้องกินมันลงไปให้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะยอมรับต่อผลของการตั้งครรภ์ในช่วงไว้ทุกข์ไม่ไหว!
ครั้นเห็นหางตานางแดงระเรื่อขึ้นมา เฉินจิ้งจงก็ชักนึกเสียใจ
เพราะเพิ่งแต่งงานเป็นครั้งแรก เป็นสามีครั้งแรก เขาถึงได้คิดว่าขอแค่ปลดปล่อยอยู่ภายนอกเท่านั้นก็จะไม่มีอันใดผิดพลาดได้แล้ว ที่พูดออกไปเช่นนั้นก็เพราะไม่ต้องการให้นางต้องทรมานกินยาเข้าไปเปล่าๆ
“ขออภัยด้วย ข้าผิดเอง” เฉินจิ้งจงวางถ้วยน้ำแกงลงข้างๆ หันกลับไปนั่งยองๆ ลงตรงหน้านาง กุมมือนางพลางเอ่ยปากขออภัย
หวาหยางสีหน้าเย็นชาสะบัดมือเขาออก ความรู้สึกหงุดหงิดโมโหตลอดเช้าเอ่อท้นออกมาอีกระลอก หยาดน้ำตาเกาะอยู่บนขนตา
จู่ๆ เฉินจิ้งจงก็พบว่าเขาไม่กลัวนางชักสีหน้า ไม่กลัววาจาถากถางเย้ยหยันของนาง แต่กลับกลัวท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจเช่นนี้ของนาง
“ได้ ข้ารับปาก ก่อนออกจากไว้ทุกข์ข้าจะไม่คิดถึงเรื่องนั้นอีก จะไม่ให้องค์หญิงต้องกินยานั่นอีกแม้แต่เม็ดเดียว”
หวาหยางนิ่งเฉยไม่ยินดียินร้าย
เฉินจิ้งจงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ “หลังจากนี้ข้าจะกินข้าวดีๆ อาบน้ำบ้วนปากทุกวัน รับรองว่าจะไม่ทำให้องค์หญิงต้องปวดหัวอีก”
หวาหยางก้มหน้ามองดูเขาก่อนจะเอ่ยปาก “เรื่องนี้ท่านเป็นคนพูดเองนะ วันหน้าหากท่านผิดคำพูด ข้าจะไม่ดีกับท่านอีก”
เฉินจิ้งจงพยักหน้ารัวๆ
นางพูดจบจู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ นางเคยทำดีกับข้าตั้งแต่เมื่อไรกัน
