เฉินจิ้งจงเอ่ยอธิบาย “เพื่อจัดการกับเจ้างูตัวนั้น เมื่อคืนข้าตรวจค้นไปทั่วกว่าจะได้นอนก็ดึกดื่นเที่ยงคืน เช้านี้ตื่นสาย เพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จไป”
ซุนซื่อเข้าใจ เอ่ยถามลูกสะใภ้ว่า “อาการเบื่ออาหารขององค์หญิงเช้านี้เป็นเช่นไรบ้าง”
“บางทีอาจเพราะปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศได้แล้ว ตอนนี้เจริญอาหารขึ้นมาก วันนี้ถึงกับกินบะหมี่หมดไปชามหนึ่ง”
ซุนซื่อดีใจมาก มองดูใบหน้าเล็กๆ ของนางพลางบอก “เช่นนั้นก็ดีแล้วๆ ระยะนี้องค์หญิงผ่ายผอมลงไม่น้อย ต้องบำรุงร่างกายให้มากๆ”
หวาหยางพยักหน้า ในใจคิดว่าถ้าทุกวันลอบกินเนื้อสัตว์กับเฉินจิ้งจงได้ล่ะก็ เชื่อว่าเพียงไม่กี่วันนางต้องกลับมาเป็นปกติได้แน่
หลังจากคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ซุนซื่อก็เตรียมจากไป
นางรู้ว่าฐานะของตนเองต่ำต้อย ยากจะสนทนากับองค์หญิงซึ่งเป็นลูกสะใภ้ไปในทิศทางเดียวกัน อยู่นานไปรังแต่จะทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจ
หวาหยางกับเฉินจิ้งจงส่งนางออกจากเรือนซื่ออี๋ถัง
ตอนเดินกลับมา เฉินจิ้งจงก็เอ่ยถามนาง “เหตุใดจู่ๆ องค์หญิงถึงเปลี่ยนวิธีเรียกท่านแม่”
“ข้าอยากจะเรียกเช่นไรก็เช่นนั้น มีอะไรน่าถามกัน”
เฉินจิ้งจงก้าวเท้าเดินขึ้นไปขวางอยู่หน้านาง ก้มหน้าพิจารณาสตรีที่อยู่ตรงหน้า “เปลี่ยนวิธีเรียกก็เรื่องหนึ่ง เมื่อคืนองค์หญิงเองก็ดูเหมือนจะไม่ปกติสักเท่าไร…นอนอยู่ดีๆ เหตุใดถึงต้องร้องไห้ด้วย”
หวาหยางโกหก “ข้าฝันร้าย”
“แต่ตอนนั้นองค์หญิงบอกว่าไม่ได้ฝัน มิหนำซ้ำยังทอดร่างเข้าสู่อ้อมแขนข้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน”
หวาหยางหน้าแดง ถลึงตาใส่อีกฝ่าย “ท่านไม่ชอบหรือไร”
เฉินจิ้งจงสีหน้าสับสน “ชอบก็ส่วนชอบ แต่ทำเช่นนั้นมันขัดต่อธรรมเนียมปฏิบัติ”
ความหมายก็คือถ้าไม่ใช่เพราะหวาหยางให้ท่าเขา เขาย่อมสามารถไว้ทุกข์ได้ต่ออย่างไม่มีปัญหา
ถ้าเชื่อก็น่าขันแล้ว นางผลักเขาออก เดินตรงกลับเข้าห้อง อีกทั้งยังลงกลอนไว้ กันไม่ให้เขาตามเข้ามา รบกวนนางเขียนจดหมาย
เขาออกแรงผลักประตูกลับไม่ขยับ หลังจากยืนอยู่ครู่หนึ่งเฉินจิ้งจงก็เดินไปที่ลาน
หลังจากนี้ยังต้องขึ้นเขาไปบ่อยๆ อีก จำเป็นต้องทำคันธนูและลูกธนูกับชะลอมดักปลาที่เหมาะมือไว้ใช้
