ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 4

ลมหายใจของเฮยซานสะดุดเล็กน้อยแต่ไม่นานก็สงบนิ่ง “เจ้าปล่อยก่อนแล้วข้าจะบอก”

“เหตุใดท่านซานถึงไม่เล่าให้ฟังก่อนล่ะ เล่าจบแล้วข้าค่อยปล่อยมือ” มู่ไคเวยไม่ยอมถอยแม้แต่นิดเดียว

“ฮ่า! ที่ข้าไม่อยากทำเรื่องให้มันเอิกเกริกไม่ใช่เพราะหนีไม่พ้น หรือสู้ไม่ชนะ เจ้าก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่ต้องทำเป็นเชิดใส่ข้านักเลย หากข้าอาละวาดจริงๆ ข้า…ข้า…ข้าจะพังเตียงเจ้าให้ยับ!”

หัวคิ้วของมู่ไคเวยกระตุกเล็กน้อย “จริงหรือ ข้าไม่กลัวอาละวาดแต่กลัวจะอาละวาดไม่พอมากกว่า ถ้าท่านซานมีความสามารถก็พังเลย” จบคำ ไม่รู้ว่านางใช้กลไกอะไรจึงมีแหผืนใหญ่คลุมลงมาจากเหนือศีรษะ

ความตกใจที่ถูกแหคลุมทำให้เฮยซานไม่ทันได้สบถด่าคำหยาบคายอะไรทั้งสิ้น เขาฝืนดิ้นจนหลุดจากมู่ไคเวยที่ไม่ยอมปล่อย แล้วกลิ้งตัวออกไปนอกมุ้ง

ชายหนุ่มฉวยโอกาสตอนที่หลุดพ้นจากมือนางได้ก็กระโดดก้าวยาวๆ ทว่าข้อเท้าทั้งสองข้างกลับถูกแส้เส้นหนึ่งสะบัดมามัดเอาไว้

ปลายแส้อีกด้านอยู่ในมือของมู่ไคเวย นางกระตุกมันทันที ทำให้เฮยซานเสียหลักล้มลงกับพื้นในพริบตา

มู่ไคเวยคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะดิ้นหลุดได้ไวปานนี้ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ดึงแส้ให้มั่น เฮยซานกลับทำแส้ขาดและกระโดดลุกขึ้นก่อนแล้ว

ชายหนุ่มพลิ้วหลบการโจมตีของนาง เสียงทุ้มต่ำร้องลั่น “ได้ๆ ข้าพูดแล้วๆ ที่คืนนี้ข้าลอบเข้ามาในจวนสกุลมู่เพราะได้ยินว่าคดีของอารามเป่าหวาทำให้สกุลมู่ได้รับรางวัลกองพะเนิน ข้าเลยรู้สึกทะแม่งๆ เพราะจะชั่วจะดีอย่างไร คืนที่พวกเราจงใจปล่อยนักโทษไปจนพวกเจ้าคลำตามเถาวัลย์ไปหาผลแตงและจับคนร้ายได้นั้น ข้าเฮยซานก็มีส่วนร่วมด้วยไม่มากก็น้อยมิใช่หรือ ในเมื่อตาเฒ่าฮ่องเต้ตบรางวัลให้พวกท่านตั้งมากมาย แล้วเหตุใดจึงไม่ตบรางวัลให้ข้าบ้าง คืนนี้ที่ข้ามาก็เพื่อจะถามใต้เท้าว่าท่านจะเอาอย่างไร พวกท่านจะจัดสรรปันส่วนให้ข้าเท่าใด ท่าน…อ๊าก! อะไรกันเนี่ย?!” สิ่งที่เขาเจอแล้วเจออีกคือลูกเหล็กหนักอึ้งสองลูก!

การดีดลูกเหล็กต้องใช้ความเฉพาะตัวอย่างมาก แต่ละเม็ดล้วนถูกยิงออกมาอย่างไม่อาจเดาทิศทางได้ ทำให้เฮยซานต้องคอยรับมือเป็นพัลวัน เขาตกใจจนเหงื่อแตกซิก

“ท่านซานอยากได้รางวัล? ได้สิ เช่นนั้นข้าจะพาท่านไปเข้าเฝ้าและทูลขอฝ่าบาทให้ท่านเอง”

“ช้าก่อน! นี่มันเรื่องอะไรกัน” หางตาเห็นแสงสีเงินแวบๆ ทำให้เขาต้องรีบฉีกหลบ “เชือกปลายหอก?! ไปเอามาจากที่ใด?! โอ๊ย! มีอีก!”

ปลายด้านหนึ่งของเชือกมีใบหอกผูกติด สามารถซัดออกไปและดึงกลับมาได้อย่างรวดเร็ว สามารถเหวี่ยงไปรอบๆ และสะบัดเชือกปลายหอกอย่างต่อเนื่อง จุดประสงค์ของมู่ไคเวยคือการจับกุม ไม่ใช่ทำร้าย ด้วยเหตุนี้อาวุธแจ้งและอาวุธลับที่ใช้จึงมีเจตนาทำให้บาดเจ็บแต่ไม่ได้ต้องการให้ถึงแก่ชีวิต