ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 4

หญิงสาววาดมือออกไปตามสัญชาตญาณ

นางคว้ามือที่ยื่นมาที่จมูกแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนใช้ข้อศอกกระแทกหน้าอกของอีกฝ่ายแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง

ผู้มาเยือนร้องอุ๊กปลีกตัวหนีแทบไม่ทัน คล้ายคิดไม่ถึงว่านางจะตื่นขึ้นมา กระนั้นเขาก็ยังปะทะและปัดป้องนางได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว

ภายในมุ้งของเตียงหลังเล็กไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ เพราะเงาของสองร่างที่กำลังเผชิญหน้ากันต่างใช้สองมือสองขาในการจับยึดในรูปแบบต่างๆ ชนิดเจ้ามาข้าไป เจ้ารุกข้ารับ จนไม่รู้ว่าผ่านไปกี่กระบวนท่า สุดท้ายทั้งสองคนต่างก็ยึดข้อมือและตรึงนิ้วของกันและกันได้สำเร็จ เมื่อนั้นสงครามเงียบถึงจบลง

มู่ไคเวยมีฆานประสาทอันเยี่ยมยอด อีกทั้งประกายตาอันคมปลาบก็บอกได้ว่าแล้วผู้มาเยือนคือใคร

“ท่านเฮยซานเป็นโจรเด็ดบุปผาหรือ ถึงได้เข้ามาถึงตัวผู้น้อย ท่านฝึกความใจกล้ามาไม่น้อยเลยนี่” หากเป็นสตรีทั่วไปมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้คงต้องตกอกตกใจจนใบหน้าถอดสี ตัวสั่นงันงกไปแล้ว แต่มู่ไคเวยกลับไม่ เพราะเวลานางโกรธ นางจะเค้นสารพัดวิธีออกมาเล่นงานฝ่ายตรงข้าม ต่อให้สวมเพียงชุดนอนแล้วเผชิญหน้ากับโจรเด็ดบุปผา นางก็ยังรู้สึกสบายดีมาก

กลายเป็นบุรุษผู้ไม่ได้รับเชิญที่วางตัวไม่ถูก

ดูเหมือนเฮยซานไม่ค่อยกล้ามองคอเสื้อที่แบะออกเล็กน้อยของนาง เขาจึงหันใบหน้าที่สวมหน้ากากเนื้อบางไปด้านข้าง แต่นัยน์ตาวาววับกลับเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นกว่าเดิม แม้จะจับจ้องแค่ลายดอกกล้วยไม้ที่อยู่บนม่านมุ้งก็ตาม

“จะ…โจรเด็ดบุปผาอะไร พูดจาเหลวไหลอะไรกัน พวกเราทำเรื่องผิดศีลธรรมเช่นนั้นเสียเมื่อไร” เฮยซานประท้วงเสียงแข็ง เขาหันมาถลึงตาใส่หญิงสาวหนึ่งครั้งแล้วเลื่อนสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว แต่จู่ๆ เขากลับพูดเสียงงึมงำเหมือนกำลังคุยกับตัวเอง “ฤดูใบไม้ผลิยังมาไม่ถึง หรือต่อให้ถึงแล้ว อากาศช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิก็หนาวมาก แต่เจ้ากลับสวมชุดบางๆ นอน ไม่กลัวตัวเย็นหรือ”

ถึงเขาจะพูดกับตัวเอง แต่เนื่องจากทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก และรอบข้างก็ไม่มีผู้ใด ประกอบกับไม่มีเสียงรบกวนทำให้มู่ไคเวยได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดถนัด นางจึงตอบว่า “ผู้น้อยร่างกายแข็งแรงและมีธาตุไฟมาตั้งแต่เกิด ต่อให้สวมเสื้อผ้าบางกว่านี้ ท่านซานก็ไม่จำเป็นต้องห่วง อีกอย่างแม้ฤดูใบไม้ผลิยังมาไม่ถึง หรือต่อให้มาถึงแล้วอากาศช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิก็คงหนาวมาก แต่ท่านซานยังออกมาเที่ยวเด็ดบุปผาอยู่ข้างนอกตอนอากาศหนาวจัดเช่นนี้ แสดงว่าท่านหิวมากใช่หรือไม่”

เฮยซานโกรธ “บอกแล้วว่าข้าไม่ใช่โจรเด็ดบุปผา!”

“ถ้าไม่ใช่…เหตุใดท่านซานจึงมาเยือนในยามวิกาล” มู่ไคเวยออกแรงกดข้อมือและง่ามมือของเขาหนักขึ้นเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนี