ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 2

ลูกหลานของราชวงศ์เทียนเฉาส่วนมากมักเกิดมาหน้าตาดี ทำให้ใบหน้ารูปผลแตงขาวจัดดุจหิมะจนเกือบดูเหมือนป่วยของคนตรงหน้านางพลอยดูดีไปด้วย ใต้คิ้วเข้มเรียวยาวคือเนตรหงส์งามสง่า จมูกโด่งสวยได้รูป ริมฝีปาก…เป็นรูปกระจับงามแท้ ริมฝีปากบนบาง ริมฝีปากล่างอวบอิ่ม ทำให้เหมือนไม่ว่าเขาจะยิ้มหรือไม่ยิ้ม มุมปากก็จะยกสูงอยู่เสมอ ทำให้คนอื่นๆ นึกอยากจะยกมุมปากขึ้นตามไปด้วย

นอกจากนี้…ยังมี…ความรู้สึกแปลกๆ ที่ยากจะบรรยายอีกอย่างหนึ่ง

ตอนที่เขามองนาง สายตาเขาวาววับคล้ายกำลังจดจ่อ ตั้งใจ และไม่อยากให้พลาดเลยแม้แต่น้อย คล้ายเชื่อมั่นในตัวนางอย่างหมดจิตหมดใจ เหมือนนางเป็น…สิ่งที่เขาปรารถนา?

มู่ไคเวยรีบปัดความคิดเหลวไหลนี้ออกจากสมอง พลางขยับริมฝีปากเพื่อพูดอะไรบางอย่าง ทว่าริมฝีปากรูปกระจับของชายหนุ่มกลับเอ่ยออกมาก่อนว่า “เจ้าบอกให้หลบหลังเจ้า เสด็จย่ากับข้าก็หลบกันอย่างดี เจ้าบอกว่าอย่าตกใจ ข้าก็ไม่ตกใจ ข้าเชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง”

น้ำเสียงสนิทสนมกับเนตรหงส์ที่มองนางอย่างอ่อนเชื่อมโดยไม่กะพริบทำให้มู่ไคเวยรู้สึกอึดอัดนิดๆ และนึกหวั่นอยู่ในใจว่าน้ำเสียงทุ้มนุ่มของบุรุษเช่นนี้เหมือนจะสะกดวิญญาณผู้คนได้อย่างแท้จริง

ยิ่งสีหน้าท่าทางหัวอ่อนดูไม่มีพิษภัยของเขา ยิ่งดูใสซื่ออย่างที่ทำให้ทุกคนรู้สึกอยากปกป้องดูแลเขาจากใจจริง

“เสี่ยว เสี่ยวมู่จื่อ…” ไทเฮาเริ่มได้สติ แม้จะไม่มีเรี่ยวแรง แต่นางมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างได้อย่างชัดเจน หญิงชราจึงร้องเรียกและยื่นมือออกไปหามู่ไคเวยที่รับคำนางเสียงเบา

ตอนแรกมู่ไคเวยยังคุกเข่าตัวตรงอย่างสำรวมกิริยา แต่พอเห็นมือที่ได้รับการบำรุงดูแลจนเนียนขาวดุจหิมะของไทเฮายื่นมาจนเกือบถึงหน้า นางก็จำเป็นต้องยื่นมือที่ไม่อาจเรียกได้ว่านุ่มนิ่มของตนเองออกไปกุมมือของไทเฮาไว้

“เป็นเจ้า เสี่ยวมู่จื่อ…”

…เอ๋? ข้าเป็นอะไรหรือ มู่ไคเวยมีสีหน้าประหลาดใจ

ไทเฮาพูดเสียงหอบ “อสุราหน้าหยกแห่งเมืองหลวงผู้ปราดเปรียวและกล้าหาญราวกับถือทวนออกรบจะต้อง…จะต้องกำราบปีศาจได้แน่” ไทเฮาบีบมือมู่ไคเวยแน่น “ข้าจะพระราชทานสมรสให้เจ้า ให้เจ้าได้เป็นชายาเอกของคังอ๋อง มอบเจ้า…มอบเจ้าแก่เขา”

มู่ไคเวยพบว่ามือของนางถูกไทเฮาจับไปยัดไว้ในมือใครอีกคนแล้ว และคนคนนั้นก็รวบมือนางเอาไว้ แต่เขาไม่ได้รวบมันเพียงอย่างเดียว หากแต่ยังสอดประสานนิ้วเข้ากับนิ้วของนางด้วย

“…ท่านอ๋อง?” น้ำเสียงของนางแหบพร่าเหมือนกลืนถ่านก้อนใหญ่ลงไป

“อืม เสด็จย่าทรงยกเจ้าให้ข้า” สีหน้าเข้าอกเข้าใจสถานการณ์ของเขายังคงดูใสซื่อไร้พิษภัยเช่นเดิม

(ติดตามตอนต่อไปวันที่ 30 ต.ค. 62)