ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 4

“ห้องเจ้าเป็นห้องกุลสตรี เหตุใดจึงมีอาวุธสารพัดอย่างเยอะแยะเช่นนี้ เจ้า เจ้านอนอยู่ในคลังอาวุธหรือไร…พัดเหล็ก?!” กว่าจะหยุดเชือกปลายหอกของนางได้ก็ไม่ง่าย แต่กลับมีพัดสีดำมะเมื่อมตามหลังมาอีก พึ่บ เสียงพัดคลี่ออก หากเขาไม่ได้สวมหน้ากากเอาไว้ เกรงว่าพลังของพัดคงกรีดหน้าเขาไปซีกหนึ่งแล้ว

“ไม่ได้ๆ คงต้องคว่ำเรือจริงๆ ข้าขอล่วงเกินแล้ว”

เฮยซานเปลี่ยนจากรับมาเป็นรุกอย่างกะทันหัน เขาตรึงแขนทั้งสองข้างของมู่ไคเวยด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าชนิดปิดหูยังไม่ทัน ทำให้พัดเหล็กที่สร้างขึ้นจากแผ่นเหล็กกล้าเป็นซี่ๆ ประกอบกันหล่นลงกับพื้น ชายหนุ่มพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “ใต้เท้าคิดจะดึงตัวข้าไว้และทำเสียงดังเพื่อให้ผู้อาวุโสมู่ที่นอนอยู่ในเรือนอีกหลังกับพวกบ่าวรับใช้และบ่าวไพร่ในบ้านเฮกันมาช่วยใช่หรือไม่ ไม่สำเร็จหรอก เพราะแค่ข้างนอกมีเสียงวิ่ง ข้าก็เผ่นแล้ว อีกหน่อย…โอ๊ย! เจ็บ!”

มือทั้งสองข้างที่ถูกตรึงไว้ของมู่ไคเวยไม่สามารถทำสิ่งใด แต่นางยังมีขา หญิงสาวจึงใช้วิชาขาแมงป่องเล่นงาน ทำให้อีกฝ่ายตั้งรับไม่ทันเลยถูกเท้านางฟาดหน้าผากเข้าอย่างจัง

“เจ้านี่มัน…จริงๆ เลย…เหตุใดถึงได้…ถึงเพียงนี้…” ดวงตาของชายหนุ่มมีประกายเจิดจ้า ท่าทางร้อนใจ

มู่ไคเวยเข้าใจว่าเขาจะพูดอะไรอีกแต่กลับได้ยินเสียงระบายลมหายใจออกมายาวเหยียดคล้ายทึ่งและเหนือคาดมาก แต่ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มก็เหมือนจะอ่อนใจและนึกปลง ละม้ายกำลังยินดีอย่างยิ่งและอารมณ์ละมุนเหลือเกิน…ทำให้นางไม่เข้าใจ

ชั่วขณะต่อมา ร่างของนางก็ถูกเหวี่ยงทีเดียวให้ห่างออกไปหลายก้าว

“เฮยซาน!” มู่ไคเวยปล่อยตัวไปตามแรงเหวี่ยงแต่พอหยุดตั้งหลักสำเร็จ นางก็พุ่งไปที่ข้างหน้าต่าง ทว่าเงาร่างที่เพิ่งพลิกออกไปด้านนอกกลับปีนกำแพงหายวับไปแล้ว

“ปัง” ประตูถูกเปิดผางออก

“เวยเอ๋อร์!” มู่เจิ้งหยางเผ่นพรวดเข้ามากวาดตามองรอบๆ อย่างรวดเร็ว สภาพเละเทะในห้องกับกลไกปล่อยแหเหนือเตียงที่ถูกเปิดใช้บอกให้รู้ว่าคนร้ายได้ย่างกรายเข้าไปถึงเตียงของบุตรสาว

เรื่องนี้สามารถทนได้แต่เขาไม่ยอมทน ใบหน้าคมที่มีเหลี่ยมมุมชัดเจนมืดครึ้มลงทันตา หว่างคิ้วยับย่น

“เจ้าไม่เป็นไรก็ดี แค่เจ้าปลอดภัยพ่อก็สบายใจ…อากุ้ย อาฝูกับลุงลู่ของเจ้าตามไปแล้ว เจ้านั่นไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือของพวกเขาสามคนไปได้แน่” น้ำเสียงเน้นหนักทำให้คนฟังต้องกลั้นหายใจ

“ท่านพ่อ คอยเดี๋ยว!” สีหน้าย่ำแย่ของบิดากับท่าทางที่พูดจบก็จะจากไป ฟ้องชัดว่าเขาจะไปล่าคนคนนั้น มู่ไคเวยจึงต้องรีบไปดึงตัวเขาไว้ “ท่านพ่อ ไม่เป็นไร มันไม่มีอะไรจริงๆ ท่านอย่าโมโหเลย! เขา…เอ่อ…คนที่บุกเข้ามาคืนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้อาวุโสหญิงที่ส่งอัฐิกับสัมภาระท่านแม่กลับคืนมาเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน ถือได้ว่ามีพระคุณต่อบ้านเราอย่างใหญ่หลวง อย่าให้พวกอากุ้ย…ลงมือหนักเกินไปเล่า!”