ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 2

“ไทเฮา! ไทเฮา!”

“ไทเฮาทรงพระทัยเย็นไว้ เย็นไว้ก่อน!”

“เสี่ยวหลี รีบเอายาลูกกลอนขวดสีฟ้าของหมอหลวงหลี่มาเร็ว!”

“อยู่นี่ๆ!”

“รีบเทยาเม็ดหนึ่งออกมาป้อนไทเฮาก่อน ยังมียาขวดสีม่วงด้วย เปิดเร็วๆ สิ!”

“ได้ๆ! โอ๊ะ…”

มู่ไคเวยรับฟังเสียงความวุ่นวายที่ด้านหลังอย่างสงบ สายตาจ้องตรงไปยังภิกษุที่มีสมญานามว่ากวนทั้งห้าคน

นางพอจะมองออกว่ากวนจื่อที่มีอาวุโสสูงที่สุดกับกวนชินที่มีอาวุโสน้อยสุดไม่เหมือนคนที่รู้วรยุทธ์ แต่กวนจีกับคนที่เหลืออีกสองคนไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ หากพวกเขาสามคนร่วมมือกัน…นางจะมีโอกาสชนะเท่าไรกันนะ

ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มนุ่มของบุรุษดังมา

“เสี่ยวหลี ส่งขวดยาให้ข้า เดี๋ยวข้าจัดการเอง” ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น ความวุ่นวายโดยรอบก็คล้ายจะสงบลงได้ชั่วขณะหนึ่ง ทำให้มู่ไคเวยอดปรายตาไปมองอย่างรวดเร็วไม่ได้

นางเห็นไทเฮาพิงร่างอยู่กับอกของพระราชนัดดา…คังอ๋อง พอนางข้าหลวงเปิดขวดยาสมุนไพรได้แล้วก็วางขวดยาใส่มือคังอ๋อง เวลานี้ไทเฮายังไม่หมดสติแต่สีหน้าแย่มาก ส่วนคังอ๋อง…มู่ไคเวยเหลียวไปมองก็เพียงศีรษะที่ก้มต่ำของชายหนุ่มกับเรือนผมสีดำขลับดุจเส้นไหมที่สวมรัดเกล้าหยกมุกและทิ้งตัวให้สยายคลุมบ่า

“เสี่ยวมู่จื่อ…เสี่ยวมู่จื่อ…” ไทเฮาสูดกลิ่นยาสมุนไพรโดยมีนางกำนัลช่วยลูบหลังและนวดเฟ้นตามจุดต่างๆ ให้ นางช้อนตาขึ้นเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

มู่ไคเวยก้มศีรษะรับคำ “ทรงหลบอยู่ข้างหลังก่อน ไม่ต้องตกพระทัยนะเพคะ”

นางพูดยังไม่ทันจบคำ กวนจีก็นำศิษย์น้องลำดับห้าและหกลงมือแล้ว

เป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดยิ่ง

มู่ไคเวยเดาความคิดของฝ่ายตรงข้ามได้นานแล้ว เมื่อเรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้ก็ไม่อาจหนีได้อีกต่อไป วิธีที่ดีที่สุดคือจับผู้สูงศักดิ์ทั้งสองเป็นตัวประกัน เพราะไทเฮาและคังอ๋องย่อมเป็นยันต์คุ้มภัยชั้นยอด สามารถทำให้พวกเขาค่อยๆ เจรจาต่อรองกับราชสำนักได้โดยไม่จำเป็นต้องดิ้นรนหาทางรอดเอาเอง

ทว่ามู่ไคเวยกลับถ่วงเวลาเอาไว้ได้ ขณะที่พวกเขาไม่อาจปล่อยให้เวลาล่วงเลยได้อีกต่อไป