ภายในห้อง ขณะที่หวาหยางเขียนจดหมายไปได้ครู่หนึ่ง จู่ๆ นางก็ได้ยินเสียงขัดเหลาไม้ดังขึ้น นางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าต่างด้วยความกระหายใคร่รู้ ใต้ชายคาเรือนปีกตะวันออก นางเห็นเฉินจิ้งจงนั่งอยู่บนตั่งเตี้ยตัวเล็กๆ มือข้างหนึ่งถือท่อนไม้ยาว หนาขนาดข้อมือคน ส่วนมืออีกข้างถือมีดตัดไม้ ตั้งอกตั้งใจเหลาไม้อยู่
แขนเสื้อทั้งสองข้างถูกม้วนมาจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นต้นแขนกำยำ
ชายหนุ่มก้มหน้า ใบหน้าด้านข้างหล่อเหลาจริงจัง น่ามองเสียยิ่งกว่าองครักษ์ในจวนของท่านอาหญิงไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า
นี่คือสามีของนาง เป็นบุรุษที่ต้องตาต้องใจนางในยามนั้น ถึงจะแค่ถูกใจใบหน้าของเขา แต่อย่างไรเขาก็เป็นคนที่นางเลือกเอง
หยาบกระด้างแล้วเช่นไร นางไม่ประสงค์ให้เขาตาย ครั้งนี้ไม่ว่าใครก็อย่าหวังว่าจะพรากชีวิตเขาไปได้
ด้านหน้าของเรือนซื่ออี๋ถังคือเรือนฝูชุ่ยถัง เป็นที่พำนักของครอบครัวพี่สามของเฉินจิ้งจง
เฉินเซี่ยวจงเป็นทั่นฮวา เปี่ยมสติปัญญาความสามารถ เป็นเลิศทางด้านอักษร ยามนี้กลับมาไว้ทุกข์ที่บ้านเก่า หากไม่มีกิจอันใดเขาล้วนไม่ออกจากประตู นอกจากตอนไปสอนหลานชายหลานสาวกับบุตรชายทั้งสองในห้องเรียนของตระกูลตามคำสั่งของผู้เป็นบิดา
เฉินเซี่ยวจงไม่ชอบถูกเด็กๆ ห้อมล้อม ตอนผู้เป็นบิดาเอ่ยปากสั่ง เขาก็รีบผลักพี่ใหญ่ของตนเองออกไปตามสัญชาตญาณ
‘ท่านพ่อ พี่ใหญ่ความรู้เหนือกว่าข้า ในหมู่พี่น้องนิสัยใจคอของเขาคล้ายท่านที่สุด หนักแน่นสุขุมน่าเลื่อมใส สามารถกำราบพวกเอ้อร์หลาง* อยู่ เหตุใดท่านถึงไม่ให้พี่ใหญ่สอนหนังสือเล่า’
เฉินถิงเจี้ยนสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก ‘ให้เจ้าสอนหนังสือก็เพื่อฝึกฝนนิสัยของเจ้า พี่ใหญ่ของเจ้าหนักแน่นสุขุมมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนอะไรอีก’
เฉินเซี่ยวจง ‘…’
สอนหนังสืออยู่ในเรือนหลักมาตลอดทั้งเช้า เฉินเซี่ยวจงรู้สึกอ่อนล้าไปทั้งใจ
หลังเห็นหลานสาวกับต้าหลางกลับเรือนกวนเฮ่อถังไปเป็นที่เรียบร้อย เฉินเซี่ยวจงที่อยู่บนระเบียงทางเดินก็พาเอ้อร์หลางกับซานหลางบุตรชายทั้งสองของตนมุ่งหน้าตรงไปที่เรือนฝูชุ่ยถัง
ครั้นผ่านเข้าไปถึงในลาน เขาก็พบผู้เป็นภรรยายืนอยู่ใต้ชายคาระเบียง มือข้างหนึ่งประคองครรภ์ที่โตออกมาอย่างเห็นได้ชัดพลางชะเง้อคอไปทางด้านหลังคล้ายได้กลิ่นอะไรบางอย่าง
